-
Emily Kaplan, ESPN
PARIJS – Als aanvoerder van het Amerikaanse waterpoloteam voor dames, dat aan een van de grootste Olympische dynastieën bouwt, is de 31-jarige Maggie Steffens trots op haar laserachtige focus. Als ze op de Olympische Spelen is, zit ze in haar bubbel. Het is zij, haar teamgenoten en het zwembad.
Maar slechts enkele dagen voor de openingsceremonie in Parijs ontving Steffens verwoestend nieuws. Haar schoonzus, Lulu Conner, stierf onverwachts aan een medisch noodgeval terwijl ze in Parijs was om haar aan te moedigen. Conner was 26 jaar oud.
“Lulu is al acht jaar als een zusje voor mij”, zei Steffens. “Ze bracht iedereen om haar heen vreugde. Ik vind het ook geweldig dat ze mensen bij elkaar bracht, daar gaat het om.”
Steffens verkeerde in een shocktoestand en had moeite om het onbegrijpelijke te begrijpen, en dat allemaal aan de vooravond van een toernooi dat de erfenis van zijn geschiedenis zou bepalen. Haar coach Adam Krikorian gaf één advies: verlaat het Olympisch dorp en ontmoet je familie wanneer ze op het vliegveld aankomen.
Tijdens de rit sms’te Steffens haar teamgenoten. “Dit is ook mijn familie, dit zijn mijn zussen”, zei Steffens. “En ik zei tegen hen: ‘Ik heb het gevoel dat ik mijn eerste Olympische wedstrijd ooit ga spelen.’ Gewoon de adrenaline van dat moment en de zekerheid dat ik er voor ze kan zijn, ze kan knuffelen en op dat moment sterk voor ze kan zijn.”
Helaas wist Krikorian maar al te goed wat iemand in de positie van Steffens op dat moment nodig zou kunnen hebben. Acht jaar geleden was hij het. En zij zijn niet de enigen in het team.
“Het was echt pijnlijk om te zien wat Maggie doormaakte”, zei doelman Ashley Johnson. “Maar helaas hebben we in dit team veel getraind om elkaar te ondersteunen.”
HET TEAM genoot ervan ongeëvenaard succes, dat in Parijs zou kunnen worden benadrukt als hij zijn vierde gouden medaille op rij wint. Team USA heeft de afgelopen twaalf jaar slechts twee Olympische Spelen verloren. De enige constanten van het Londense team van 2012 tot nu toe zijn Krikorian en Steffens.
Ook het team van 2024 ervaart ongekende aandacht. Steffens, die professioneel speelt in Spanje, berichtte in mei op sociale media over het feit dat veel van haar teamgenoten een tweede of derde baan moeten aannemen om rond te komen – en te helpen bij het financieren van voedsel, training en reiskosten. Dat trok de aandacht van Flavor Flav, die de onofficiële hype-man en officiële weldoener werd en een niet bekendgemaakt bedrag doneerde aan een vijfjarige sponsorovereenkomst. Flavor Flav is tot nu toe bij elke Olympische Spelen geweest en heeft First Lady Jill Biden, Spike Lee en onschatbare bekendheid opgeleverd.
Met de fellere schijnwerpers waar ze al zo lang naar verlangden, zijn Amerikanen gefixeerd op het verkleinen van hun focus.
“Meggie en ik zijn de enige twee die er van begin tot eind bij zijn, dus het is ongelooflijk egoïstisch om te praten over naar vier gaan”, zei Krikorian. “Ze waren er niet bij ons. De helft van het team probeert dit voor de eerste keer. Er waren mensen die de pet droegen die nog nooit op het podium hadden gestaan, en we respecteren ze zoals we dat hier vandaag doen. Op die manier blijven we binnen het moment.”
Aanwezig blijven is een leidende kracht voor Krikorian als coach.
“In het geval van tegenslag kan het je uiteenscheuren of samenbrengen”, zei Krikorian. “Het geeft je natuurlijk perspectief, maar het zorgt er ook voor dat je de reis gaat waarderen. Soms verlies je dat tijdens deze reis. We worden zo competitief. We willen winnen, zo graag. We willen de beste ter wereld zijn. Het brengt extra Dan gebeurt er zoiets, het is zo tragisch, en het brengt je terug naar de aarde en je voeten staan wat zwaarder op de grond.
Op de dag dat Conner stierf, keek Krikorian naar zijn telefoon en zag drie gemiste oproepen van zijn assistent-coach Molly Cahill. Telkens wanneer Krikorian meerdere oproepen van dezelfde persoon ziet, bevriest hij.
‘Soms probeert mijn vrouw me te betrappen omdat ik vergat de afwas te doen’, zei hij. “Maar telkens als dat gebeurt, gaan mijn gedachten daar onmiddellijk naartoe.”
Die plek is het diepste trauma van Krikorian.
Twee dagen voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 2016 in Rio hoorde Krikorian dat zijn oudere broer, Blake, was overleden. Krikorian noemde Blake zijn mentor, rolmodel en beste vriend. Blake, 46, kreeg een hartaanval tijdens het surfen en liet zijn studieliefde, twee dochters en een rouwende familie achter.
Krikorian vloog voor drie dagen naar huis, Californië. Hij miste één Olympische wedstrijd voordat hij terugkeerde naar het team in Brazilië. Als hij nu terugkijkt vanuit het perspectief van de tijd, pauzeert Krikorian.
“Ze is wild en nog fris, ze is super emotioneel. Ik zou uiteraard willen dat ze er nog was, maar het was ook prachtig. Het waren twee prachtige weken”, zei Krikorian. “Ik weet niet of ik drie of vier jaar geleden dezelfde gedachten had, toen ik de schoonheid van de situatie inzag. Maar het is echt zo, vanwege die herinneringen die terugkomen en je terugvoeren naar je kindertijd.
“Het heeft onze groep bij elkaar gebracht. De zorg die ze voor mij toonden en wat ze destijds deden om mij te steunen. Maar er waren momenten waarop de pijn in je hart onbeschrijfelijk is. Je zou willen dat niemand dat meemaakte, maar helaas hoort bij het leven.”
KRIKORIAN EN STEFFENS zij zijn niet de enigen die uitdagingen hebben ervaren. Drievoudig Olympiër Maddie Musselman wordt in Parijs ondersteund door haar echtgenoot Pat. Het stel ontmoette elkaar in 2022. In 2023 werd bij hem longkanker in stadium 4 vastgesteld. Vier dagen later, toen hun wereld op zijn kop stond, trouwden ze, waarbij ze vertrouwden op hun ondersteunende netwerk.
“Ik denk dat we het geluk hebben dat we allemaal in dit team zitten die verschillende dingen hebben meegemaakt”, zei Musselman. “En met Maggie liet ze haar stem horen dat ze gesteund wilde worden.”
Steffen’s verzoek in Parijs: ze wil gewoon bij haar teamgenoten zijn. Ze wil geen tijd alleen doorbrengen. Haar leiderschapsstijl wordt bepaald door juist dat soort bondige communicatie.
“Ze doet er toe. Zij is de stem die het team draagt”, zei Johnson over Steffens. “Je kunt het letterlijk in het water horen, je kunt het de hele tijd horen. Ze verankert ons in ons plan en helpt het plan te ontwikkelen. Vertrouwen is een van onze teamwaarden, maar ze belichaamt het elke dag in de manier waarop ze het aanpakt. kent en houdt van het spel, het herinnert me eraan waarom ik speel.”
De Amerikanen haalden de kwartfinales, maar het toernooi was niet eenvoudig. Ze leden een zeldzame nederlaag in het groepsspel tegen Spanje, dat tegen de VS een vrijwel perfect spelplan uitvoerde
Steffens heeft een duidelijk beeld van wat de ploeg nodig heeft. “Spanje heeft ons vreselijk overtroffen”, zei ze botweg nadat de ploeg herstelde van een 10-3-verstikking van Italië. Ze had het erover dat ze haar teamgenoten eraan moest herinneren het juiste spel te spelen. Op de vraag hoe ze omgaat met haar persoonlijke tragedie, wees Steffens op één woord: teamwerk.
“Dit zijn moeilijke tijden, maar dat geldt ook voor de Olympische Spelen en iedereen heeft altijd wel iets”, zei Steffens. “Daarom ben ik erg dankbaar dat ik mijn teamgenoten heb die mij steunen. We hebben een enorm superteam achter Lulu, dat ervoor zorgt dat we zo helder mogelijk voor haar kunnen schitteren.”