Geit en frisdrank: NPR

In februari, NPR brak het verhaal Palestijnse hoofdneurochirurg Hussam Abukhedeir in het Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza. Toen de oorlog uitbrak na een door Hamas geleide aanval op Israël op 7 oktober, besteedde hij bijna twee maanden aan het behandelen van ernstig gewonde Palestijnen, het verzorgen van de rantsoenering – waarbij hij effectief kon kiezen wie zou leven en wie zou sterven te midden van tekorten aan medische benodigdheden en brandstof.

Zijn vrouw en vijf jonge kinderen, waaronder een toen zes maanden oude baby, verhuisden naar een eenpersoonskamer in het ziekenhuis nadat Israëlische luchtaanvallen hun huis onveilig achtten.

wanneer Israëlische troepen omsingelden Al-ShifaAbukhedeir geloofde dat zijn familie in gevaar was en erkende dat hij zijn patiënten niet kon dienen vanwege een gebrek aan medische middelen. Dus nam hij de moeilijke beslissing om zijn moederland met zijn jonge gezin te verlaten, waarbij hij misbruik maakte van hun buitenlandse paspoorten.

NPR sprak met Abukhedir om te vragen hoe het met hem gaat sinds hij de enclave verliet naar Egypte en vervolgens naar de Verenigde Arabische Emiraten.

De laatste keer dat NPR met Abukhedir sprak, was iets meer dan een maand geleden dat hij Gaza verliet. De fysieke uitputting en emotionele littekens van dood en trauma waarmee hij als hoofdneurochirurg van het grootste medische complex van de enclave te maken kreeg, waren nog vers. Maar er klonk nog steeds passie – en hoop – in zijn stem.

Maar nu, zegt hij, leeft hij, maar hij leeft niet.

Er zijn bijna negen maanden verstreken en er is geen einde in zicht aan het lijden van Abukhedair. Het temperde zijn humeur, zegt hij. Hij gelooft nog steeds dat hij op een dag zal terugkeren om zijn gemeenschap weer op te bouwen en te dienen. Maar, zoals hij zegt, er is “niets minder dan een wonder” voor nodig. En hij weet niet hoeveel van zijn familieleden nog in Gaza leven.

‘Het enige wat we nog hebben is tot God bidden om een ​​einde te maken aan dit lijden’, zei hij.

En als de telefoon gaat, vreest hij dat het slecht nieuws zal zijn over zijn bejaarde ouders of een van zijn broers en zussen die nog in Gaza leeft.

“Ik wil mijn familie zien, maar als ze me bellen, ben ik bang dat ze me zullen vertellen dat er iemand is overleden”, zegt ze.

Sinds Aboukhedeir Gaza heeft verlaten, voelt hij soms spijt en schuldgevoel omdat hij zijn familie en patiënten heeft achtergelaten.

“Maar ik dank God als ik denk dat het Gods plan was om Gaza te verlaten”, zegt hij. “Het heeft mij van dit bloedbad gered en betekent dat ik mijn familie en patiënten nog steeds kan helpen, ook al ben ik in het buitenland, door middel van medisch advies op afstand en financiële steun.” (De Israëlische regering ontkent met klem de beschuldigingen dat zij de Conventie tegen Genocide heeft geschonden.)

Hoewel hij eerder een medische vergunning had om in de VAE te oefenen, duurde het vier maanden wachten en papierwerk voordat Abukhedair toestemming kreeg om te oefenen in een particulier medisch centrum in de stad Al-Ain.

“Het leven hier is erg duur. Er zijn veel kosten voor school. Wonen is duur”, zegt hij. “We moesten al ons spaargeld opbranden.”

Hun nieuwe leven is veelbelovend: omdat de hoofdtaal in Gaza Arabisch is, zijn er leuke plekken waar haar kinderen naartoe kunnen en een aantal restaurants die bekende gerechten uit het Midden-Oosten serveren. Maar hij heeft er geen trek in.

“Mijn vrouw en ik gaan alleen op pad om een ​​prachtige omgeving voor onze kinderen te creëren”, zegt hij.

Abukhedeir had al veel verloren van wat hem dierbaar was in Gaza: zijn huis, zijn kliniek en tientallen vrienden, collega’s en familie. De dichtstbijzijnde dood was zijn zus, Dalia, die, zei hij, in oktober stierf aan onbehandelde brandwonden die driekwart van haar lichaam bedekten na een Israëlische luchtaanval. De 22-jarige neef van Abukhedir, de zoon van Dalia, raakte ernstig verbrand, maar overleeft nog steeds met verwondingen. Abukhedair probeert hem uit Gaza te krijgen voor medische spoedbehandeling.

Hij verloor zijn rechteroor, kan zijn been niet goed gebruiken omdat hij fysiotherapie nodig heeft en kan zijn arm niet bewegen vanwege contractuur, een complicatie waarbij het brandwondlitteken ouder wordt, verhardt en dikker wordt, waardoor beweging van het getroffen gebied wordt verhinderd, zei Abukhedair. . gezegd De omstandigheden wegen zwaar op hem.

“Hij was een van de hardst werkende jonge mannen in de familie. Hij was een derdejaars student computerwetenschappen op de universiteit. Hij hield van zijn werk en was vol passie en energie’, zei Abukhedir. ‘Dat is allemaal verdwenen. Hij kan zijn handen niet gebruiken om op de computer te werken. En het doet me pijn dat ik er niets aan kan doen. “

De bejaarde ouders van Abukhedair bevinden zich nog steeds in het noorden van Gaza en het is hem niet gelukt ze eruit te krijgen. ze zijn geweest Leven op ingeblikt voedsel Maandenlang zijn er geen verse producten beschikbaar, zegt hij.

“Ze hebben al zo lang geen vlees, gevogelte of vers fruit of groenten gezien”, zegt hij.

Beginnend vanaf ground zero

Voor de oorlog leefden Abukhedir en zijn gezin een comfortabel leven in Gaza. Hij stond aan de top van zijn carrière als neurochirurg met ongeveer 14 stagiaires neurochirurgie voor een drukke klinische praktijk en consultant in het Al-Shifa Ziekenhuis en het Europese Ziekenhuis in Zuid-Gaza.

In zijn nieuwe baan in de VAE moest hij vanaf nul beginnen. Hij moet een naam voor zichzelf vestigen en een verwijzingssysteem opzetten om ervoor te zorgen dat patiënten blijven komen.

Hij werkt voor zijn gezin. Maar het is niet gemakkelijk.

Hij zegt dat zowel hem als zijn vrouw een gevoel van angst overheerst.

Hij laat zijn kinderen niet naar het nieuws kijken, uit angst dat deprimerende beelden hen raken, maar als ze er niet zijn, stemmen hij en zijn vrouw mee. “Het is ondraaglijk. Maar we kunnen ons er niet echt van afwenden”, zegt hij.

Baby’s zijn veerkrachtig, maar ze genezen nog steeds. Abukhedeir zegt dat ze huiveren als ze terugdenken aan wat ze in Gaza hebben doorstaan. Hij voegde eraan toe dat ze God danken dat ze veilig zijn, maar dat ze zich nog steeds verdrietig en bezorgd voelen over de familie daar.

De kinderen wennen net aan hun nieuwe school, maken vrienden en leiden een schijn van een normaal leven.

“Ook al zijn mijn vrouw en ik op dit moment kleine mensen, we glimlachen en willen dat onze kinderen het leven leiden dat elk kind verdient”, zegt hij.

Wat de plannen voor de middellange en lange termijn betreft, zei Abukhedair dat hij het van dag tot dag bekijkt.

“Het voelt alsof ik verlamd ben”, zegt ze. ‘Ik kan pas denken of plannen als de oorlog voorbij is.’

Farah Yousri is de hoofdredacteur Bijwerkingen Publieke mediaEen samenwerking op het gebied van gezondheidsrapportage van NPR-lidstations in het Midden-Westen, gebaseerd op WFYI In Indianapolis. Eerder rapporteerde hij voor BBC News over een breed scala aan verhalen uit de VS op de Arabische radio en televisie. Hij werkte ook als journalist in Egypte, waar hij verslag deed van de Arabische Lente.