“Raak niet opgewonden”, zegt Sara Seager. Ze vertelt over zogenaamde tekenen van leven die voortkomen uit het observeren van de atmosfeer van andere werelden, en haar woorden vormen een ontnuchterend tegenwicht voor de hyperbolische krantenkoppen.
Natuurlijk zou het werkelijk zien van de signatuur van het leven buiten de aarde allesbehalve roekeloos zijn. Integendeel, het zou belangrijk zijn. Gegeven het feit dat we slechts een klein deel van de vele miljarden planeten waarvan men denkt dat ze in onze Melkweg bestaan, hebben verkend, zou dit impliceren dat er overvloedig leven is in het universum.
Dat verklaart het gestage ritme van verhalen over moleculaire ‘biosignaturen’ die op andere werelden zijn waargenomen, vooral dankzij de James Webb Space Telescope (JWST). Afgelopen september ontdekte hij op Jupiters ijzige maan Europa kooldioxide dat afkomstig lijkt te zijn uit de potentieel bewoonbare verborgen oceaan, en mogelijk dimethylsulfide op de exoplaneet K2-18b, een chemische stof die alleen door levende wezens op aarde wordt geproduceerd. ‘Een prikkelend teken van mogelijk leven op een verre wereld’, vond de BBC.
Maar Seager, een astrobioloog aan het Massachusetts Institute of Technology, dringt terecht aan op voorzichtigheid: als het gaat om bewijs van buitenaards leven, is teledetectie van moleculen meestal niet doorslaggevend. Zelfs als de detectie betrouwbaar blijkt te zijn – en dat is vaak een grote vraag – kan er een plausibele niet-biologische verklaring zijn voor de aanwezigheid van de chemische stof.
Om dit soort ontdekkingen betekenis te geven, en om onze opwinding over de kansen dat ze buitenaardse wezens zullen aankondigen, te kalibreren, loont het om te worstelen met de beloften en valkuilen van de biosignaturen waarnaar we op zoek zijn. Kunnen ze ooit het definitieve bewijs van leven leveren?
Wanneer astrobiologen het hebben over het zoeken naar biosignaturen in de atmosfeer,…