Washington, DC- Een campusprotestbeweging in de Verenigde Staten die zich richt op Gaza heeft een generatiekloof in Israël aan het licht gebracht, zeggen experts, waarbij de bereidheid van jonge mensen om politici en universiteitsbestuurders uit te dagen overal in het land te zien is.
Het meningsverschil – waarbij jongere Amerikanen de Palestijnen over het algemeen meer steunen dan de generaties die hen voorgingen – vormt een risico voor de herverkiezingskansen van de 81-jarige Democratische president Joe Biden, betogen zij.
Het zou ook de tweeledige steun die Israël in Washington geniet, kunnen bedreigen.
“We zien nu al tekenen van een generatiekloof in Israël, en dat zal een langetermijnprobleem zijn voor de Democratische Partij”, zegt Omar Wasow, assistent-professor politieke wetenschappen aan de Universiteit van Californië, Berkeley.
“Deze protesten vergroten de generatiekloof”, zei Wasow tegen Al Jazeera.
Studenten van Columbia University in New York hebben vorige week een Palestijns solidariteitskamp opgezet en zijn sindsdien geconfronteerd met arrestaties en andere disciplinaire maatregelen nadat de universiteitsadministratie de politie had ingeschakeld om het protest te beëindigen.
Maar ondanks het harde optreden zijn er in de VS en in andere landen soortgelijke kampen ontstaan.
Beelden van studenten, professoren en journalisten die op verschillende campussen door de politie onder dwang werden vastgehouden, veroorzaakten verontwaardiging, maar konden het momentum van de protesten, die zich bleven verspreiden, niet vertragen.
‘Moment van buiging’
Studenten eisen over het algemeen dat hun universiteiten hun investeringen openbaar maken en alle financiering terugtrekken van wapenfabrikanten en bedrijven die banden hebben met het Israëlische leger.
Politici van beide grote Amerikaanse partijen, maar ook van het Witte Huis en pro-Israëlische groeperingen, hebben de studenten beschuldigd van het aanzetten tot antisemitisme – beschuldigingen die de demonstranten met klem ontkennen.
Eman Abdelhadi, een socioloog aan de Universiteit van Chicago, zei dat jongere mensen steeds meer gefrustreerd raken door de status quo op het gebied van binnenlands en buitenlands beleid.
“Ik denk dat er echte ontevredenheid is over de oudere generatie, maar nog belangrijker over het systeem dat zij hanteren”, zei Abdelhadi.
Ze voegde eraan toe dat de protesten een “keermoment” markeren in de Amerikaanse publieke opinie in bredere zin.
“In de Amerikaanse geschiedenis in het algemeen vallen grote veranderingen in de publieke opinie meestal samen met grote studentenbewegingen of zijn ze daarmee in gang gezet”, vertelde Abdelhadi aan Al Jazeera.
Ze zei dat campusactivisme de basis kan zijn van politieke verandering. “Er heerst een soort gevoel dat dit de toekomst is.”
Bidens problemen
Jarenlang hebben Amerikaanse opiniepeilingen gesuggereerd dat jongere mensen eerder sympathiek tegenover de Palestijnen staan en kritischer tegenover Israël staan.
Maar Amerikanen zijn over het algemeen kritischer geworden over de Israëlische behandeling van Palestijnen, inclusief de aanhoudende oorlog in Gaza.
Uit meerdere peilingen blijkt dat een meerderheid van de Amerikaanse respondenten een permanent staakt-het-vuren steunt in de belegerde Palestijnse enclave, waar Israël sinds het uitbreken van het conflict op 7 oktober meer dan 34.000 Palestijnen heeft gedood.
Maar Biden heeft tijdens de oorlog zijn trouwe steun aan Israël, de grootste bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten, gehandhaafd.
Het standpunt van de 81-jarige president zou politiek kostbaar kunnen zijn, aangezien Biden te maken krijgt met een zwaar herverkiezingsbod bij de verkiezingen in november, die hem naar verwachting zullen confronteren met zijn Republikeinse voorganger, Donald Trump.
Uit peilingen blijkt dat Biden een beroep zal moeten doen op zijn basis in de Democratische Partij, die niet zo eensgezind is in haar steun aan Israël als de Republikeinse Partij.
Angus Johnston, een historicus van het Amerikaanse studentenactivisme, legde uit dat de generatiekloof in Israël vooral uitgesproken is onder de Democraten.
“Landelijk gezien hebben we dit een tijdje gezien als een discontinuïteit tussen de waarden van jonge kiezers en die van de meerderheid van de Democratische politici”, vertelde Johnston aan Al Jazeera.
“En wat we nu zien is een soortgelijke kloof tussen jonge mensen op de campus en veel van de beheerders die deze campussen runnen, samen met alumni en donateurs.”
Abdelhadi, een socioloog, voegde eraan toe dat de hardhandige benadering van de politie ten aanzien van solidariteitsprotesten in Gaza het argument van de Democraten ondermijnde dat de verkiezing van Biden de natie zou beschermen tegen Trump, die zij beschuldigen van autoritarisme.
“De realiteit is dat de Democraten ons vertellen dat jonge mensen de democratie moeten redden en dat mensen van kleur de democratie moeten redden en dat elk gezeur over deze huidige regering opzij moet worden gezet om de democratie te redden”, zei ze tegen Al Jazeera.
“Maar waar is de democratie als staatstroepen studenten en professoren slaan omdat ze protesteren en het Witte Huis er niets over zegt?”
Wasow zei ook dat de protesten en het harde optreden de apathie jegens Biden zouden kunnen vergroten.
“Democraten kunnen het zich niet veroorloven om mensen meer redenen te geven om tegen Biden te stemmen, en dit wordt er feitelijk één.”
Beleidswijziging
Studentendemonstranten bemoeien zich echter niet met de Amerikaanse partijpolitiek. In plaats daarvan benadrukten ze dat hun eisen gericht waren op het helpen beschermen van de mensenrechten van de Palestijnen.
Kunnen de demonstraties dus helpen verandering in de Amerikaanse politiek tot stand te brengen en hun eisen voor desinvestering te verwezenlijken?
Johnston, de historicus, zei dat het onwaarschijnlijk is dat Amerikaanse universiteiten op korte termijn zullen afstoten van grote bedrijven en de defensie-industrie, maar de roep om transparantie in hun investeringen is redelijk.
Hij voegde eraan toe dat verandering op de lange termijn mogelijk is, maar dat dit niet van de ene op de andere dag zal gebeuren.
“We hebben keer op keer gezien dat het organiseren van studenten het beleid verandert, niet altijd snel, en niet altijd op de manier waarop studenten zouden hopen”, zei Johnston.
“Maar we zien dat wanneer het organiseren van studenten een bepaald intensiteitsniveau bereikt, dit een aanzienlijk effect kan hebben.”
Hij zei bijvoorbeeld dat het universiteitsactivisme tegen de apartheid in Zuid-Afrika in de jaren vijftig begon en in de loop der jaren groeide.
‘Ik denk dat er geen twijfel over bestaat dat de organisatie van de campus tegen de apartheid in de jaren tachtig een belangrijk onderdeel was van wat de Amerikaanse publieke opinie en politieke opinie over het Zuid-Afrikaanse regime veranderde’, zei hij.
Wasow, die de burgerrechtenprotesten van de jaren zestig bestudeerde, zei ook dat demonstraties de publieke opinie konden veranderen, politieke coalities rond een zaak konden helpen ontwikkelen en de burgercapaciteit konden opbouwen om een kwestie vooruit te helpen.
“Als wat er nu gebeurt niet resulteert in enige beleidsverandering, maar ertoe leidt dat een generatie jonge mensen een soort burgerzin ontwikkelt rond activisme rond deze kwesties, denk ik dat dit nog steeds gevolgen op de lange termijn zal hebben.”