Het is natuurlijk niet helemaal de horror die de vroege teasers suggereerden, maar toch: Emio – De glimlachende man is een van de donkerste games die Nintendo ooit heeft gemaakt. Het is een moordmysterie dat niet beknibbelt op de moord en er voor de goede orde een verontrustende stedelijke legende aan toevoegt. Meer nog, het is gewoon een heel groot mysterie op het platform dat gestaag een ideaal huis voor hen is geworden.
Net als bij zijn voorgangers, Emio het speelt als een visuele roman, waarbij je acties worden bepaald door een reeks werkwoorden op het menu. Zo “bekijkt” u een plaats delict, “stelt” u een getuige een vraag of “bekijkt” u uw aantekeningen. Soms zijn acties contextueel (je kunt niet met iemand praten als er niemand in de buurt is), maar er zijn bijna altijd een paar dingen die je op een bepaald moment kunt doen. Zo niet, dan kun je altijd nog ‘denken’.
Het is niet de meest elegante manier om met de wereld om te gaan, maar het is wel functioneel. Het vereist ook veel lezen en herhalen. Je moet getuigen vaak onder druk zetten door keer op keer dezelfde vragen te stellen, en de enige manier om erachter te komen wat er is gebeurd is door naar mensen te luisteren. Die combinatie is iets van een verworven smaak, en ook een die eigenlijk alleen werkt met het juiste verhaal – en dat is waar Emio schijnt
De game vertelt het verhaal van een reeks moorden waarbij een moordenaar betrokken is die een papieren zak met een griezelig smileygezicht bij zich draagt en er een op zijn slachtoffers plaatst. Aan het begin van het spel lijkt een recente moord verband te houden met een reeks moorden van 18 jaar geleden, en het is ook mogelijk dat deze verband houdt met een stadslegende over een persoon genaamd Emio die met vrijwel identieke methoden moordt. Je speelt als jonge assistent van een privédetective en werkt samen met de politie om de verschillende stukken in elkaar te zetten.
Omdat er zoveel bewegende delen zijn en – in eerste instantie – slechts losse theorieën die ze bij elkaar houden, heb ik veel plezier gehad met het vragen, zoeken en beoordelen van alles. Het geeft veel voldoening als dingen op hun plek vallen. Er zijn veel draden om aan te trekken, die het verhaal in nog donkerdere en verontrustendere richtingen bewegen naarmate het raamwerk duidelijker wordt. Zelfs zonder het horrorelement valt er genoeg te besluipen Emio.
De game voegt zich ook bij een groot aantal soortgelijke mysteries op de Switch, die vanwege hun draagbare karakter zich meteen thuis voelen, zoals het videogame-equivalent van een goed boek. Buiten Famicom-detectiveclubdaar is het Advocaat van Ace, Moord op cijfersof Koffie gesprekom er maar een paar te noemen. EmioDe gameplay lijkt in vergelijking misschien gedateerd, maar het essentiële mysterie draagt dit met zich mee.
Emio – De lachende man: Famicom Detective Club is nu beschikbaar op de Nintendo Switch.