Hoe het halen van water Indiase vrouwen beperkt

Water halen om te drinken is voor miljoenen vrouwen in India een slopende dagelijkse routine.

Zelfs zonder de verzengende zomermaanden of ijskoude winters te doorstaan, lopen ze elke dag kilometers, met plastic of aarden potten op hun hoofd en emmers in hun handen om de watervoorziening van het huishouden te beheren.

‘Het is een dagelijkse strijd. Ik word zo moe dat ik instort als ik klaar ben”, zegt Sunita Burbade uit Tringalwadi, een stamdorp op 180 km van het financiële centrum van India, Mumbai.

Mevrouw Burbade besteedt elke dag vier tot vijf uur aan het heen en weer reizen van haar dichtstbijzijnde betrouwbare waterbron – een droog meer – om haar potten te vullen. Het water is vies en ze moet gaten in de zijkant graven zodat het water op natuurlijke wijze naar binnen kan sijpelen.

“Elk jaar hebben vrouwen vier tot vijf maanden geen andere keuze dan water van grote afstanden te halen, omdat nabijgelegen bronnen en waterbronnen opdrogen”, zegt ze. Ironisch genoeg krijgt haar dorp te maken met de zwaarste regenval in de regio.

Door deze dagelijkse inspanning klaagt hij voortdurend over rug- en nekpijn, vermoeidheid en zwakte.

De dagelijkse bezuinigingen weerhouden haar en andere vrouwen uit haar dorp er ook van om betaald werk te zoeken.

“Niemand wil mij aannemen, zelfs niet als landarbeider, omdat ik ‘s middags niet op mijn werk mag verschijnen”, zegt ze.

“Als ik voor water ga, moet ik mijn levensonderhoud opofferen. Als ik een salaris probeer te verdienen, blijft mijn familie dorstig.”

Volgens verslag voor 2023 Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en Unicef ​​halen wereldwijd 1,8 miljard mensen drinkwater uit externe voorzieningen, en zijn in zeven op de tien huishoudens vooral vrouwen en meisjes verantwoordelijk voor de waterinzameling.

Dit geldt vooral voor India, waar deskundigen zeggen dat de noodzaak om drinkwater veilig te stellen vrouwen tegenhoudt en de economische groei belemmert.

“Ten eerste kunnen vrouwen geen betaald werk accepteren omdat ze al het huishoudelijk werk moeten doen, en ten tweede: zelfs als ze wat werk willen vinden na het doen van dagelijkse klusjes, zijn er niet genoeg betaalde banen voor vrouwen op het platteland van India.” zegt professor Ashwini Deshpande, hoofd van de economische afdeling van de Ashoka Universiteit in Delhi.

De waarde van het onbetaalde werk van vrouwen in de Indiase economie is enorm. India’s grootste commerciële bank State Bank of India (SBI). Ecowrap-rapport geeft aan dat de totale bijdrage van onbetaald werk van vrouwen aan de economie ongeveer 22,7 miljard roepies ($276,8 miljoen; £216,7 miljoen) bedraagt, bijna 7,5% van het totale BBP van India.

NGO Internationale Organisatie voor Ontwikkeling beoordelingen dat Indiase vrouwen elk jaar 150 miljoen werkdagen besteden aan het halen van water.

Experts zeggen dat als vrouwen deze tijd aan betaalde activiteiten kunnen besteden, ze financieel onafhankelijk kunnen zijn en dit ook de economie kan stimuleren.

De Indiase regering zegt voortdurend te werken aan het verbeteren van de waterinfrastructuur in het hele land. Tot januari 2024. het zei zorgde voor leidingwater voor bijna 74% van de huishoudens op het platteland.

Voor degenen die voorheen water van buitenaf moesten halen, maar nu leidingwater in huis hebben, is de ervaring levensveranderend geweest.

“Ik open de kraan, het water stroomt naar binnen… alsof ik uit een droom kom. Ik haal al water sinds ik vijf jaar oud was”, zegt Mangal Khadke, die getrouwd is, 30 jaar oud is en ongeveer 30 km van mevrouw Burbada woont.

Maar er zijn nog steeds miljoenen die geen toegang hebben tot leidingwater.

Op ongeveer 700 km afstand van Tringalwadi, in het dorp Aaki in het centraal-Indiase district Amaravati, brengt dorpshoofd Indrayani Javarkar het grootste deel van zijn dag door met het zoeken naar en verzamelen van water.

“Het is hier in de zomer zo droog dat ik elke dag wakker word met één gedachte in mijn hoofd: waar kan ik vandaag water vinden?” ze zegt.

Indrayani heeft twee banen: ten eerste het vinden en verzamelen van water voor haar gezin, en ten tweede het organiseren van watertankwagens voor haar dorp.

“Beide taken worden elke dag moeilijker”, zegt ze.

Mevrouw Burbade zegt dat kraanwater voor haar nog een verre droom is.

“[Women] ze beginnen als ze zelf nog kinderen zijn. Iemand geeft ze een kleine emmer en zegt: breng mee wat je kunt dragen. En dan is het een levenslange verbintenis – tot hij sterft, brengt hij water”, zegt ze.

Mevrouw Burbade kan zich geen enkel jaar herinneren waarin ze geen kilometers hoefde te lopen met een pot op haar hoofd.

We vroegen wat ze zou doen als ze geen water hoefde te halen en vrije tijd had.

Hij denkt goed na en zegt dat hij graag zingt. Maar haar liedjes gaan ook over water.

“Radu nako bala mi panjala jate”, zingt hij voor ons.

Het betekent: “Huil niet, mijn kind, ik ga water halen.”