Terwijl Groot-Brittannië zijn beste prestatie ooit viert in een overzeese Olympische regatta, heeft de meest prominente roeier Helen Glover haar bazen opgeroepen om meer te doen voor werkende moeders.
In Parijs werden Glover en Mathilda Hodgkins Byrne de eerste Britse vrouwen die medailles (zilver en brons) wonnen tijdens het roeien nadat ze een gezin hadden gesticht.
Het was een goede prestatie, maar Glover zei tegen Telegraph Sport: “We kunnen onszelf niet te veel schouderklopjes geven. In veel andere landen gebeurt dit al heel lang, maar wij zijn een natie die historisch gezien nogal traag is geweest in het reageren en veranderen.
“Zowel Mathilda als ik hebben er veel energie in gestoken om het te laten slagen, niet alleen maar trainen en roeien. Wat feitelijk veranderd is, is het feit dat we weten dat het mogelijk is. Het is geen feit dat we precies weten hoe we het moeten doen.
“Dus ik zou heel graag voor British Rowing willen werken, zodat moeders dat kunnen doen [to keep competing] op een werkelijk duurzame manier, op een manier die iedereen begrijpt, en op een manier dat vrouwen zich gesteund voelen. [We should try to] Moge het niet alleen voor u werken, maar ook voor u om uit te blinken.”
De actie van donderdag in Vaires-sur-Marne bewees zonder enige twijfel dat moederschap naast Olympisch roeisucces kan bestaan. Het ging niet alleen om het zilver van Glover bij de dames, hoewel haar verhaal – waarin atletische topprestaties worden gecombineerd met haar dagelijkse inzet voor de vijfjarige Logan en de driejarige tweeling Kit en Willow – haar het meeste heeft getrokken. zichtbare roeimoeder van deze Spelen.
Nee, het verhaal begon zelfs eerder. In de eerste finale van de dag – dubbeltwee dames – waren drie van de zes medaillewinnaars moeders: niet alleen Hodgkins Byrne (wiens zoon Frankie twee is), maar ook de winnende Nieuw-Zeelandse ploeg van Brooke Francis en Lucy Spoors, die hun eigen gezinnen anno 2022.
“Misschien hangt er wat meer een ontspannen gevoel aan vast”, zegt Glover over roeien in Nieuw-Zeeland. “Maar aan de andere kant doet British Rowing het zo goed dat er een goede balans is. Ik zou terughoudend zijn om afstand te nemen van de waarschijnlijk strengere structuur die British Rowing heeft. Het werkt, maar dan vraag je je altijd af: kan het beter? Hoeveel meer talent kunnen we behouden, niet alleen moeders, maar ook gepensioneerde atleten?”
Retentie zal de komende weken en maanden zeker een belangrijk onderwerp zijn voor de sport. Groot-Brittannië eindigde bovenaan de roeitafel in Rio, maar zag toen een groep uitmuntende talenten de sport verlaten, waaronder Constantine Luludis, George Nash en Paul Bennett.
Deze keer zijn er een aantal medaillewinnaars die over hun toekomst zullen nadenken, dus het was bemoedigend om deze week van Hodgkins Byrne te horen. In een gesprek met Telegraph Sport legde ze uit dat sommige van deze vrouwen haar voorbeeld al willen volgen.
‘Ann Redgrave [the chief medical officer at British Rowing, whose husband Steve remains Britain’s most decorated rower] heeft Helen en mij geïnterviewd over onze ervaringen om erachter te komen hoe ik mijn beleid het beste kan ontwikkelen”, aldus Hodgkins Byrne.
“Wij zijn uiteraard het beste voorbeeld van mensen die dit hebben meegemaakt. Ze zijn zeker van mening dat ze het zullen proberen als ze van ons kunnen leren en niet opnieuw dezelfde gebitsproblemen hoeven te ervaren. Ik denk dat er veel mensen zijn die erover nadenken om ons te volgen, dat vind ik fantastisch.”
Terwijl Hodgkins Byrne en haar roeipartner Rebecca Wilde er absoluut zeker van zijn dat ze in 2028 Los Angeles willen bereiken, zegt Glover dat ze nog geen besluit heeft genomen over de volgende Olympische cyclus, omdat ze bij eerdere Spelen heeft ontdekt dat dit het slechtste moment is om over dergelijke zaken te beslissen. is direct na de wedstrijd.
Wat er echter ook gebeurt, ze heeft een oorzaak ontdekt die haar inspireert. “Wat ik ook doe, ik zal die vlag blijven uitdragen voor ouders en voor wat mogelijk is”, zei ze. “Het loont veel, want je ziet meteen het verschil.
“Van Tokio tot nu is het landschap voor vrouwen in de sport heel anders dan voorheen. Het blijft heel snel veranderen, het duurt geen tientallen jaren, het duurt eigenlijk hele kleine momenten die heel snel gebeuren.
“Het is echt verbazingwekkend dat het vóór Rio altijd ging over hoe je verder zou gaan of een gezin zou stichten. De twee gingen nooit met elkaar om, zelfs niet in de zin van een speculatief gesprek. En nu hebben we aan tafel gezeten met vrouwen in het team, en velen van hen zeggen: ‘Ja, misschien kom ik wel terug als ik een gezin heb.’ Veel mensen zullen dat niet doen, maar iedereen zou een keuze moeten hebben. Het is dus geweldig om te zien dat het zo snel gebeurt.”
Verbreed uw horizon met bekroonde Britse journalistiek. Probeer The Telegraph 3 maanden gratis met onbeperkte toegang tot onze bekroonde website, exclusieve app, geldbesparende aanbiedingen en meer.