Cesar Salad werd 100 jaar geleden, op 4 juli 1924, geboren in Tijuana, Mexico. Hierboven, gegrilde Romaine Caesarsalade Boucherie, een restaurant in Uptown New Orleans.
Randy Schmidt/Bouchery
Onderschrift verbergen
Schakel bijschriften in
Randy Schmidt/Bouchery
Ter gelegenheid van zijn 100ste verjaardag kun je in de Verenigde Staten talloze versies van Caesarsalade eten. Ze worden aan tafel bereid in verfijnde restaurants, aan de toonbank van fast-casual saladeketens, en geserveerd met kipkoteletten en kerstomaatjes bij McDonald’s.
Chef-kok Nathaniel staat erop Zimet te gebruiken gekin de gegrilde Caesarsalade in zijn restaurant Boucherie in New Orleans. Gemarineerde witte Spaanse ansjovis is volgens hem veel beter dan de gezouten variant. Romaine Spears, voegt hij eraan toe, is immuun voor brand.
“Het is bijna alsof je de knapperigheid vasthoudt”, zegt hij, terwijl de heldergroene bladeren krullen en donkerder worden tijdens een snelle schudbeurt. Hij schikt de sla op een bord, besprenkelt deze met de dressing (citroen, knoflook, Worcestershire en Tabasco) en strooit er vervolgens royaal dikke basilicumcroutons en gek Parmezaanschaafsel overheen.
“Is het koud? Nee. Is het heet? Nee. Is het gaar? Nee. Is het verbrand? Absoluut.”
Veel klassieke gerechten kunnen geen specifieke verjaardag claimen. Maar Caesarsalade werd voor het eerst gemaakt op 4 juli 1924 in Tijuana, Mexico.
Dit is geen Mexicaanse salade, zegt Jeffrey Pilcher. Hij is een culinair historicus die het Mexicaanse dieet bestudeert.
“Het is een Italiaanse salade”, zegt Pilcher. “Cesar Cardini, de uitvinder van de salade, was een Italiaanse immigrant en er waren veel Italiaanse immigranten in Mexico.”
Tijuana, opgericht in een bruisende grensstad door een groep mensen, waaronder Mexicanen, Chinezen en Noord-Amerikanen, had in 1924 geen kenmerkende inheemse keuken, zegt Pilcher. Tijdens de drooglegging stroomden toeristen massaal naar de kuuroorden, stierengevechten en nachtclubs, waar ze konden genieten van volkomen legale cocktails.
Het oorspronkelijke restaurant van Cardini, aan de Avenida Revolution in het centrum van Tijuana, is nog steeds open. De originele Caesarsalade blijft op het menu staan. Zoals het verhaal gaat, werd Caesar tijdens die noodlottige feestdag op 4 juli overweldigd door partners. Ze pakten alles in, behalve een paar basisbenodigdheden: olijfolie, Parmezaanse kaas, eieren, Worcestershiresaus en sla. Iemand, misschien Cardini of misschien zijn broer, schraapte de proviand in een grote houten container. De Caesarsalade was een schot in de roos.
Een veganistische Caesarsalade.
JM Hirsch/AP
Onderschrift verbergen
Schakel bijschriften in
JM Hirsch/AP
Door de jaren heen werd het gerecht nu de “klassieke Caesarsalade” genoemd (recept van onze vrienden bij PBS Food), die auteur Ellen Cushing in een heel grappig recent artikel belachelijk maakte als een “ongecontroleerde Caesarsaladefraude”. de Atlantische Oceaan
‘In oktober’, schreef hij, ‘voedseltijdschriften verrukkelijk “Caesar” plaatste een lijst met recepten met variaties, waaronder spek, ahornsiroop en selderij; Asperges, tuinbonen, gerookte forel en dille; en tandoori-garnalen, prosciutto, boerenkoolchips en taugé. De zogenaamde Caesar in het Kitchen Mouse Cafe in Los Angeles bestaat uit “ingelegde wortelen, radijsjes en korianderzaad, knoflookcroutons, knapperige oesterzwammen, citroendressing.”
Maar Nathaniel Zimmett gelooft dat Caesarsalade juist dankzij deze vrijheden blijft bestaan, en niet ondanks deze. De chef-kok van de Boucherie gelooft dat salades een toonbeeld van innovatie kunnen zijn en tegelijkertijd de basis kunnen vormen voor vindingrijkheid en keukencreativiteit. Hij zei: dit is een salade voor vandaag. Misschien voor altijd.
Bewerkt voor radio en web door Jennifer Vanasco.