De regering-Biden heeft een intensieve poging ondernomen om Hamas en Israël ervan te overtuigen een nieuw voorstel voor een staakt-het-vuren te aanvaarden, dat vorige week door president Joe Biden werd aangekondigd, in de bijna acht maanden durende oorlog in Gaza.
Het staakt-het-vuren-plan begint met een tijdelijke pauze van zes weken in de gevechten in ruil voor enkele van de 124 gijzelaars die nog steeds door Hamas worden vastgehouden van de 250 die zijn ontvoerd tijdens de aanval van 7 oktober op Israël.
Mickey Bergman, die zeventien jaar lang heeft onderhandeld over de vrijlating van illegaal vastgehouden burgers op enkele van de moeilijkste plekken ter wereld, sprak met VOA over de uitdagingen die gepaard gaan met het bereiken van een akkoord.
Bergman, uitvoerend directeur van Global Reach, voorheen het Richardson Center for Global Engagement, werkte samen met wijlen voormalig diplomaat Bill Richardson. Ze zijn betrokken geweest bij onofficiële onderhandelingen in de zaken van gedetineerde Amerikanen, waaronder basketbalspeler Brittney Griner, journalist Danny Fenster, student Otto Warmbier, veteraan Trevor Reed van het Korps Mariniers, veteraan Taylor Dudley van de marine en anderen.
Dit interview is geredigeerd voor beknoptheid en duidelijkheid.
VOA: Met hoeveel cases werkt Global Reach (voorheen het Richardson Center for Global Engagement) tegenwoordig en hoe begint uw engagement?
Mickey Bergman, CEO van Global Reach: Wij nemen de zaak alleen aan als de familie ons belt en ernaar vraagt, want daar komt ons mandaat vandaan. Vroeger werkten we met zes of zeven zaken tegelijk. De afgelopen vijf jaar is dit vervolgens omhooggeschoten. We hebben verschillende gevallen in Rusland waarmee we te maken hebben. We hebben te maken met een zaak in Irak. We behandelen gevallen in Afghanistan en Pakistan. Toen 7 oktober plaatsvond… waren er 67 gezinnen waar we rechtstreeks mee werkten. Dat aantal is gedaald. Sommigen van hen [hostages] thuiskwamen, zijn sommigen van hen helaas overleden. Ik breng nog steeds uren en uren en uren door met al die gezinnen, maar de ‘terugkeertheorie’ is er één. In Gaza bestaat de mogelijkheid om er minstens 30 mee te nemen [Israeli hostages] thuis. Ik geloof dat de voorwaarden al zijn gesteld, dus elke dag die voorbijgaat zonder dat deze wordt geïmplementeerd, is een dag waar zij onder lijden, en sommigen zullen het niet overleven.
VOA: Hoe worden kansen gemist?
Bergman: Sommige landen of entiteiten die mensen gijzelen of politieke gevangenen houden, wanneer ze pilaren opzetten, komen ze niet in beweging. En het duurt een heel lang en frustrerend proces om iedereen in de richting van die berichten te krijgen. En dus, als je het eenmaal hebt, kun je het uitvoeren. Hamas is er één van. Als ze eenmaal de doelpalen hebben neergezet, is datgene wat ze in principe zoeken ook wat ze gaan krijgen, anders is er gewoon geen deal. En de tijd die het kost is enorm frustrerend omdat we elke avond in ons eigen bed gaan slapen. De gijzelaars niet.
VOA: Ruim tien jaar geleden was u betrokken bij de onderhandelingen over de vrijlating van de Israëlische soldaat Gilad Shalit, die in 2006 door Hamas werd ontvoerd bij een grensoverschrijdende aanval. Hij werd geruild voor meer dan 1.000 Palestijnse gevangenen. Yahya Sinwar, de leider van Hamas in Gaza en het brein achter de aanval op Israël van 7 oktober, behoorde tot de vrijgelatenen.
Bergman: In 2008 zijn we erin geslaagd de toenmalige premier Ehud Olmert ervan te overtuigen vrouwen en kinderen en Hamas-parlementariërs vrij te laten aan Fatah [formerly the Palestinian National Liberation Movement] niet akkoord. Maar toen kon premier Olmert nog steeds niet akkoord gaan met 1.100 gevangenen. Was [current Israeli Prime Minister Benjamin] Bibi Netanyahu die aan de macht kwam en ermee instemde.
Ik betoog dat het probleem niet de deal zelf was. Dat moest gebeuren, omdat we het huis van Gilad Shalit nodig hadden, en dat was de verantwoordelijkheid van de staat Israël. Hij had een bepaalde strijd verloren en daar was een prijs voor. Het probleem was een gevolg van de overeenkomst. …
VOA: Bestaat er enig verband tussen het vrijlaten van de gijzelaars en het aanmoedigen van de kapers om deze tactiek in de toekomst toe te passen?
Bergman: De meeste gegevens zijn verzameld door Brian Jenkins van de RAND Corporation. Er bestaat absoluut geen correlatie tussen de manier waarop u zaken behandelt en het aantal zaken dat daaruit voortvloeit. Er zijn voorbeelden dat als we niet onderhandelen, die landen feitelijk meer Amerikanen nodig hebben om hun invloed te vergroten. Kijk hoe Rusland Paul Whelan meeneemt. De Amerikaanse regering weigerde te onderhandelen. Ze hebben Trevor Reed meegenomen. De Amerikaanse regering weigerde te onderhandelen. Ze hebben Brittney Griner meegenomen. Raad eens wie er aan het onderhandelen is?
VOA: Wat is ‘grensdiplomatie’ en waarom bestaat het? [Bergman is known for coining the phrase “fringe diplomacy.”]
Bergman: Ik definieer het als een gebied dat verder gaat dan het mandaat en de bevoegdheden van regeringen en internationale betrekkingen. Het is een ruimte waar individuen, de particuliere sector, de academische wereld, kunstenaars en bedrijven met elkaar en met andere overheden kunnen samenwerken, behalve dat we als diplomaten geen beperkingen hebben. De meeste landen waarmee wij zaken doen, zijn landen waarmee de VS diplomatieke problemen heeft. Als een Amerikaan wordt gevangengenomen in Myanmar, hoe denkt de Amerikaanse regering hem dan terug te krijgen als hij niet eens met de ontvoerders wil praten?
Wanneer de Amerikaanse regering in contact komt met een regering als Rusland of Venezuela of indirect met Iran, zodra de Amerikanen en de Russen zich ermee bemoeien… komt de kwestie Oekraïne in het spel. … Ze kunnen niet gescheiden worden [the] vraag van hun gevangenen, dus ik kan niet vinden hoe de oplossing eruit zou zien.
Als we naar binnen gaan, hebben we alleen een mandaat om dat te doen. Ze kunnen met ons over politiek praten, maar we hebben geen macht in de politiek, dus we kunnen luisteren – het heeft nergens invloed op – maar we kunnen ons volledig concentreren op de kwestie van humanitaire kwesties en gevangenenkwesties, waardoor we de kwestie kunnen verfijnen en bepalen wat de manier is om het op te lossen.
VOA: U werkt samen met regimes in Noord-Korea, Myanmar, Rusland, Venezuela. Wat is de aanpak?
Bergman: Die dingen zijn nooit mooi. Ze zijn nooit goed, omdat je in wezen een onschuldig persoon inruilt voor een schuldig persoon. Het voelt dus niet eerlijk, maar soms is het de enige manier om een onschuldige Amerikaan thuis te brengen.
We proberen de lokale rechtbankprocedure niet aan te vechten, omdat we geen advocaten zijn en dat zal ons niet helpen. Maar soms is er duidelijkheid, vooral als de ontvoerder er iets voor terug eist: als je iets terug eist voor de persoon die je vasthoudt, of hij nu schuldig of onschuldig is, dan heb je hem zojuist tot politieke gevangene gemaakt.
Ik ga niet naar deze plaatsen en deze leiders en zeg: “Oh, je hebt de verkeerde persoon.” Het kan goed zijn om ze te beschuldigen, maar het brengt mij niet terug. Als ik terugga naar de VS en uitleg hoe de Noord-Koreanen de wereld zien, betekent dat niet dat ik rechtvaardig wat ze doen, maar het betekent dat ik probeer uit te leggen wat zij zien. zodat we kunnen begrijpen hoe ze reageren op verschillende dingen die we doen.
Je zult ze ontmoeten [regime officials] persoonlijk, en je leert dat mensen mensen zijn. Aan het eind van de dag wordt niemand ‘s ochtends wakker met de gedachte: “Ik bedoel, laat me eens kijken wat ik vandaag kan doen.” Er is een bepaalde realiteit of een bepaald verhaal dat ze zien en die in hun geest rechtvaardigt waarom ze deze acties ondernemen. Je moet dat kunnen zien om met ze samen te werken, maar sympathie kan een valkuil zijn.
VOA: Welke invloed heeft de oorlog in Oekraïne gehad op uw betrokkenheid daar?
Bergman: Wij [Governor Bill Richardson and Bergman] waren in Moskou op de dag dat de ‘speciale operatie’ werd aangekondigd, en onderhandelden erover [Marine veterans] Paul Whelan en Trevor Reed komen naar huis. Er is een bekend gezegde: ‘Laat een crisis nooit mislukken’. Een voorbeeld hiervan was toen de pandemie toesloeg: we beseften dat we een kans hadden, want voor regeringen die Amerikanen als activa aanhielden, werd dat bezit plotseling een verplichting, want als ze in gevangenschap sterven, is het een heel ander mondiaal spel tussen de VS en aarde. Er was dus een mogelijkheid om zaken snel op te lossen. In Oekraïne was het duidelijk waar het heen ging, en we voelden dat er een gevoel van urgentie heerste voordat de hel losbarstte. De Russen waren zeer terughoudend om ons Moskou te laten bezoeken, de meeste van onze gesprekken werden gevoerd via de ambassadeur [Anatoly] Antonov en de ambassade in DC Toen de situatie in Oekraïne verslechterde, opende dit de deur voor ons om binnen te komen en een informele dialoog aan te gaan. We hadden gehoopt Trevor Reed en Paul Whelan ook mee naar huis te nemen, maar… [we] Uiteindelijk kreeg ik Trevor Reed.
VOA: Wat was uw moeilijkste geval?
Bergman: Een van de meest verwoestende voor mij was Otto Warmbier en Noord-Korea. Ik werkte, ik was daar op reis en ik dacht echt dat ik hem naar huis zou kunnen brengen. En toen hij eindelijk thuiskwam, ontdekten we pas toen ze hem met een luchtbrug naar buiten brachten dat hij in coma lag. Gedurende de hele achttien maanden dat ik onderhandelde, wist ik niet dat hij zich in zo’n toestand bevond. En later kwam ik erachter dat mijn collega’s in Noord-Korea het ook niet wisten, tot op het niveau van vice-minister van Buitenlandse Zaken. Ik ging naar Ohio om hen te ontmoeten [Warmbier’s parents] toen hij terugkeerde terwijl hij nog leefde. Ik was bij hem in de kamer [Otto] en met Cindy [Otto Warmbier’s mother] en het enige wat ik kon doen was huilen en tegen haar zeggen: ‘Het spijt me. Het spijt me. Het spijt me.’ En ze omhelsde me en zei: “Kijk, het is dankzij jouw inspanningen dat ik mijn jongen omhelsde terwijl hij nog warm was.” Het was waarschijnlijk de laagste, professionele laagste die ik ooit ben geweest. En psychologisch het moeilijkste geval.
VOA: Ziet de regering ‘grensdiplomaten’ als probleemoplossers of hinderlijk?
Bergman: Wanneer je de zaak voor het eerst aanneemt, willen de ontvoerders niet dat je erbij betrokken raakt, omdat ze iets van de Amerikaanse overheid willen, en niet van jou. En de Amerikaanse regering wil niet dat je erbij betrokken raakt, omdat je hun strategie verpest. Maar ik vertegenwoordig geen van hen. Ik vertegenwoordig de familie. We hadden verschillende incidenten waarbij we tot een deal kwamen, we deden alles. En ze pakten het gewoon drie dagen voordat ze het deden, zonder het ons te vertellen. Maar uiteindelijk brachten ze mensen naar huis. Dus als ons ego erdoor gekwetst wordt, kunnen we ermee leven.
Bergman is de auteur van het recente boek “In the Shadows: True Stories of High Stakes Negotiations by Free Americans Trapped Abroad.”