Het oudste dorp van Japan trekt jongere inwoners aan om te overleven: NPR

NANMOKU, Japan – Dit dorp ligt aan een rivier die door de bergen stroomt, omgeven door ceder- en bamboebossen. Het ooit welvarende gehucht stond bekend om zijn zijde, hout en een zetmeelrijke wortel genaamd konjac.

Tegenwoordig is het het oudste dorp van Japan, met tweederde van de bevolking ouder dan 65 jaar. Veel gebouwen in de nederzetting zijn vervallen of verlaten, en er zijn weinig nieuwe gebouwen.

De bevolking van Nanmoku is gedaald van 11.000 in 1955 tot ongeveer 1.500 vandaag de dag. volgens de officiële gegevens van het stadhuis. In dat tempo van achteruitgang zou niemand iets meer dan tien jaar kunnen blijven.

Het dorp staat aan de vooravond van de Japanse ontvolking van het platteland, een trend die ook in andere landen in Azië en Europa wordt ervaren. Volgens officiële statistieken staat het aantal Japanners ouder dan 100 jaar op een recordhoogte, en het aantal pasgeborenen op een recordlaagte.

Maar sommige bewoners proberen de ontvolking van Nanmoku een halt toe te roepen. Ze proberen ondernemende jongeren aan te trekken om het dorp nieuw leven in te blazen.

Satomi Oigawa, 24, is een van hen. Ze arriveerde een jaar geleden in Nanmoku, nadat ze was afgestudeerd aan de universiteit in Tokio. Nanmoku ligt ongeveer 110 kilometer ten noordwesten van de hoofdstad.

“Ik had het gevoel dat mijn relaties met mensen in Tokio te oppervlakkig en te breed waren, dus vanaf jonge leeftijd wilde ik heel graag op het platteland wonen”, legt ze uit.

Ze werkt voor het dorpsbestuur en koppelt verlaten huizen aan potentiële nieuwe bewoners.

Met een tas met sleutels van leegstaande gebouwen toont ze bezoekers de voormalige konjac-zetmeelfabriek, waar gereedschappen en machines verspreid liggen, bedekt met stof.

“Alles aan dit huis maakt deel uit van de geschiedenis van het dorp”, zegt ze, verwijzend naar de voormalige fabriek en het naastgelegen woonhuis van de eigenaar. “Ik ben erg blij om te zien dat mensen die hierheen willen verhuizen zich verbinden met de herinneringen van de dorpsbewoners.”

Leren over de geschiedenis van het dorp is een belangrijk onderdeel van de integratie van Oigawa in het dorpsleven. Maar de geschiedenis is niet altijd wat ze ervan verwacht.

Terwijl Oigawa de zetmeelfabriek verlaat, vertelt een buurman haar dat de voormalige eigenaar van de fabriek enkele jaren geleden is verdwenen en dat zijn lichaam door de politie is gevonden in een watertank, waar hij blijkbaar bij een ongeval om het leven is gekomen.

“Ik was echt verrast”, zegt ze. ‘Het was een verhaal dat zelfs [new] De eigenaar sprak er niet over, dus het horen van de echte stemmen van de buren was wel iets!”

Ontdek de waarde en vitaliteit van Nanmoku

Oigawa bezoekt later een voormalig zijdeatelier, waar ze kennis maakt met ondernemer Mano Kobayashi. Kobayashi werkt samen met een vakman en installeert vloeren van verbrand cederhout en met papier bedekte ramen, en is van plan er een Airbnb van te maken.

“Dit is motainai“, legt Oigawa uit.

Mottainai is een Japans filosofisch concept dat zegt dat we niets moeten verspillen en alle waarde moeten halen uit wat we hebben, of het nu tijd, ruimte, dingen of mensen zijn.

Onder de verweerde buitenkant van het dorp schuilt een onderstroom genkiJapanse term voor vitaliteit of kracht.

Het komt van zowel ondernemende nieuwkomers als Oigawa als volhardende senioren als Hachiro Koganezawa.

Oigawa rijdt de berg op om Koganezawa te bezoeken, die vers geplukte komkommers en paprika’s in een zak doet.

Op 90-jarige leeftijd is hij nog steeds bezig met de bloemen- en groenteteelt.

“Vanwege de geest van de boer gaan we niet met pensioen”, zegt hij. “Die geest, waaraan we werken tot we sterven, is ons al generaties lang ingeprent.”

Koganezawa zegt dat de mensen in Nanmoku materieel beter af zijn dan in zijn kindertijd, toen zijn familie geen fietsen of radio’s had. Maar hoewel het dorpsleven gemakkelijker is geworden, zijn er steeds minder mensen in de buurt die het kunnen leven.

“Nu loopt er een weg de berg op”, zegt hij, wijzend naar de heuvel. “Maar er is niemand om het te laten groeien.”

Zorgen voor de ouderen, de jongeren lokken

Uit een onderzoek uit 2018 bleek dat senioren in Nanmoku sneller lopen, zichzelf steviger vasthouden en aan dementie lijden dan senioren in andere delen van Japan.

Maar als het op de kaart wil blijven staan, moet het dorp meer jongeren aantrekken en het geboortecijfer verhogen.

Burgemeester Saijo Hasegawa heeft een aantal jaren meegemaakt waarin er geen baby’s in het dorp werden geboren.

De centrale en dorpsbesturen van Nanmoku bieden financiële prikkels om jonge inwoners aan te trekken. Maar er zijn weinig banen voor hen.

Het dorp zal in april een nieuwe basisschool en middelbare school openen, alleen maar om nieuwe gezinnen aan te trekken, maar het is onduidelijk wat er zal gebeuren als er niemand komt.

Toch wil Hasegawa de bevolking van het dorp binnen vijftien tot twintig jaar stabiliseren.

“Tegen die tijd zal het dorp naar verwachting zo’n 800 inwoners tellen, wat ongeveer de helft is van de huidige omvang. We denken dat we het vanaf dan wel op dat niveau kunnen houden.”

Peter Matanle, een Japan-expert aan de Universiteit van Sheffield in Engeland, zegt dat sommige dorpen zoals Nanmoku kunnen bloeien en zelfs kunnen groeien. Maar hij zegt dat hij de overweldigende trend zal doorbreken.

“Japan verliest momenteel 600.000 tot 700.000 mensen per jaar, en dat zal tegen 2030 toenemen tot meer dan een miljoen”, zegt Matanle. “Hoe kunnen nederzettingen in deze situatie hun bevolking in stand houden, laat staan ​​vergroten?”

Matanle zegt dat veel jonge Japanners uitstekend werk hebben geleverd door nieuwe ideeën en leven in oude dorpen te injecteren.

En nogmaals, zo merkt hij op, trokken vele anderen zich terug in de steden nadat hun bedrijven failliet gingen, of omdat ze het leven op het platteland te moeilijk en eenzaam vonden.

Uitdagend heden en onzekere toekomst

Yuta Sato kwam vijf jaar geleden naar Nanmoku vanwege de natuurlijke schoonheid en omdat hij pas na zijn studie een goede baan kon vinden. Maar hij zegt dat het niet eenvoudig is om in dit dorp kinderen groot te brengen.

Hoewel er enkele scholen zijn, zou zijn kind geen kinderen van dezelfde leeftijd kunnen ontmoeten.

“Er zijn geen kinderen in dit dorp die dezelfde leeftijd hebben als mijn dochter”, merkt hij op. ‘Dus als hij naar school gaat, heeft hij geen klasgenoten.’

Sato, 29, begon een bezorgservice in Uber Eats-stijl, maar er zijn niet veel restaurants waar het eten wordt bereid. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis, zegt hij, ligt op een uur rijden.

Sato voegt eraan toe dat hij teleurgesteld was toen hij hoorde dat niet alle inwoners van Nanmoku nieuwkomers zoals hij verwelkomen.

“Sommige mensen zeggen dat ze, in plaats van geld weg te gooien om immigranten aan te trekken, het moeten besteden aan de mensen die al in het dorp wonen”, zegt hij.

Sato zegt dat hij naar Nanmoku kwam in de hoop een baan te vinden die hij de komende veertig jaar zou kunnen volhouden.

Maar hij is niet optimistisch dat Nanmoku Village tegen die tijd nog zal bestaan.

Chie Kobayashi heeft vanuit Tokio en Nanmoku, Japan, bijgedragen aan dit rapport.