Wat denken de kinderen tegenwoordig? Er blijven vragen achter de publicatie ervan mijn eerste boekBruisende debuutverhalenbundel van Honor Levy.
De 26-jarige auteur werd het onderwerp van een viraal profiel snijdenEerder deze maand vertelde hij over de lovende kritieken die hij kreeg voor zijn verhaal ‘Good Boys’. De New Yorker Door de website ‘niet incompetent’ te noemen en te vragen of hij de stem van zijn generatie is, raakt hij ontmoedigd. Het discours over de sociale media en de onvermijdelijke reacties buiten beschouwing gelaten, is Levy’s eerste boek een grappige, zij het ongelijke, kijk op de blanke, bevoorrechte en Gen Z-generatie, de eerste generatie die volledig na het internet is geboren.
Lezers zullen geen zorgvuldig uitgezette verhaallijnen, uitgewerkte karakters, emotionele openbaringen of andere kenmerken van conventionele literaire fictie aantreffen. De meeste verhalen van Levy beslaan minder dan twaalf pagina’s en voelen aan als hele lange flashfictie, geschreven met een stem die de chaotische patois van internet weerspiegelt. In zijn krachtigste verhalen kanaliseert Levy de blitzkrieg van tegenstrijdige micro-observaties die we opvangen via sociale media, videogames en doomscrolling om de absurde, onbegrijpelijke kakofonie te creëren waarmee iedereen geboren na 1997 permanent moest opgroeien. Deze verhalen lijken de vraag te stellen: hoe kan je verwachten dat een veelzijdige volwassene uit al dit lawaai tevoorschijn komt?
In ‘Internet Girl’ is de hoofdpersoon 11 en erg online, en Levy’s weergave van de introspectie van haar verteller is meeslepend satirisch en angstaanjagend plausibel. Hij schreef:
“Het is 2008 en mijn vader is ontslagen en alles gebeurt tegelijk. Tegelijkertijd zijn er twee meisjes en een beker en een vliegtuig die de toren raken en een webcam die naar mij kijkt en ik lach erom en een man en een jongen en een vreemdeling, hier zijn een miljoen video’s en nog een miljoen. Ik ben eenentwintig jaar oud.
Een ander sterk stuk is ‘Love Story’, de opener van de collectie, die gaat over de online relatie van een jongen en een meisje die volledig lijkt te bestaan uit sms’en en elkaar foto’s van hun lichaam sturen. Levy legt op aangrijpende wijze de kwetsbaarheid van het meisje vast. “Het verloren kleine meisje kan zichzelf niet eens vinden”, schrijft Levy. “Er zijn overal foto’s van haar naakte lichaam, zwevend in de wolken en onder de zee, door draden gaand in het donker. Het is zo donker.”
Levy zet op slimme wijze het late kapitalisme door elkaar in ‘Halloween Forever’, over een jonge vrouw die probeert een surrealistische en met drugs gevulde Halloween-avond in Brooklyn te overleven. Hij ontmoet ‘een jongen uit Stanford verkleed als cowboy’ die, als hij voldoende verzorgd is, romantiseert over het Wilde Westen en hoe ‘het Westen vrij was… net zoals het internet was!’ De verteller is sceptisch:
‘Vrijheid is het spul van dromen en nachtmerries en onze vrije markten maken ons geen vrije mensen, maar dat kan de cowboy niets schelen. Silicon Valley moet zich onder die hoed diep in zijn hersenen hebben gewikkeld. Het is waarschijnlijk bang voor bloed, of sociale media, of een of andere idioot. Mijn drankje kost zeventien dollar.”
Naarmate de collectie vordert, maakt de unieke mix van satire en ontroering plaats voor een meer literaire benadering van het vertellen van verhalen. In ‘Cancel Me’, dat gaat over de annuleringscultuur, verdwijnen de personages – een jonge vrouw en twee ‘Ivy League-jongens met een kleine tand en accutane-huid’, die allemaal om onduidelijke redenen zijn geannuleerd – geleidelijk in een serie over ontwaken. Waarnemingen die niet veel anders of inzichtelijker zijn dan wat je op X of Reddit zou kunnen vinden.
‘Z Was For Zoomer’, dat meer dan 50 pagina’s beslaat, lijkt een voortzetting te zijn van ‘Cancel Me’, met uitzondering van de twee mannelijke ‘edgelords’ – iemand op internetfora die opzettelijk berichten plaatst over controversiële of taboe-onderwerpen om te verschijnen opzichtig – Jack en Gideon en Ivan worden genoemd in plaats van Roger. Net als in ‘Cancel Me’ worden de relaties van de verteller met mannen nooit gedefinieerd en komen er nooit vorderingen. Het karaktergedreven verhaal neemt een plaats op de achtergrond, na onderbroken, centimeterdiepe regels als “Introductie is een Zweedse gevangenis, gezellig maar je kunt nog steeds niet weg.”
Er moet ook worden opgemerkt dat deze verhalen niet de meest tolerante raciale Bechdel-test zouden zijn. Het aantal niet-blanke verwijzingen in dit 200 pagina’s tellende boek bedraagt niet meer dan één hand, tenzij je enkele verwijzingen naar anime en de rapper die voorheen bekend stond als Kanye West meetelt. Het milieu van Honor Levy’s fictie is ongetwijfeld blank en bevoorrecht, maar haar beste verhalen overdrijven die situatie met groot satirisch effect. Misschien bevat zijn tweede boek er meer.
Leland Cheuk is een bekroonde auteur van drie fictieboeken, waaronder de nieuwste Geen Goed Zeer Slecht Aziaat. Zijn geschriften zijn gepubliceerd Washington Post, Boston Globe, San Francisco Chronicle en SalonOnder andere verkooppunten.