Vicki Dean, hoofdonderwijzer van de Tenbury High Academy, zegt dat bezoekers van haar middelbare school op het platteland van Worcestershire vinden dat haar leerlingen er minder volwassen uitzien dan anderen van hun leeftijd, omdat ze rennen en spelen in plaats van ineengedoken rond hun telefoon te zitten.
‘Toen ik op mijn vorige school werkte, kan ik me nog steeds herinneren dat de ontmoetingsplaats er zo uitzag,’ zei Dean, terwijl hij een telefoonscherm voor haar gezicht hield. Maar Tenbury is anders, met een van de strengste nee-telefoonbeleid van welke openbare middelbare school in Engeland dan ook, en Dean zegt dat dit het gedrag van zijn leerlingen heeft beïnvloed.
“Hier zijn onze 8-jarigen nog steeds aan het achtervolgen omdat ze niets anders hebben om hen af te leiden. Ze willen voetballen, ze zijn creatief, het is ouderwets spelen”, zei Dean.
“Bezoekers zeggen wel eens dat je kinderen er onvolwassen uitzien, maar ik denk van niet. Ik denk gewoon dat ze ze zien spelen. Als kinderen in plattelandsgebieden ‘s avonds niet spelen als ze thuiskomen omdat ze geografisch geïsoleerd zijn, moeten ze leren spelen en communiceren en zelfs wat ze moeten doen als ze zich vervelen.
“We moeten dus werken aan sociaal gedrag en wat we moeten doen en plezier hebben. We kopen apparatuur en hebben genoeg sportclubs om ze bezig te houden. Ze leren socialiseren, ouderwets.”
Tenbury, onderdeel van de Ormiston Academies Trust, stond tot vorig jaar toe dat leerlingen hun telefoon gebruikten tijdens ‘sociale tijd’ voordat de schoolbel ging. Maar Dean zei dat zelfs dat was stopgezet en dat studenten nu hun telefoon moesten inleveren zodra ze aankwamen.
Twee minuten voor het einde van de schooldag geeft hun leraar de telefoon terug als ze naar buiten gaan. “We weten dat ze hun telefoon mee moeten nemen, omdat we een plattelandsschool zijn. Sommigen van hen reizen lange afstanden, ze moeten zich veilig voelen tijdens hun reizen en hun ouders kunnen bellen”, zei Dean.
“Wat we hebben gedaan, is het proces van het overhandigen van de telefoon veiliger maken. Kinderen zijn er zeker van dat hun telefoons in een kluis gaan, dat ze de hele dag bewaakt en bewaakt worden. Elke telefoon wordt opgeborgen in een gewatteerd hoesje en wordt in dezelfde staat achtergelaten als waarin hij is binnengekomen. Het gaat erom vertrouwen bij ons op te bouwen door hen hun telefoons te overhandigen, zodat ze er zeker van kunnen zijn dat ze weten dat we voor ze zullen zorgen. ”
Arthur Hall, leerling van jaar 11, zei: “Telefoons zijn dure dingen en ze kunnen kwijtraken of kapot gaan als ze de hele dag in je tas rondslingeren. Als het in die doos zit, weet je dat het op slot zit en veilig is. Je hoeft je nooit zorgen te maken.”
Eddie Sheppard, een andere leerling uit de elfde klas, zei dat het beleid de stress op andere manieren vermindert: “Als je op school een telefoon hebt, kun je mensen een sms laten sturen en kun je die gaan checken. Ik denk dat het beter is [this way] omdat het minder afleiding veroorzaakt.”
Maar zouden studenten zichzelf vertrouwen als ze hun telefoon mochten houden? “Uiteindelijk werd het te veel en ging je het bekijken, je begon er overdag naar binnen te sluipen om ernaar te kijken. Dat zal zeker gebeuren, zei Hall.
Rachel Kitley, hoofd van Cowes Enterprise College, een grote middelbare school op het Isle of Wight, zei dat ze in gesprek was met ouders over de invoering van een telefoonvrij beleid later dit jaar.
Het huidige collegebeleid staat studenten toe hun telefoons te behouden als deze zijn uitgeschakeld. ‘Dat beleid is al jaren prima, maar ik denk dat er verandering nodig is. Een deel daarvan komt van ouders; uit ons onderzoek onder ouders bleek dat 70% een strenger telefoonbeleid wilde. Slechts 5% wilde een soepeler beleid”, aldus Kitley.
“De genoemde ouders [in the survey] dat telefoons een afleiding waren. Iemand zei dat ze bang waren dat hun dochter obsessief was, dat ze niet de discipline had om er niet naar te kijken. Iemand anders schreef over hun dochter: ‘Ik haat het dat ze een telefoon heeft.'”
Ouders zeiden dat hun grootste zorgen cyberpesten, blootstelling aan vreemden, de hoeveelheid tijd besteed aan sociale media, ongepaste berichten en het te veel delen online waren. Die dag zei Kitley dat ze Pupil tegenhield omdat ze er zichtbaar overstuur uitzag. ‘Ik vroeg haar: gaat het met je? En ze zei: ‘Ik ben mijn telefoon vergeten, ik voel me niet goed zonder’.”
Kitley voegde hieraan toe: “We vragen jonge mensen om met meer om te gaan dan ze aankunnen, op het gebied van zelfdiscipline en emotionele regulatie. Het is heel moeilijk om van een kind te verwachten dat hij niet de hele dag, elke dag, naar zijn telefoon kijkt. Ik weet niet zeker of veel volwassenen dit aankunnen.”
Maar zelfs een school met een streng beleid als Tenbury staat uitzonderingen toe, ook voor leerlingen met onderliggende medische aandoeningen.
Sarah Hall, de moeder van Arthur, heeft een 8-jarige zoon met type 1-diabetes die een armmonitor heeft om zijn bloedsuikerspiegel te meten. Hij communiceert met een smartwatch en zijn telefoon, die hij op school mag dragen.
“Voor mij persoonlijk houdt het feit dat hij zijn telefoon niet gebruikt, behalve voor medische doeleinden, hem gefocust. Dat zie je terug in de klas. Ik ga de school in en uit en je ziet dat er gefocuste kinderen zijn. En andere ouders met wie ik praat, hebben allemaal hetzelfde gevoel: sommige kinderen nemen niet eens hun telefoon mee naar school, ze stappen gewoon in en uit de bus, en dat is alles, ‘zei ze.