“De onderliggende logica is zoiets als: ‘Stokken en stenen kunnen mijn botten breken, maar het is waarschijnlijk minder waarschijnlijk dat ze tot oorlog leiden'”, zegt Daniel Mattingly, hoogleraar politieke wetenschappen aan de Yale Universiteit die het Chinese leger bestudeert.
China, een groot land dat landgrenzen deelt met veertien landen en maritieme grenzen heeft met nog eens zes landen, heeft vluchtige territoriale geschillen met verschillende buurlanden. Maar de afgelopen jaren hebben de troepen van het land vaak eenvoudige wapens gebruikt tijdens gevechten over deze grenzen heen, ondanks aanzienlijke technologische vooruitgang die het Chinese leger in die periode gebruikte.
WORD OPGESLAGEN
Verhalen ter informatie
De tactiek werd vooral gebruikt aan de Chinese grens met India, zo blijkt uit niet-geverifieerde beelden van botsingen die op sociale media werden gedeeld.
In een impasse in 2022 met het Indiase leger over een deel van Noordoost-India dat door China werd opgeëist, leken Chinese en Indiase strijdkrachten man-tegen-man-gevechten te hebben gevoerd en stenen en geïmproviseerde knuppels als wapens te hebben gebruikt. In 2017 droegen Chinese en Indiase troepen aan de frontlinie geen wapens en vochten ze in plaats daarvan door te ‘duwen’ – of op de borst te slaan – te midden van de pogingen van China om land af te pakken van het kleine Bhutan, de nauwe bondgenoot van India.
Het Chinese gebruik van onconventionele wapens kan een strategische zet zijn om escalatie te voorkomen en de internationale aandacht af te leiden, vooral van de Verenigde Staten. Maar experts waarschuwden dat het deze keer misschien wel werkte, maar dat het riskant was.
“Misschien [China] zou kunnen wijzen op het idee dat het in dit geval werktuigen zijn en geen wapens [in the South China Sea]” zei Harrison Prétat, adjunct-directeur en fellow bij het Asia Maritime Transparency Initiative van het Centre for Strategic and International Studies. “Maar we naderen de limiet.”
Bij een incident deze week in de Zuid-Chinese Zee ging de Chinese kustwacht aan boord van Filippijnse marineschepen om uitrusting te beschadigen en in beslag te nemen, aldus Filippijnse functionarissen. Zij zeiden dat China wilde voorkomen dat Filippijnse schepen het Sierra Madre-oorlogsschip op de Second Thomas Shoal zouden bevoorraden. rif dat het middelpunt is geworden van een maritiem geschil.
Een woordvoerder van de Chinese ambassade in Washington betwistte dit en beweerde dat de Filippijnen illegaal de wateren binnenkwamen zonder toestemming van China en “het internationale recht schonden”.
“De Chinese kant heeft de nodige maatregelen genomen in overeenstemming met [the] wet om zijn soevereiniteit te beschermen, die legaal en gerechtvaardigd was, en die op een professionele en ingetogen manier werd uitgevoerd”, schreef Liu Pengyu in een e-mail aan de Washington Post.
Amerikaanse functionarissen hebben herhaaldelijk gezegd dat een gewapende aanval op een Filippijns overheidsschip in de Zuid-Chinese Zee zou leiden tot een gezamenlijk verdrag uit 1951 dat de Verenigde Staten en de Filipijnen verplicht elkaar in de Stille Oceaan te verdedigen.
“Het niet-gebruiken van wapens maakt het onduidelijk of de Verenigde Staten verplicht zijn om in te grijpen en mogelijk de Filipijnen te helpen”, aldus Mattingly. “Als ze wapens gebruikten, dan is er een sterker argument dat de VS dat zouden moeten doen.”
De Filippijnen zeiden vrijdagochtend dat ze niet van plan waren een beroep te doen op het akkoord als reactie op de ruzies van deze week, en uitvoerend secretaris Lucas Bersamin vertelde verslaggevers dat de regering de impasse van deze week met de Chinese kustwacht niet als een gewapende aanval beschouwt.
“We zagen een bolo, een bijl, meer niet”, zei Bersamin volgens de Associated Press.
Hoewel het gebruik van scherpe voorwerpen het risico op escalatie kan beperken, kan het toch gevaarlijk en zelfs dodelijk zijn. In de Zuid-Chinese Zee verloor deze week een Filippijnse zeeman een vinger. Volgens officiële rapporten van beide landen stierven in juni 2020 twintig Indiase soldaten – en minstens vier Chinese soldaten –.
China en India zijn al tientallen jaren in conflict over een 3.300 kilometer lange grens in de Himalaya. Ruwe veldslagen dateren uit de jaren zeventig, toen legers met vuisten botsten en met stenen gooiden. Volgens de voorwaarden van een bilaterale overeenkomst uit 1996 is het grenstroepen verboden vuurwapens te gebruiken binnen twee kilometer van de grens, de zogenoemde Line of Actual Control.
Recente Chinees-Indiase grensgeschillen concentreerden zich op de Tawang-sector, een sector in de noordoostelijke Indiase deelstaat Arunachal Pradesh, maar ook rond Ladakh – in het uiterste noordoosten van India – en de Galwan-vallei. Het conflict over de Tawang-sector in 2022 nam de vorm aan van een ongewapend tumult, wat leidde tot man-tegen-man-gevechten en verwondingen van troepen. Deze botsing was het ernstigste incident tussen India en China sinds 2020.
Aan een andere grens in de Himalaya kwamen in 2017 Chinese en Indiase troepen in Bhutan met elkaar in botsing over grondgebied waarvan China beweerde dat het hun toebehoorde, maar dat India en Bhutan Bhutaans bleven. Er waren ook geen meldingen van wapens of wapens die bij die schermutseling werden gebruikt. In plaats daarvan ging het bij de gevechten om een ’duw’, waarbij Indiase en Chinese PLA-soldaten op de borst sloegen, zonder te slaan of te schoppen, om de andere kant terug te duwen, maar ze openden het vuur niet.
Sushant Singh, een senior fellow bij het India Policy Research Center en docent aan Yale, zei dat er regelmatig werd geschoten op de grens van India met Pakistan en Bangladesh. “De cultuur van de PLA is heel anders dan die van de westerse militaire cultuur, waar het gebruik van wapens veel gebruikelijker is”, zei hij.
Maar in september 2020 werd van deze norm afgeweken, toen – onder publieke druk na de dood van Indiase soldaten in een conflict een paar maanden eerder – voor het eerst in decennia over de grens werd geschoten, waarbij beide partijen elkaar ervan beschuldigden te hebben geschoten. waarschuwingsschoten.
“Als een van beide partijen besluit dat een norm niet langer bestaat, bestaat deze niet aan beide kanten”, zei Singh. “Beschouw ze als zeer zwakke vangrails, die kunnen breken en dan weer opnieuw kunnen opstarten.”