Bloomberg via Getty
Bill Gross maakte in de jaren negentig naam in de technische wereld toen hij een nieuwe manier bedacht waarmee zoekmachines geld konden verdienen met adverteren. Volgens het prijssysteem betaalden adverteerders wanneer mensen op hun advertenties klikten. Nu heeft de pay-per-click-man een startup opgericht genaamd ProRata, die een gedurfd, misschien ongebruikelijk bedrijfsmodel heeft: “AI betaalt per gebruik.”
Gross, de CEO van het bedrijf in Pasadena, Californië, neemt geen blad voor de mond over de generatieve kunstmatige intelligentie-industrie. ‘Het is stelen’, zegt hij. “Ze stelen en wassen de kennis van de wereld wit voor hun eigen voordeel.”
AI-bedrijven beweren vaak dat ze enorme hoeveelheden gegevens nodig hebben om geavanceerde generatieve tools te creëren, en dat het verzamelen van gegevens van internet, of het nu gaat om tekst van webpagina’s, video’s of ondertitels van YouTube, of boeken die zijn gestolen uit illegale bibliotheken, wettelijk is toegestaan. . Gross aanvaardt dat argument niet. ‘Ik vind het onzin’, zegt hij.
Net als de vele tegengestelde mediabestuurders, kunstenaars, schrijvers, muzikanten en andere rechthebbenden is het moeilijk om gelijke tred te houden met het voortdurende spervuur van auteursrechtzaken tegen AI-bedrijven, waarbij wordt beweerd dat de manier waarop zij te werk gaan neerkomt op diefstal.
Maar Gross denkt dat ProRata een oplossing biedt die juridische strijd wint. “Om eerlijk te zijn, dat is wat ik probeer te doen”, zegt hij. “Ik denk niet dat dit via rechtszaken moet worden opgelost.”
Zijn bedrijf wil onderhandelen over overeenkomsten voor het delen van inkomsten, zodat uitgevers en individuen worden betaald wanneer AI-bedrijven hun werk gebruiken. Gross legt het op deze manier uit: “We kunnen de output van een generatieve AI nemen, of het nu tekst of een afbeelding, muziek of een film is, en deze opsplitsen in componenten, begrijpen waar ze vandaan komen, en dan een percentage geven van toekenning aan elke auteursrechthebbende, en hen dienovereenkomstig uitbetalen.” ProRata heeft patentaanvragen ingediend voor de algoritmen die het heeft ontwikkeld om attributie toe te wijzen en betalingen te matchen.
Deze week ging het bedrijf, dat 25 miljoen dollar heeft opgehaald, van start met een aantal grote partners, waaronder Universal Music Group, de Financial Times, The Atlantic en mediabedrijf Axel Springer. Daarnaast heeft hij auteurs getekend met een grote aanhang, waaronder Tony Robbins, Neil Postman en Scott Galloway. (Hij werkte ook samen met voormalig communicatiedirecteur van het Witte Huis, Anthony Scaramucci.)
Zelfs hoogleraar journalistiek Jeff Jarvis, die gelooft dat het gebruik van het internet om AI te trainen eerlijk gebruik is, heeft zich aangesloten. Hij vertelt WIRED dat het slim is voor mensen in de nieuwsindustrie om samen te komen om AI-bedrijven toegang te geven tot “geloofwaardige en actuele informatie” die ze in hun resultaten kunnen verwerken. “Ik hoop dat ProRata een discussie kan openen over wat er in API’s kan worden omgezet [application programming interfaces] voor verschillende inhoud”, zegt hij.
Na de eerste aankondiging van het bedrijf zegt Gross dat hij een stortvloed aan berichten heeft ontvangen van andere bedrijven die vroegen om te solliciteren, waaronder een sms van Time-CEO Jessica Sibley. ProRata heeft een deal gesloten met Time, zo bevestigt de uitgever aan WIRED. Het is van plan deals te sluiten met spraakmakende YouTubers en andere individuele online sterren.
Het sleutelwoord hier is ‘plannen’. Het bedrijf staat nog in de kinderschoenen en Gross heeft het over een groot spel. Als proof of concept lanceert ProRata in oktober zijn eigen abonnementszoekmachine in chatbot-stijl. In tegenstelling tot andere AI-zoekproducten maakt de ProRata-zoektool alleen gebruik van gelicentieerde gegevens. Er wordt niets geschraapt met een webbrowser. “Niets van Reddit”, zegt hij.
Ed Newton-Rex, voormalig CEO van Stability AI, die nu de ethische non-profitorganisatie Fairly Trained voor datalicenties leidt, moedigde het debuut van ProRata aan. “Het is geweldig om de trainingsgegevens van generatieve AI-bedrijven te zien voor licentieverlening voordat ze hun model vrijgeven, in tegenstelling tot de aanpak van veel andere bedrijven”, zegt hij. “De deals die ze hebben gesloten tonen verder de openheid van mediabedrijven aan om met goede acteurs samen te werken.”
Gross wil dat de zoekmachine laat zien dat datakwaliteit belangrijker is dan kwantiteit, en gelooft dat het beperken van het model tot betrouwbare informatiebronnen hallucinaties zal beteugelen. “Ik beweer dat 70 miljoen goede documenten feitelijk superieur zijn aan 70 miljard slechte documenten”, zegt hij. “Dat zal tot betere antwoorden leiden.”
Bovendien denkt Gross dat hij genoeg mensen kan krijgen om zich aan te melden voor deze AI-zoekmachine met volledig gelicentieerde gegevens om genoeg geld te verdienen om zijn dataproviders hun deel te betalen. “Elke maand krijgen partners van ons een verklaring waarin staat: ‘Dit is waar mensen naar op zoek zijn, hier is hoe uw inhoud is gebruikt en hier is uw voor oorlog kijk maar eens’, zegt hij.
Andere startups strijden al om bekendheid in deze nieuwe wereld van licenties voor trainingsdata, zoals marktplaats TollBit en Human Native AI. Een non-profitorganisatie genaamd de Dataset Providers Alliance werd eerder deze zomer opgericht om aan te dringen op meer standaarden op het gebied van licentieverlening; Tot de oprichters behoren diensten als Global Copyright Exchange en Datarade.
Het bedrijfsmodel van ProRat hangt gedeeltelijk af van zijn plan om zijn attributie- en betalingstechnologieën in licentie te geven aan andere bedrijven, waaronder grote AI-spelers. Sommige van deze bedrijven zijn begonnen hun eigen deals met uitgevers te sluiten. (The Atlantic en Axel Springer hebben bijvoorbeeld contracten met OpenAI.) Gross hoopt dat AI-bedrijven het in licentie geven van ProRata-modellen betaalbaarder zullen vinden dan het in eigen huis ontwikkelen ervan.
“Ik zal het systeem in licentie geven aan iedereen die het wil gebruiken”, zegt Gross. “Ik wil dat het zo goedkoop is dat het lijkt op een Visa- of MasterCard-vergoeding.”
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op wired.com.