Jérôme Bayle bracht zeven nachten door op de belangrijkste snelweg van Frankrijk en leidde een groep benadeelde boeren uit protest, toen de premier arriveerde, gekleed in zijn Parijse blauwe pak en stropdas, om hen te bedanken voor het ‘trots maken van Frankrijk’ en aan te kondigen dat hun eisen zouden worden gerespecteerd. leerde kennen. .
Vóór de flits van camera’s en verspreide microfoons, Mr. Bayle vertelde premier Gabriel Attal dat hij het conflict zag als een wedstrijd tussen twee teams: opstandige boeren, geleid door de heer Bayle, en de regering, geleid door de heer Attal.
‘Ik hou niet van verliezen’, zei meneer. Bayle, beslist nonchalanter gekleed, met een baseballpet op zijn hoofd, naar achteren gericht. De dichte menigte om hem heen lachte. Het was duidelijk dat zijn team had gewonnen.
De 42-jarige Bayle, een voormalige professionele rugbyspeler, wordt grotendeels gecrediteerd voor het aanwakkeren van een nationale protestbeweging onder boeren die deze week hun grieven naar de hoofdstad brachten en snelwegen naar Parijs blokkeerden, ondanks nieuwe beloften van Bayle. Attala zei dinsdag dat hij hen zal beschermen tegen “oneerlijke concurrentie”.
Ontevreden zeggen de boeren dat ze de verstoring zullen voortzetten om de aandacht te vestigen op wat zij de ondraaglijke moeilijkheid noemen van het verbouwen van voedsel om de Franse natie te voeden.
Meneer Bayle kent dit lijden goed. Hij nam in 2015 de graan- en veeboerderij van de familie over, nadat hij het levenloze lichaam van zijn vader Alain had gevonden. Zijn vader was depressief omdat hij met pensioen ging zonder spaargeld, zei Bayle, en schoot zichzelf door het hoofd. Zelfmoord werd een onheilspellende toetssteen voor meneer Bayle.
“Ik wilde niet dat mijn vrienden hetzelfde zouden doen”, zei hij in een interview vanaf zijn boerderij, zo’n 56 kilometer van Toulouse.
Het zijn een paar verschrikkelijke jaren geweest voor de lokale boeren. Zij werden het eerst getroffen door herhaalde droogtes en een ineenstorting van de consumentenvraag naar biologisch voedsel, nadat veel boeren een moeilijke ommekeer hadden gemaakt. Vervolgens trok de door vliegen overgedragen ziekte vanuit Spanje de nabijgelegen besneeuwde Pyreneeën over en besmette veel van hun vee, met dood en miskramen tot gevolg. En dat is alleen in het zuidwestelijke deel van het land, meneer. Bayle.
Meer in het algemeen klagen boeren, niet alleen in Frankrijk maar in heel Europa, over stijgende kosten als gevolg van de inflatie en de oorlog in Oekraïne. Deze lasten zijn verergerd nu regeringen geld proberen te besparen door te bezuinigen op landbouwsubsidies, terwijl de Europese Unie steeds meer regels oplegt aan boeren om aan klimaat- en andere milieudoelstellingen te voldoen.
Het is te veel geworden, zeggen boeren.
De heer Bayle was een van de honderden boeren die eerder deze maand met hun tractoren door de straten van Toulouse reden en zich bij een door de vakbond georganiseerd protest aansloten met een zak vol eisen aan de regering.
De boeren bevonden zich op het prachtige roze, met cafés omzoomde centrale plein van de stad toen ze hoorden dat een ontmoeting tussen hun vakbondsleiders en de plaatselijke prefect – de hoogste regeringsfunctionaris in het Franse systeem – geen concrete verlichting had gebracht. Vrienden staken de microfoon in de handen van meneer Bayle, wetende dat hij een menigte kon verzamelen.
‘Ik wacht niet langer,’ brulde meneer Bayle, zijn woorden gehuld in een melodieus zuidwestelijk accent. Hij riep degenen die “trots zijn op dit werk” op om de snelweg te blokkeren.
Twee dagen later reed een leger tractoren de snelweg op die Toulouse met de Spaanse grens verbindt, vlakbij de stad Carbonne, om hooibalen te leggen. Toen de gendarmes verschenen, zei Mr. Bayle verklaarde dat hij niet zou vertrekken voordat de boeren concrete oplossingen kregen voor de drie urgente problemen, of de politie hem door zijn hoofd schoot.
‘Hij is de enige die dit kan doen. Hij heeft charisma”, zegt Joël Tournier, 43, een collega-boer die later de logistiek voor de blokkade zou overnemen.
Dagenlang groeiden hun rijen, en dat geldt ook voor de donaties, totdat hun blokkade onder het viaduct van de snelweg werd omgetoverd tot de hipste ontmoetingsplaats van de stad, compleet met een wild zwijn dat aan het spit draaide en een DJ die deuntjes door de speakers liet knallen. Ze lieten een draagbaar toilet installeren en een opslagcontainer gevuld met hooi diende als gigantisch gedeeld bed.
Twee keer per dag hingen ze een in overall geklede mannequin aan het viaduct erboven – om losjes het zelfmoordcijfer onder Franse boeren weer te geven, dat hoog blijft ondanks overheidsprogramma’s om het probleem aan te pakken.
“We hebben het allemaal zonder vakbond gedaan”, zegt Bertrand Loup, 46, een graan- en rundvleesboer die hielp bij het beheersen van de blokkade. ‘Daarom steunden mensen ons. Ze hadden het gevoel dat we vanuit het hart spraken.”
Uit nationale opiniepeilingen bleek dat er overweldigende steun was voor de beweging die zij lanceerden, en andere acties begonnen in het hele land. De meeste lokale bewoners waren het daarmee eens en tolereerden de omleiding van het vrachtwagenverkeer door Carbonne om de wegversperring te omzeilen, aldus burgemeester Denis Turrell.
“Het was volkomen logisch wat ze deden”, zegt Frank Bardon, 66, een gepensioneerde fysiotherapeut en osteopaat, die zondag met zijn gezin zijn hond uitliet in de hoofdstraat van de stad. “Hun levensomstandigheden zijn moeilijk.”
De boeren volgden een diepgewortelde revolutionaire traditie in Frankrijk. In 1953 zetten wijnmakers, die hun winsten zagen instorten, aan het begin van de zomervakantie hun houten karren over de nationale snelweg om overheidssteun te zoeken en proeverijen aan te bieden aan verbijsterde chauffeurs. Het werkte zo goed dat er een model werd opgesteld, en boeren in het zuidwesten volgden een paar maanden later dit voorbeeld, zegt Édouard Lynch, hoogleraar moderne Franse geschiedenis aan de Universiteit van Lyon.
“Ze winnen altijd een beetje”, zei de heer Lynch, auteur van “The Peasants’ Revolt.” “Het is effectief.”
Boeren vormen minder dan 2 procent van de bevolking van het land, maar nemen een grote plaats in de nationale psyche in – deels omdat Frankrijk een relatief late industrialisator was, zei de heer Lynch.
‘De Fransen hebben echte sympathie voor boeren. “Iedereen zegt: ‘Mijn vader of grootvader was een boer'”, zei hij.
Het is dan ook misschien niet verrassend dat de premier, vergezeld van twee ministers en de prefect, naar de blokkade kwam voor een rondleiding en een glas rode wijn. Terwijl zijn vrienden geschokt waren, zei Mr. Bayle was dat niet.
‘Hij had geen keus,’ zei hij, terwijl hij op een gigantische tractorband buiten zijn schuur zat en even de tijd nam om te genieten van de zon en het succes van de beweging. Hij was uitgeput; hij had tijdens de blokkade maar drie uur geslapen. En zijn telefoon bleef maar rinkelen met verzoeken van verslaggevers.
“Het was alsof hij een rockster was”, zei de burgemeester, de heer Turrell, die de reactie van het publiek op de heer Bayle beschreef. “Hij sprak vanuit het hart en woorden van lijden die een fenomenale kracht uitstraalden.”
Vanaf het begin heeft dhr. Bayle zocht concrete oplossingen voor drie specifieke problemen: het vereenvoudigen van het proces van het bouwen van waterreservoirs, het bieden van financiële steun aan boerderijen die getroffen zijn door BHD, en het beëindigen van de verwachte stijging van de brandstofkosten voor tractoren.
De heer Attal heeft ze alle drie afgelopen vrijdag afgeleverd, dus Mr. Bayle kondigde het einde van zijn blokkade aan – en zijn protest.
Toen de leiders van twee machtige landbouwvakbonden de belegering van Parijs afkondigden, met een lange lijst van grieven, besloot dhr. Bayle en zijn bemanning keerden terug naar hun stallen om al het werk dat ze hadden verwaarloosd in te halen.
Sommigen bekritiseerden de groep van de heer Bayle als egoïstisch; anderen als verkoop.
‘Zij zouden hetzelfde moeten doen als wij,’ zei de heer. Tournier over de critici terwijl hij in zijn keuken zat, een tas met zijn kleren van de blokkade vlakbij, nog uitgepakt. ‘Een kleine groep vrienden verplaatste de premier en twee ministers in één week. Wij hebben het land verenigd. We hebben laten zien dat je geweldige dingen kunt doen met loyale mensen en vrienden. Je kunt mooie dingen doen.”
Vanuit zijn plek in de zon, Mr. Bayle zei dat hij nooit had verwacht het Franse landbouwmodel in een week te veranderen, en dat hij ook geen enkele interesse had om de politiek in te gaan, ondanks zijn duidelijke talent om te spreken.
‘Mijn leven speelt zich hier op de boerderij af’, zei hij. “Dit is waar de bal voor ons aan het rollen is. Nu nemen anderen het over en het doel is om steeds meer maatregelen te veroveren.”