Het Israëlische leger, uitgeput door Gaza, is op zijn hoede voor de oorlog in Libanon

Onder deze houding gaat echter de angst binnen Israël schuil dat zijn soldaten overbelast raken en de hulpbronnen uitgeput raken na de langste oorlog in het land in tientallen jaren. Negen maanden van bestraffende aanvallen op Hamas in de Gazastrook hebben de groep niet verslagen, en het politiek omstreden Netanyahu moet nog met een exitstrategie komen. In Libanon zou Israël te maken krijgen met een grotere, beter bewapende en professionelere vijand, waarschuwen experts, en met de dreiging van een nog diepere militaire slachting.

Israël vecht sinds 8 oktober op twee fronten, een dag nadat door Hamas geleide militanten het zuiden van Israël aanvielen, waarbij ongeveer 1.200 mensen omkwamen en meer dan 250 gijzelaars werden gegijzeld. Binnen enkele uren begonnen strijders van Hezbollah, een door Iran gesteunde politieke beweging en militante groepering gelieerd aan Hamas, Noord-Israël vanuit Libanon aan te vallen – het begin van een grensconflict dat elke maand is geëscaleerd en zich dieper naar beide landen heeft verspreid.

Israël zegt dat het op weg is naar een minder intense gevechtsfase in Gaza en heeft de gesprekken in Caïro hervat over een mogelijke deal om de gijzelaars vrij te laten. Maar Hezbollah houdt vol dat het de wapens niet zal neerleggen, of zal overwegen zich terug te trekken uit de Israëlische grens, totdat er een staakt-het-vuren is ingesteld in de Gazastrook.

Zowel Israël als Hezbollah zeggen dat zij de voorkeur zouden geven aan een diplomatieke oplossing, maar geen van beiden lijkt bereid het soort concessies te doen die voor een dergelijke oplossing nodig zijn. Het resultaat is een spannend traject, met een toenemend aantal doden; grenssteden staan ​​verlaten, hun fruitbomen en melkveebedrijven zijn niet onderhouden; en de toenemende druk van de ontheemden uit Israël om de regering in actie te laten komen.

Israëlische militaire leiders zijn al maanden bezig met het opstellen van plannen voor het Libanese offensief. Woensdag, een dag nadat twee Israëlische burgers waren gedood bij een raketaanval door Hezbollah, zei voormalig oorlogskabinetslid Benny Gantz dat hij en anderen hadden geëist dat Netanyahu de Israëlische invasie van Libanon in maart zou goedkeuren, maar dat de premier had “geaarzeld” – dat weigert, zet zich in voor de terugkeer van Israëlische inwoners naar hun huizen in het noorden tegen 1 september, het begin van het nieuwe schooljaar.

“Israël kan het zich niet veroorloven nog een jaar te verliezen als de gebeurtenissen in het noorden doorgaan zoals ze nu zijn”, zei Gantz. “De tijd is gekomen om de prijs te betalen voor militaire doelen en de Libanese infrastructuur, waar Hezbollah deel van uitmaakt.”

Netanyahu, die ooit opschepte over zijn vermogen om oorlogen te voorkomen, ‘weet dat het Israëlische publiek niet klaar is voor duizenden raketten op Tel Aviv’, zegt Gayil Talshir, een politicoloog aan de Hebreeuwse Universiteit.

In plaats van een strategie uit te stippelen, zei ze, ‘isoleerde hij zichzelf’, vermeed hij moeilijke beslissingen om tijd te winnen en omringde hij zich met loyalisten die geen militaire expertise hadden.

Sinds de ontbinding van zijn oorlogskabinet na het recente vertrek van Gantz heeft Netanyahu zich verder gedistantieerd van het leger, zeggen analisten, waaronder Gallant, die maandenlang heeft aangedrongen op een staakt-het-vuren en een gijzeling in Gaza, zodat het leger zich op Libanon kan concentreren.

‘Dit zijn kritieke dagen als het gaat om het inzetten van onze macht tegen [Hezbollah]dat reageert alleen op geweld”, zei Gallant zondag toen tientallen raketten op Israël neerregenden, waaronder de strategische militaire basis op de berg Meron.

De weinige Israëli’s die na 8 oktober in het noorden van Israël bleven om de grens te verdedigen, hadden niet verwacht dat ze zo lang in het ongewisse zouden blijven.

“De families zijn moe”, zegt Omer Simchi, die negen maanden heeft gediend in de lokale defensie-eenheid van Kibboets Sas, een landbouwgemeente in Boven-Galilea, anderhalve kilometer van de Libanese grens.

Simchi’s vrouw en twee jonge kinderen behoorden tot de bijna 100.000 Israëli’s die het noorden van Israël evacueerden toen Hezbollah-raketten, drones en antitankraketten vorig jaar begonnen te regenen, waardoor het landelijke bergachtige gebied in een conflictgebied veranderde. Een vergelijkbaar aantal Libanezen is ontheemd geraakt door Israëlische aanvallen in het zuiden van hun land.

Minstens 94 burgers en meer dan 300 Hezbollah-strijders kwamen om bij Israëlische aanvallen in Libanon; Hezbollah-aanvallen hebben in Israël minstens twintig soldaten en elf burgers gedood.

Simci vindt een vervanger in het team als zijn familie hem nodig heeft, maar er zijn nooit genoeg vrijwilligers.

“Ik weet niet of er een diplomatiek akkoord of een oorlog komt, maar wat ik wel weet is dat het zo niet verder kan gaan”, zei hij in de schoolzaal van de kibboets, die in december door Hezbollah-raketten werd verwoest.

Gemeenteraadshoofd Moshe Davidovich zei dat honderden huizen in het noorden van Israël beschadigd of vernield zijn.

Dat is nog maar een kleine glimp van de vernietiging die Hezbollah zou kunnen aanrichten in een grootschalige oorlog – die naar verwachting wijdverbreide stroomstoringen, massale raket- en raketbeschietingen en intense grondgevechten tegen goed opgeleide en goed uitgeruste strijders die op bekend terrein vechten met zich mee zal brengen. Er wordt aangenomen dat Hezbollah meer dan twee keer zoveel strijders heeft als Hamas en meer dan vier keer zoveel munitie, inclusief geleide raketten. De zorgen dat Israël er niet klaar voor is, worden nu openlijk geuit.

“De reserves en het reguliere militaire systeem zijn tot op het bot versleten”, vertelde Yair Golan, leider van de Israëlische Labour-partij en voormalig plaatsvervangend stafchef van het Israëlische leger, vorige maand aan een Israëlisch radiostation.

“Israël is gewend korte oorlogen te voeren”, zegt Yoel Guzansky, voormalig functionaris bij de Israëlische Nationale Veiligheidsraad en nu senior fellow bij het Institute for National Security Studies. “Maar na negen maanden is de IDF uitgeput, moet er voor de uitrusting worden gezorgd, is de munitie op en wordt elk gezin in Israël erdoor getroffen.”

Zelfs het betrekkelijk lage conflict langs de grens eiste een zware tol van de soldaten aan het front. De 25-jarige Israëlische reservist, die op voorwaarde van anonimiteit sprak in overeenstemming met het militaire protocol, werd op 7 oktober uitgezonden naar Noord-Israël. Vier maanden lang onder vuur gelegen, heeft zich de ‘burn-out’ opgehoopt, zei hij.

Toen zijn tour eindigde, “was het moeilijk om weer in de routine te komen”, zei hij. Hij vroeg schuldbewust om een ​​pauze in zijn baan als docent, zodat hij zich kon aanpassen aan het burgerleven.

Nu staat hij op het punt teruggebeld te worden en vraagt ​​zich af of hij het aankan. Zijn vrienden, zegt hij, hebben ook moeite met de beslissing.

Sinds het begin van de operatie in Gaza zijn 325 Israëlische soldaten gedood, wat meer dan vier keer zoveel is als tijdens de oorlog tegen Hamas in 2014. De verliezen werden nog verergerd door een groeiend gevoel van strategisch falen. In de late winter stuurde Israël de meeste van zijn reservisten naar huis zonder ook maar één van de gestelde oorlogsdoelen te bereiken: de vernietiging van Hamas en de terugkeer van meer dan honderd gijzelaars die in Gaza achterbleven.

Volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza zijn ruim 38.000 Palestijnen gedood in Gaza, dat geen onderscheid maakt tussen strijders en burgers, maar zegt dat de meeste doden vrouwen en kinderen zijn.

Een oorlog tussen Israël en Libanon zou voor beide partijen rampzalig zijn, zeggen experts.

Na het vrijgeven van dronebeelden uit een haven in de Israëlische stad Haifa vorige maand waarschuwde Hezbollah-leider Hassan Nasrallah voor een oorlog ‘zonder regels en zonder plafond’. Dinsdag kondigde de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Israel Katz op X aan: “Nasrallah, als je de bedreigingen en het geweld niet stopt en je terugtrekt naar de Litani-rivier, zul je worden beschouwd als de vernietiger van Libanon.”

Maar een Israëlische invasie van Libanon zou een ‘valstrik’ kunnen zijn, zei Guzanski, die Israël in een nieuwe, slopende oorlog zonder einde zou kunnen lokken.

“Er heerst een vals geloof in Israël dat de oorlog daar binnen enkele dagen of weken voorbij zou kunnen zijn”, zei hij.

Scènes van vernietiging in Libanon zouden ook de internationale druk op Israël vergroten en de spanningen met Washington vergroten.

Vorige maand zei Netanyahu dat er sprake was van een “dramatische daling van de Amerikaanse wapenleveranties naar Israël” en dat er sindsdien slechts een “straaltje” is verscheept – een bewering die Amerikaanse functionarissen ten stelligste hebben ontkend. Woensdag zeiden Amerikaanse functionarissen dat een aantal van de bommen die sinds mei werden vastgehouden nu op weg waren naar Israël.

Om oorlog in Libanon te voorkomen eisen Israëlische functionarissen – via Amerikaanse en Europese diplomaten – dat Hezbollah zich ongeveer 16 kilometer ten noorden van de grens terugtrekt, voorbij de Litani-rivier, een militaire afbakening waarover eind 2006 overeenstemming was bereikt.

Darina Kalabrino, een inwoner van kibboets Sasa, woonde in 2006 in de nabijgelegen stad Kiryat Shmona en verstopte zich in een schuilkelder toen haar huis werd getroffen door een Hezbollah-raket. In 2018 zei het Israëlische leger dat het de plannen van Hezbollah had ontdekt om Galilea te ‘veroveren’. Er zijn verschillende grensoverschrijdende tunnels gevonden, hoewel bewoners denken dat er nog veel meer zijn.

Calabrino zegt dat haar grootste angst de massale infiltratie en bloedbaden zijn die ze heeft meegemaakt in de zuidelijke kibboetsen.

“We hoeven niet de volgende 7 oktober te worden”, zei ze. “Wij hebben met eigen ogen gezien wat er kan gebeuren.”

Suzy Haidamous uit Beiroet heeft bijgedragen aan dit rapport.