WToen Atomfall voor het eerst werd onthuld tijdens de Xbox Games Showcase in juni, vroegen velen zich af: is dit de Britse versie van Fallout? “In sommige opzichten wel. In sommige opzichten niet”, zegt Ben Fisher, assistent-hoofd design bij Rebellion, de in Oxford gevestigde studio achter Atomfall en games als Sniper Elite 5 en Zombie Army 4. Hij legt uit dat het oorspronkelijke idee van de baas Jason Kingsley’s Rebellion was bedoeld om Fallout’s gratis, zelfgestuurde ervaring te bekijken en te overwegen hoe deze dichter bij huis zou kunnen worden toegepast.
Het verschil met Atomfall is de structuur. “Het is een veel dichtere ervaring”, zegt Fisher. “Een van onze referentiepunten is Fallout: New Vegas, omdat het een meer geconcentreerde ervaring is dan bijvoorbeeld Fallout 3 en 4, en het meestal één verhaal opbouwt dat met elkaar verbonden is en lagen heeft die worden beïnvloed door de keuzes die de speler maakt.” In plaats van dat het zich afspeelt op één gigantische open-wereldkaart, beschikt Atomfall over een reeks onderling verbonden kaarten, vergelijkbaar met de niveaus van de Sniper Elite-spellen. “Dat is het soort kaart waar we in uitblinken”, zegt Fisher, eraan toevoegend dat veel van de interessantste geheimen van het spel diep onder de grond in bunkers liggen verborgen.
Atomfall biedt een alternatieve geschiedenis van de Windscale-brand uit 1957, het ergste nucleaire ongeval in Groot-Brittannië, dat er in de gamewereld voor zorgde dat een groot deel van het Lake District langdurig in quarantaine werd geplaatst. De Windscale-fabriek in Atomfall bevindt zich op een iets andere locatie dan de echte (die sindsdien is omgedoopt tot Sellafield), en maakt hier deel uit van een wetenschapspark waar sinistere, geheime experimenten plaatsvinden. De speler wordt vijf jaar na de ramp wakker in een quarantainezone, zonder enig idee wie hij of zij is. “Dan is het jouw rol in het spel om erachter te komen wat er is gebeurd en, tot op zekere hoogte, te beslissen wat je eraan gaat doen”, zegt Fisher.
De toon van de gameplay wijkt af van Children of Men, “waar het een soort wanhopige overleving is”, zegt Fisher. ‘Je bent geen ervaren moordenaar, het lijkt meer op een bargevecht.’ De speler zal wapens moeten maken zoals bijlen, molotovcocktails en pijl en boog, en aangezien Atomfall zich afspeelt in Groot-Brittannië, zijn wapens en munitie zeldzaam op de grond. Maar er zijn cricketbats. “De gevechten zijn behoorlijk intens”, zegt Fisher. “Dood of gedood worden, en jij of de vijand zullen snel omkomen.”
Atomfall is echter verre van een stukje rauw realisme, maar draagt zijn invloeden trots uit, waarbij Fisher het Quatermass Experiment, The Prisoner, de klassieke Doctor Who en The Wicker Man als belangrijkste inspiratiebronnen aanhaalt. “Dag van de Triffids was ook groots”, voegt hij eraan toe. “Dat idee van een aangename ramp, midden in iets wakker worden en niet weten wat er is gebeurd.” Het is geen toeval dat er een dorp is dat Wyndham heet, en misschien kom je ook een vreemde dodelijke plant tegen.
Volkshorror zit diep in Atomfall. Sommige dorpelingen die vastzaten in de quarantainezone hebben de oude heidense cultus die teruggaat tot de ontbinding van het klooster nieuw leven ingeblazen. “Er was een oude abdij waar de monniken misschien iets aanbaden wat ze niet hadden moeten aanbidden,” hint Fisher, eraan toevoegend dat de cultus gebaseerd is op oude Britse iconografie zoals de Groene Man. Dit is slechts een van de facties waarmee je een bondgenootschap kunt sluiten in het spel; de andere is het Protocol, de overblijfselen van een militaire macht die na de ramp is gestuurd om de bevolking onder controle te houden. Maar nadat ze vijf jaar van de buitenwereld waren afgesloten, werden de soldaten autoritairder. ‘Het zijn inmiddels een soort krijgsheren.’
Andere entiteiten die je tegen kunt komen zijn onder meer vlammenspuwende robots uit de jaren vijftig afkomstig van een faciliteit van het British Atomic Research Agency, maar ook wilde wezens die verband houden met de ramp, en zwermen vleermuizen, ratten en kraaien die “een beetje raar zijn geworden”, zegt Fisher. Er is ook de plaatselijke dominee en de vrolijke heggenheks, terwijl de bandieten in het spel een kruising zijn tussen Morris-dansers en voetbalhooligans. “Het unieke Britse karakter van dit spel is een bepalend kenmerk geworden”, zegt hij, eraan toevoegend dat dit het eerste spel zou kunnen zijn waarin het Last of the Summer Wine-paasei voorkomt.
De nadruk ligt overal op vrijheid. “We geven je niet op de traditionele manier een grote taak”, zegt Fisher. “We hebben het spel meer gestructureerd als: je ontdekt aanwijzingen en je moet de aanwijzingen samenvoegen om te begrijpen wat je vervolgens kunt doen.” Dan is het geheel aan jou wat je met die informatie doet. “We laten je bijvoorbeeld elk personage in het spel doden”, zegt Fisher. “Er is voor niemand een plotpantser.”