PEP Guardiola sprak voor deze wedstrijd over de noodzaak om te lijden. Goed dan. Dat is de deal. Dit was een verbluffende, uitputtende, hemelsblauwe migraine van een voetbalwedstrijd, een die Manchester City echt niet verdiende te verliezen, maar die op de een of andere manier altijd het gevoel gaf dat hij uit hun handen gleed, zelfs tijdens de tweede helft, toen City leek te verliezen. wees heel langzaam, voorzichtig en methodisch aan de voeten van dit Real Madrid.
Nu zullen er geen treble doubles meer zijn na de overwinning van Madrid op strafschoppen. Maar City speelde nog lange tijd als Europees kampioen. Ze brachten Madrid naar een vreselijke plek. Dit zijn geen voetballers die gewend zijn te jagen en te dekken, wachtend tot er een schot valt. Soms leek het alsof Real het laatste uur van deze wedstrijd wanhopig probeerde de wedstrijd opnieuw te spelen op hun kleine veldje met een golfplaten dak.
Zelfs de schietpartij was iets vreemds. Bernardo Silva leverde een matige poging. Mateo Kovačić raakte de doelman. Ederson scoorde. Antonio Rüdiger scoorde de winnaar en vierde dit met een power-slide over de Etihad.
Op dat moment was het moeilijk om je niet af te vragen hoe City erin slaagde te verliezen. Ongetwijfeld zal de schuld verdeeld worden, ook al lijkt het een beetje oneerlijk aan het einde van een wedstrijd die net zo goed in het voordeel van City had kunnen verlopen. Maar toen was het ook een kans dat bijvoorbeeld Erling Haaland werd gekocht om het verschil te maken.
Het spel van Haaland ziet er in cijfers niet geweldig uit: vijf schoten, één op doel; vijf passen in 90 minuten. Maar volgens zijn recente maatstaven speelde hij eigenlijk best goed. Hij kwam met zijn hoofd op de lat terecht. Hij pestte Nacho een beetje en gebruikte zijn fysieke kracht als drukwapen, iets wat hij niet altijd deed.
Maar het feit blijft dat Haaland de afgelopen twee jaar nog steeds niet heeft gescoord voor City in een van deze belangrijke voorjaarswedstrijden. Hij heeft 90 minuten gespeeld met één doelpunt uit open spel in zijn laatste negen wedstrijden voor club en land. Haaland is helemaal op het randje, op het randje, een voetballer die bestaat om het randje te geven. En de rand is het enige dat hier ontbreekt.
Dit was geenszins puur zijn werk. Jack Grealish rende veel en stond ook veel binnen. Dit seizoen heeft hij één assist in de Premier League. Phil Foden droeg de doelpuntdreiging op het middenveld, maar bevond zich hier in de periferie. Kevin De Bruyne deed zijn best om een verschil te maken en het was fascinerend om te zien hoe hij zijn schouder achter het stuur van dit spel zette, de schaal op en neer rende, de muziek is er nog steeds, alleen misschien niet helemaal met hetzelfde gemak tegenwoordig , is zijn bijdrage zowel een wilsdaad als een inspiratiebron.
Kan er iets gemaakt zijn van de afwezigheid van John Stones? Waarschijnlijk niet. Er was een vaag gevoel van Pep’s grote knock-out-energie vóór de aftrap met het nieuws dat Guardiola Stones uit de basis had gelaten. Was dit de terugkeer van het gevreesde overdenken? Niet echt. Manuel Akanji was een directe vervanger. We overdrijven de zaken tegenwoordig. Als we niets bedenken, vier grote centrumhelften en een doelpunt.
Madrid was sneller en nam de leiding, grotendeels dankzij de prachtige aanraking van Jude Bellingham in de middencirkel, waarbij hij de bal uit de lucht plukte met een gedempte halve volley-val en de bal naar Vinícius Júnior aan de rechterkant kopte. Hij timede een perfecte voorzet voor Rodrygo, die de bal naar Ederson wegspeelde en de bal vervolgens in de hoek afketste.
En Madrid was goed in het eerste halfuur. Carlo Ancelotti liep door zijn rij, geheel zwart, wit overhemd, driekwart wollen jas, en zag eruit als een miljardair-begrafenisondernemer. De diepblauwe shirts waren diep, onbekommerd over het gedeelte van het veld van City, klaar om in kleine groepjes te spelen als ze de bal kregen.
na het promoten van de nieuwsbrief
Tijdens de pauze veranderde het weer. City kwam eruit als een trein en drukte hoog. Plotseling zwaaide Real-doelman Andrij Lunjin in de klassieke ‘Europese’ stijl die zo geliefd was bij tv-commentatoren in de jaren tachtig.
City was echter slechts een klein eindje weg. De laatste passen werden overschreven. Niemand vond zijn moment. De eerste wissel van Guardiola was cruciaal. Jérémy Doku viel na 72 minuten in. Vier minuten later was hij te snel in de kleinste ruimtes, waarbij zijn tenen de grasmat raakten, waardoor er ruimte ontstond voor een lage en moeilijke pass. De Bruyne maakte zich los van Rüdiger en rondde prachtig af, waarbij hij de hoek van zijn voet verlegde om de bal hoog in het dak van het net te drijven.
Tot dat moment speelde Madrid in een zeer diep defensief gat. Het was overweldigend, uitputtend, ondraaglijk, voetbal als staccato-uitputting. Kansen kwamen en gingen. City had 33 schoten, waarvan er slechts acht op doel waren. Er is geen echt verhaal achter hun nederlaag, behalve het vertrouwde gevoel van wil tot macht bij Real Madrid; en natuurlijk dat ontbrekende randje.