Drie dagen na een vierdaags staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas lijkt de overeenkomst van kracht en wordt er zelfs gesproken over verlenging ervan. Maandag zouden 50 Israëlische vrouwen en kinderen moeten zijn ingeruild voor 150 Palestijnse vrouwen en kinderen, en bemiddelaars gaven aan dat de deal nog enkele dagen onder dezelfde formule zou kunnen voortduren.
Hoewel de voorwaarden van de wapenstilstand vergelijkbaar zijn met die welke de afgelopen weken door Qatarese bemiddelaars naar voren zijn gebracht, heeft de Israëlische regering in oorlogstijd volgehouden dat dit het resultaat is van militaire druk die zij op Hamas heeft uitgeoefend. Maar nog maar een paar weken geleden beloofde de regering haar gijzelaars met geweld te bevrijden.
Door in te stemmen met de voorwaarden van de vrijlating heeft Israël laten zien dat het daadwerkelijk met Hamas kan onderhandelen, waarbij het stilzwijgend toegeeft dat het niet dichter bij het uitroeien van een groep is die letterlijk ondergronds is gegaan. Door een groot deel van Gaza-stad en daarmee de regeringsinstellingen van Hamas te verwoesten, hebben de acties van Israël de groep alleen maar nog ongrijpbaarder gemaakt.
Dit werd duidelijk gemaakt door de belegering en aanval van het Israëlische leger op het al-Shifa-ziekenhuis in Gaza, die geen sluitend bewijs leverden dat daar een commandocentrum bestond dat door Hamas werd beheerd, zoals werd beweerd. In plaats daarvan heeft de operatie tegen al-Shifa, die op zijn best een anticlimax was, bijgedragen aan de groeiende scepsis dat Israël, met Amerikaanse steun, Hamas uit Gaza zou kunnen uitroeien.
Het is tijd dat deze realiteit wordt erkend in de wandelgangen van de macht in Washington. De regering-Biden moet de onrealistische Israëlische retoriek van ‘het afschaffen van Hamas’ opgeven en een beter haalbare politieke oplossing accepteren die een factor is in het voortbestaan van de beweging.
Meer sterfgevallen, veranderende publieke opinie
Bewijs van de mislukte missie van Israël kan worden gevonden in de bloedige resultaten van de oorlog. Zijn lucht- en grondaanval, waarvan minister van Defensie Yoav Gallant heeft beloofd dat hij Hamas “van de aardbodem zal wegvagen”, heeft tot nu toe de Palestijnse strijders er niet van kunnen weerhouden Israëlische posities in een hinderlaag te lokken of de bijna dagelijkse raketsalvo’s af te vuren op Israëlische steden.
De oorlog, die nu de zevende week ingaat, heeft in plaats daarvan meer dan 14.800 Palestijnen gedood, waaronder ongeveer 6.100 kinderen, woonwijken en vluchtelingenkampen met de grond gelijk gemaakt en meer dan een miljoen mensen over de belegerde Gazastrook ontheemd.
Militaire analisten voerden aan dat een massale bombardementscampagne de posities van Hamas zou ‘verzachten’ in de aanloop naar een Israëlische grondinvasie, waardoor het vermogen van de groep om stedelijke oorlogvoering te voeren in de dichtbebouwde enclave zou worden beperkt. Maar de afgelopen weken zijn sommige Amerikaanse functionarissen, in navolging van berichten in de Israëlische media, begonnen te erkennen dat het meedogenloze bombardement van Israël er niet in is geslaagd de gevechtscapaciteiten van Hamas te neutraliseren.
Ook de tolerantie ten opzichte van Israëls daden lijkt aan het afnemen. Op 10 november werd de Franse president Emmanuel Macron de eerste G-7-leider die opriep tot een staakt-het-vuren. Op 24 november bekritiseerden de premiers van Spanje en België Israëls ‘willekeurige moord op onschuldige burgers’ en de vernietiging van de ‘Gaza-samenleving’. Pedro Sánchez, de Spaanse premier, beloofde zelfs eenzijdig de Palestijnse staat te erkennen.
In de VS staat de regering-Biden weliswaar achter haar Israëlische bondgenoot, maar de publieke opinie verschuift snel ten gunste van een permanent staakt-het-vuren. Door het hele land werden massademonstraties gehouden waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren, en verschillende grote Amerikaanse steden, waaronder Atlanta, Detroit en Seattle, namen resoluties aan waarin deze oproep werd herhaald.
Uit een recente opiniepeiling bleek dat slechts 32 procent van de Amerikanen vindt dat hun land “Israël moet steunen” in zijn oorlog tegen Gaza. Omdat hij weinig licht heeft gelaten tussen zijn standpunt over de oorlog en de vervolging ervan door Israël, heeft de Amerikaanse president Joe Biden zijn peilingscijfers al zien dalen.
Publieke druk kan niet alleen Washington hebben aangemoedigd om aan te dringen op een gijzeling, maar ook de Israëlische regering om deze te accepteren. Naast de tegenreactie die hij kreeg van de families van gijzelaars die door Hamas werden vastgehouden, geven rapporten aan dat premier Benjamin Netanyahu onder druk werd gezet tot de uitwisseling door de Israëlische veiligheidsdiensten en het leger.
Hoewel Netanyahu, Gallant en voormalig minister van Defensie Benny Gantz, die in het huidige oorlogskabinet zit, allemaal hebben gezegd dat de oorlog tegen Hamas zal voortduren, zou publieke druk hen ook kunnen dwingen hier op in te gaan.
Het conflict eist nu al een zware tol van de Israëlische economie, die meer dan een kwart miljard dollar per dag verliest. Er wordt verwacht dat deze in 2024 met 1,5 procent zal afnemen, omdat de gevechten het luchtverkeer en de vracht hebben ontwricht, en de recente kaping van een schip dat verbonden is met Israël zelfs een bedreiging kan vormen voor het zeevervoer.
Dan zijn er nog de tienduizenden Israëli’s die ontheemd zijn uit de gebieden langs de grens tussen Gaza en Libanon, en ook alle families van de gijzelaars die oproepen tot de vrijlating van iedereen. Het voortdurende staakt-het-vuren heeft aangetoond dat Israëli’s die gevangen worden genomen, gemakkelijk kunnen worden vrijgelaten zonder een schot te lossen. Dit zou ertoe kunnen bijdragen dat de Israëlische publieke opinie – die tot nu toe overwegend voorstander is van oorlog – tot een staakt-het-vuren overgaat.
Sommige Israëlische analisten merken al een verschuiving ten gunste van een verlenging van de wapenstilstand. Doorgaan op de ingeslagen weg van de onderhandelingen zou de groeiende economische verliezen van het land beperken en de levens van zowel de gevangenen als de soldaten beschermen. Het Israëlische leger heeft de dood van zeventig soldaten erkend sinds het begin van de grondinvasie.
De weg naar een staakt-het-vuren
Een ander probleem met de aandrang van de Israëlische regering om de oorlog voort te zetten, is dat zij niet daadwerkelijk een eindspel heeft vastgesteld dat aanvaardbaar is voor haar bondgenoten, inclusief de VS.
Naast het gestelde doel om Hamas uit Gaza te ‘uitroeien’, hebben Israëlische functionarissen ook aangegeven dat zij de Palestijnse bevolking naar het Egyptische Sinaï-schiereiland willen verdrijven.
De druk van Arabische bondgenoten maakte al snel een einde aan de Amerikaanse steun voor het idee, evenals aan de Israëlische plannen om onbeperkte “veiligheidsverantwoordelijkheid” in Gaza op zich te nemen. Het alternatief van de regering-Biden – dat de in Ramallah gevestigde Palestijnse Autoriteit de controle over de enclave overneemt – is ronduit verworpen door zowel Israël als Hamas, dat, bij gebrek aan Israëlische herbezetting, de enige machtsbemiddelaar in Gaza zou blijven.
In plaats van dit te erkennen, hebben de VS koppig geweigerd beleidsvoorstellen te doen die het voortbestaan van Hamas zouden kunnen beïnvloeden. In deze opzettelijke blindheid wordt Washington vergezeld door een koor van experts die doorgaan met het presenteren van ‘oplossingen’ die de vernietiging van Hamas veronderstellen. Maar nu de herinnering aan Afghanistan nog vers is, moeten Amerikaanse beleidsmakers goed weten dat het uitroeien van de binnenlandse verzetsbeweging tenslotte onmogelijk is.
Het zou beter mogelijk zijn om voort te bouwen op het voorbeeld van de huidige gijzelingsovereenkomst, die heeft aangetoond dat zowel Israël als Hamas de politieke wil hebben om te onderhandelen. Door samen te werken met de bemiddelaars van Qatar en Egypte kunnen de VS helpen het gesprek in Gaza weg te leiden van de rampzalige ‘met ons of tegen ons’-retoriek die de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme heeft gekenmerkt, naar gesprekken over een staakt-het-vuren voor de langere termijn. bemiddeld door het politieke leiderschap van Hamas in ballingschap.
Er bestaat een precedent hiervoor. Laten we niet vergeten dat Israël in december 2012 de toenmalige leider van Hamas, Khaled Meshaal, toestond terug te keren naar Gaza als onderdeel van een overeengekomen wapenstilstand na de achtdaagse oorlog van dat jaar. Of de huidige verbannen leider Ismail Haniyeh de positie van zijn tegenhanger in Gaza, Yahya Sinwar, van wie algemeen wordt aangenomen dat hij het brein achter de aanslagen van 7 oktober is, kan matigen, zal afhangen van Haniyehs vermogen om internationale hulp en fondsen voor de wederopbouw veilig te stellen.
Even belangrijk zal een Amerikaans engagement zijn om het extremistische beleid van Israël in toom te houden, inclusief de belegering van Gaza en de steun voor kolonistengeweld op de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Zodra een dergelijke de-escalatie plaatsvindt, zal het van cruciaal belang worden voor de internationale gemeenschap om haar inzet voor de wederopbouw en ontwikkeling van Gaza te handhaven, en zo de wanhopige omstandigheden die tot de aanval van 7 oktober hebben geleid, te verzachten.
Het is waar dat geen enkele visie op een vreedzame toekomst het doden van burgers kan tolereren. Maar het vinden van een uitweg uit de huidige crisis betekent dat je in het reine moet komen met de realiteit die in de eerste zeven weken van deze oorlog aan het licht is gekomen: er is geen manier om Hamas ‘van de aardbodem’ weg te vagen zonder talloze Palestijnen – en Israëli’s – naar de gevangenis te brengen. leef ermee.
Als het voortbestaan van Hamas op de lange termijn de verbeelding op de proef stelt, zijn de risico’s van het eenvoudigweg vermijden van deze gedachte zelfs nog onvoorstelbaarder. Hoewel dit op dit moment blijkbaar geen wijdverbreide mening is in Israël, komen sommige Israëli’s, zoals voormalig regeringsadviseur en professor aan de Bar-Ilan Universiteit, Menachem Klein, tot dit idee over. In een gesprek met Al Jazeera nadat de eerste Israëlische gijzelaars waren vrijgelaten, gaf Klein toe dat “het onmogelijk is Hamas volledig met geweld te vernietigen.” De weg vooruit, zo betoogde hij, zou de groep moeten betrekken bij hernieuwde onderhandelingen over een Palestijnse staat.
Gezien het vreselijke lijden dat de bevolking van Gaza heeft ondergaan, de groeiende internationale en binnenlandse druk om er een einde aan te maken, en het nog steeds dreigende vooruitzicht op een breder regionaal conflict, kunnen de VS niet langer volhouden dat het elimineren van Hamas de enige manier is om deze oorlog te beëindigen.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de redactionele positie van Al Jazeera.