Een apocalyptische waarschuwing nabij het Westminster Parliament in Londen.
Alamy Stock Foto
NOORD-CALIFORNIË, NOVEMBER
Actie nu! Milieuconventie
Lenk
Op de dag dat de wereld verging, zat Lenk Sketlish – CEO en oprichter van het sociale netwerk Fantail – bij zonsopgang onder een sequoiaboom in een aangewezen gebied met natuurlijke schoonheid en probeerde vanuit zijn navel te ademen.
De toppen van de bergen in de verte waren bedekt met sneeuw, en hun rondingen en kloven spraken tot de verbeelding. De bomen in de buurt waren blozend op het geel, grijsgroen op de salie. De sequoia’s waren stevig, touwachtig, met een patroon als gedraaide wijnstokken, hun oppervlak zacht van mos en groeiend gras; kleine insecten fladderden door de dichte massa.
De lucht was het bleke waterblauw van de late herfst, een gevlekte wolk zichtbaar door spiraalvormige takken. En meer.
De meditatieleraar had een neusfluitje.
Elke keer dat ze nog eens ‘diep inademde’, sneed een piepgeluid als een kettingzaag door het zachte gefluister van de sequoia. Hij moet het horen. Ze moet het gehoord hebben. Dat leek ze niet te horen. De sequoia’s trilden, de novemberbladeren stonden op het punt te vallen en alles moest voorbijgaan, zoals ze hem er voortdurend aan herinnerde.
Niet alles zal weggaan bij Lenk Sketlish als hij er iets mee te maken heeft.
‘Houd je buik zacht terwijl je inademt’, zei de leraar. Haar tong bleef op haar dubbele lu “buik” hangen, alsof ze Italiaans was. Ze was geen Italiaan. Lenk vroeg Martha Einkorn, zijn directieassistent, om na de eerste dag te controleren. De meditatie-instructeur kwam uit Wisconsin, de thuisbasis van piepende kaas. Ze bleef maar “buik” zeggen. Hij zou het licht in zijn buik moeten houden, de warmte in zijn buik moeten voelen, in zijn eigen buik moeten kruipen en voor altijd in haar adenoïdale gejank en haar eindeloos langgerekte l moeten verblijven. Wat in de maag van Lenk Sketlish groeide, was een zure ziedende, ziedende woede.
Sequoia’s. Terug naar de sequoia’s. De majesteit van de natuur, eenvoudige schoonheid. Een uitgesleten pad bergopwaarts, een tuimelende beek. Inademen, uitademen. De wereld zoals die komt van moment tot moment en hij maakt er ook deel van uit. Niet verstrooid, niet boos, zich niet bekommerend om de uitbreidingsovereenkomsten van Fantail in Uruguay en Myanmar, ook al zal iemand tijdens zijn afwezigheid ongetwijfeld iets verpesten.
Aanwezig zijn. Hier. Hij voelt zijn adem in de navel, in het midden van zijn lichaam, ja, nou ja, de navel gaat omhoog en omlaag en… . . het neusfluitje voegde een nieuwe noot toe. Iets lager dan de eerste. Bariton? Alt? Kon ze dat niet horen? Waarom snoot ze haar neus niet voordat ze naar de sessies kwam? Heeft Marta of iemand in zijn bestuur of een van Marta’s handlangers er niet achter gekomen of deze topmeditatieleraar met een gouden ster een neusfluit had? Hebben ze alles op vertrouwen aangenomen?
‘Adem je lichaam in’ – haar stem is laag en trillend – ‘je hebt op dit moment niets nodig.
Dat was duidelijk niet waar, gezien het feit dat hij daar moest zijn, aangezien zijn bestuur hem lang geleden had verteld dat als hij zijn woede niet kon beheersen, er reële vragen waren over zijn toekomst bij Fantail, wat op zichzelf niet zo was. zo zinloos als deze vrouw met een volledige koperblazerssectie in haar neus die zichzelf presenteerde als een bron van rust. Hij was het ermee eens; hij was een spel aan het spelen. Als ze dachten dat ze met hem zou doen wat Ellen Bywater met Albert Dabrowski in Medlar deed, hem uit zijn eigen bedrijf zou schoppen, nou ja, daar dachten ze anders over. Maar ze zouden het doen – ze zouden hem vertellen dat zijn leiderschapsstijl niet werkte, dat hij niet op de goede weg was; ze trokken het er eerst langzaam en daarna heel snel uit. Hij zag het. Albert Dabrowski was een waarschuwing. Ellen Bywater leidde nu Medlar. Waar was Albert Dabrowski verdomme? Wie kon het eigenlijk schelen?
‘Wees echt aanwezig in het moment,’ mompelden de slijmerige trompetten.
“Sta jezelf toe om het moment met vertrouwen tegemoet te treden.”
Hij was daar om zijn wil te tonen. Hij was geen onvolwassen baby; Fantail heeft Fantail bijna twintig jaar lang met succes gerund en het opgebouwd vanuit niets anders dan het idee en het gevoel van een golf die zich ver in de oceaan opbouwt. Als je nu in 127 landen over de hele wereld met een groot publiek wilt praten, ben je begonnen met FantailStream; als je iets wilde verkopen, richtte je FantailStore op; als je over de grenzen heen wilde handelen, gebruikte je FantailSeamless om te betalen in FantailCoin. Als natie tegen natie sprak, deden ze dat via Fantail.
En Lenk zou dit volgende deel kunnen doen, het deel tegenover het publiek. Antitrusthoorzittingen, deze stomme actie nu! milieuconferentie met Aambeeld en Mispel – hij zou het kunnen. Het zou koel blijven, er zouden geen dure keramische sculpturen door dure geëtste glazen scheidingswanden worden gegooid, en niemand zou ooit nog met een stuk glas in haar oog naar het ziekenhuis hoeven. Dat was een fout. Hij had er spijt van. Meditatie is gek, maar het werkt – adem gewoon vanuit je navel. Focus op de ademhaling. Uitademing. Hij deed dit soort dingen op Harvard. Een van zijn huisgenoten gaf hem een playlist. Lange nachten coderen, dan tien minuten hiervan en je gaat van uitgeput naar een zalige diepe slaap. Daar zat iets in. Zimri Nommik van Anvil ging elk jaar naar een groep in de woestijn om tien dagen stilte en vasten in acht te nemen en water in zijn neus te gieten. Of in zijn kont. Een van hen. Zimri Nommik, die magazijnen en distributienetwerken bouwt, alles oud en nieuw onder de zon verzendt, zit hem al op de hielen met AnvilChat en AnvilParty, in een poging alles in zijn reet te stoppen en…
‘Als je merkt dat je gedachten zijn afgedwaald’ – de instructeur haalde diep adem terwijl de accordeon piepte – ‘wees dan niet verrast. Keer gewoon langzaam terug naar je ademhaling. Dit moment is alles wat je nodig hebt.” Maar dat was nooit het geval. Dit moment was verdwenen zodra het werd opgemerkt. Er kon geen sprake zijn van beloning en bezit. Het was de flits die hij nodig had, de kracht van de tijd die wenkte, een golf die zich verzamelde in een verre oceaan.
‘Haal diep adem. Bedenk dat we ons alleen maar zorgen maken over dingen die in de toekomst kunnen gebeuren. Maar de toekomst is niet hier. De toekomst is denkbeeldig en al haar beloften en angsten zijn denkbeeldig. We kunnen nu rusten”, zei ze. “Wat er gebeurt is prima.”
Maar vaak was wat er gebeurde verkeerd. Het klopte vrijwel nooit. Het vergde voortdurend duwen en koesteren, repareren en duwen. Zonder zijn tussenkomst zou het moment verloren zijn gegaan, en de volgende, en de volgende, elke golf die voorbijging, en hij dobberde nog steeds in de koude zee, de hitte sijpelde uit zijn botten en de dood steeg op om hem geheel op te slokken. Zonder in de gaten te houden wat er zou kunnen gebeuren, zou een heel leven kunnen worden opgegeten, en dat doen de meeste mensen ook.
“Er is geen manier om echt te weten wat er gaat gebeuren”, zei de instructeur.
Nou, dan was het allemaal onzin. Er was geen manier om het te weten. Het volgende moment kan alles bevatten. Er kunnen kansen zijn, nieuwe ideeën die iemand anders zou aangrijpen, een concurrent die klaar staat om uw rijkdom toe te eigenen. Het zou Ellen Bywater kunnen zijn, de dief van het bedrijf, die het alziende oog van Medlar in zijn richting richt, terwijl haar glanzende, elegante stukken hardware een ambitieus alternatief zijn voor de alledaagse Fantail. Medlar Torc was haar nieuwe ding, en al je communicatiebehoeften worden opgelost door dit stijlvolle apparaat. Ze leek hem nu altijd een stap voor te zijn en verleidde zijn belangrijkste doelgroep, alsof ze Medlar had gestolen. Er kunnen nieuwe producten uit voortkomen, maar er kan natuurlijk ook sprake zijn van een aardbeving, een plotselinge hartaanval, een dodelijke bom die ver weg is gevallen door een onstabiele dictator, een mondiale pandemie. Iets.
Lenk Sketlish was een machtige man die zijn carrière bouwde op de toekomst, op het kennen ervan, het ruiken ervan en het gevoel dat die om hem heen meer aanwezig is dan het heden. De toekomst was zijn thuis en zijn troost; de urgentie van morgen, het volgende decennium, de volgende eeuw zette hem voort.
“Er is geen manier om echt te weten wat er gaat gebeuren, zelfs niet een seconde in de toekomst.”
Nee, dacht Lenk Sketlish, dat gaat voor mij niet werken. Het dunne schermpje om zijn pols liet een zacht maar dringend piepje horen. De meditatie-instructeur fronste haar voorhoofd en een bevredigende gedachte flitste door Lenko’s hoofd: Ah, zie je, er is geen manier om echt te weten wat er gaat gebeuren, nietwaar? Hij wierp een blik op het dunne scherm; het zou een noodsituatie zijn in Albanië of Thailand, een besluit dat moet worden genomen en een probleem dat moet worden opgelost, een prachtig en financieel onbetwistbaar excuus om de sessie voortijdig te beëindigen. Maar dat gebeurde niet. De huid van zijn gezicht verstrakte; zijn ogen werden samengeknepen terwijl hij naar de melding keek. Het was geen kleine ontsnapping. Het was het einde van de dag.
Uittreksel afkomstig van De toekomst Naomi wethouder, uitgegeven door 4th Estate. De toekomst is de nieuwste selectie voor de New Scientist Book Club. Schrijf je in en lees hier met ons mee
Onderwerpen: