Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door Grist. Schrijf u hier in voor de wekelijkse nieuwsbrief van Grist.
Op dit moment is het algemeen bekend dat flessenwater microplastics bevat: fragmenten van verraderlijk materiaal die zo klein kunnen zijn als een bacteriecel. Maar het probleem is veel erger dan eerder bekend: flessenwater blijkt honderdduizenden, nog kleinere stukjes van het spul te bevatten.
Het maandag gepubliceerde artikel gebruikte een nieuwe techniek om monsters van één liter flessenwater te analyseren op plastic korrels met een lengte van slechts 50 tot 100 nanometer – ongeveer de breedte van een virus. Ze vonden bijna een kwart miljoen van deze kleine deeltjes per liter, ongeveer 10 tot 100 keer meer dan eerder gepubliceerde schattingen.
“We hebben een hele nieuwe wereld geopend”, vertelde Wei Min, een van de auteurs van het tijdschrift en hoogleraar scheikunde aan Columbia University, aan Grist. Tot nu toe ontbrak het wetenschappers aan een snelle en efficiënte manier om nanoplastics te identificeren, wat het onderzoek naar hun impact op de gezondheid en het milieu heeft belemmerd.
Om hun analyse uit te voeren, filterden onderzoekers van de universiteiten van Columbia en Rutgers flessenwater van drie verschillende merken door een ultrafijn membraan. Vervolgens lieten ze twee lasers op het membraan schijnen, gekalibreerd om de chemische bindingen te herkennen die de nanoplasticdeeltjes binden. Destijds was het eenvoudig om alle verschillende plastic deeltjes te tellen. Ze schatten dat een typische fles van één liter er 240.000 bevat.
Sherri Mason, universitair hoofddocent aan Penn State Erie, die microplastics bestudeert maar niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek, noemde de techniek ‘revolutionair’.
“Ik was heel blij”, zei ze tegen Grist. “Het is echt goed.”
Bovendien konden de onderzoekers onderscheid maken tussen de soorten nanoplastics. Tot hun verbazing waren de meeste deeltjes niet van polyethyleentereftalaat of PET, het materiaal waarvan de meeste waterflessen zijn gemaakt. In plaats daarvan vonden ze meer deeltjes polyamide (een soort nylon) en polystyreen, wat erop wijst dat verontreinigende stoffen, enigszins ironisch genoeg, in flessenwater terechtkomen als gevolg van het bottel- en zuiveringsproces.
Polyamide was ook verantwoordelijk voor het grootste deel van de massale vervuiling van de twee merken flessenwater; het derde merk vertoonde een hoger PET-gehalte.
De bevindingen hebben aanzienlijke gevolgen voor de menselijke gezondheid, aangezien nanoplastics klein genoeg zijn om door het maagdarmkanaal en de longen te gaan. Nadat ze in de bloedbaan zijn terechtgekomen, kunnen ze in het hart en de hersenen blijven hangen, en zelfs de placenta passeren en de ongeboren baby infiltreren. Het is nog niet duidelijk hoe de deeltjes het lichaam beïnvloeden, maar toxicologen zijn bang dat ze chemicaliën kunnen uitlekken of ziekteverwekkers kunnen vrijgeven die ze hebben opgepikt terwijl ze rondzweven. Sommige onderzoeken wijzen op mogelijke schade aan het DNA en de hersenen, maar ook aan het immuunsysteem, het voortplantingsstelsel en het zenuwstelsel.
“We weten dat we worden blootgesteld, maar we kennen de toxiciteit van de blootstelling niet”, zegt Beizhan Yan, een andere co-auteur van het artikel en een milieuchemicus aan de Columbia University. Hij riep op tot verdere samenwerking met toxicologen en volksgezondheidsonderzoekers om de risico’s beter te karakteriseren. Voorlopig kiest hij waar mogelijk voor kraanwater; heeft meestal minder plasticvervuiling.
Wei ziet verschillende veelbelovende richtingen voor verder onderzoek. Ten eerste zou zijn team het aantal plastic polymeren dat het kan identificeren vergroten met behulp van de lasermicroscooptechniek; hun nieuwste werk werd door slechts zeven mensen bekeken. Ze zouden ook op andere plaatsen naar nanoplastics kunnen zoeken, zoals verpakt voedsel of afvalwater van wasmachines, en de technologie kunnen verbeteren om nog kleinere deeltjes te detecteren.
“Vijftig tot honderd nanometer is onze huidige detectielimiet, maar het is niet moeilijk om te stoppen”, zei Wei.
Mason zei dat het onderzoek actie zou moeten aanzetten bij Amerikaanse beleidsmakers, die de macht hebben om de plasticproductie te beperken door de Plastic Pollution Relief Act te steunen – federale wetgeving die afgelopen oktober voor de derde keer in het Congres werd geïntroduceerd – of door plasticreducties te ondersteunen als onderdeel van de Mondiale overeenkomst van de Verenigde Naties over kunststoffen.
‘Ik wil geen geplastificeerde wereld’, zei ze. “We moeten onze vertegenwoordigers duidelijk maken dat we een nieuwe weg voorwaarts moeten uitstippelen.”
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Grist op https://grist.org/science/bottled-water-nanoplastics-microplastics/.
Grist is een non-profit, onafhankelijke mediaorganisatie die zich inzet voor het vertellen van verhalen over klimaatoplossingen en een rechtvaardige toekomst. Meer informatie op Grist.org