Dit artikel komt uit The Spark, MIT-technologierecensie‘s wekelijkse klimaatbulletin. Om hem elke woensdag in je mailbox te ontvangen, Registreer hier.
De wereld bouwt sneller dan ooit zonnepanelen, windturbines, elektrische voertuigen en andere belangrijke klimaattechnologieën. Naarmate het tempo echter toeneemt, doemt er een uitdaging op: we hebben veel materiaal nodig om alles te maken.
Van cement en staal tot nikkel en lithium: de lijst met ingrediënten voor de transitie naar schone energie is lang. En in sommige gevallen zal het verkrijgen van al die materialen niet eenvoudig zijn, en beginnen de afwegingen overduidelijk te worden.
Mijn collega James Temple, Senior Energy Editor hier bij MIT-technologierecensie, heeft zich meer dan een jaar lang verdiept in de spanningen rond de winning van cruciale mineralen. In een nieuw verhaal dat deze week is gepubliceerd, belicht James een gemeenschap op het platteland van Minnesota en de conflicten rond een mijnbouwproject dat gepland is voor het nabijgelegen gebied.
Als je dat nog niet hebt gedaan, raad ik je ten zeerste aan dit artikel te lezen. In de tussentijd mocht ik met James om tafel zitten om hem een paar vragen te stellen over het proces van het rapporteren en schrijven van dit artikel en om kritische mineralen en de energietransitie te bespreken. Hier is iets waar we het over hadden.
Dus wat is het probleem met cruciale mineralen?
Om de klimaatverandering aan te pakken, “moeten we gewoon een enorme hoeveelheid spullen bouwen”, zegt James. En dat alles bouwen betekent veel vraag naar materialen.
Volgens het Internationaal Energieagentschap hebben we in 2040 mogelijk bijna twintig keer meer nikkel nodig dan de jaarlijkse voorraad in 2020. Dat veelvoud is 25 keer voor grafiet, en voor lithium is het ruim 40 keer hoger dan het huidige.
Zelfs als mensen het er in abstracte zin over eens zijn dat we de materialen moeten winnen en verwerken die nodig zijn om materialen te bouwen om de klimaatverandering aan te pakken, is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. “We realiseerden ons dat mijnbouwvoorstellen spanningen in de gemeenschap veroorzaakten, waar ze zich ook in de VS voordeden,” zegt Jakobus.
Er is sprake van een terugslag door allerlei verschillende klimaattechnologieprojecten – we hebben bijvoorbeeld zeer uitgesproken tegenstand gezien tegen voorgestelde windparken. Maar er lijkt een extra reden tot bezorgdheid te bestaan over de mijnbouw, zegt James. Het is onder meer een oude industrie met een bijzonder bewogen verleden wat betreft de impact op het milieu.
Zelfs nu gemeenschappen hun bezorgdheid uiten over nieuwe mijnbouwprojecten, “Je hebt ook gezien dat de bedrijven die ze voorstellen de potentiële voordelen van schone technologieën en klimaatdoelstellingen benadrukken,” zegt Jakobus. Deze combinatie van duidelijke potentiële klimaatvoordelen en zorgen voor de gemeenschap was het ontdekken waard, vertelt hij me.
Wat vertelt een voorgestelde nikkelmijn in de buurt van een klein stadje in Minnesota ons over het conflict over cruciale mineralen?
De stad Tamarack in Minnesota heeft ongeveer 70 inwoners.
Ondanks zijn kleine omvang zou Tamarack binnenkort een belangrijke mijlpaal kunnen worden voor klimaattechnologie, aangezien Talon Metals buiten de stad een enorme mijn wil bouwen die jaarlijks maar liefst 725.000 ton ruw erts kan winnen. Het primaire doelwit is nikkel, een metaal dat essentieel is voor het bouwen van hoogwaardige EV-batterijen.
Talon is zeer expliciet geweest in zijn bewering dat deze mijn de planeet ten goede zou komen, zelfs tot op het punt dat hij de term ‘Groen Nikkel’ als handelsmerk heeft aangemerkt. Dat is een van de redenen waarom deze specifieke site de interesse van James wekte, zegt hij.
Tegelijkertijd nemen de lokale zorgen toe. Door de boring kan elke dag 2,6 miljoen liter water in de mijn terechtkomen, dat Talon van plan is weg te pompen en te behandelen voordat het in nabijgelegen wetlands wordt geloosd. Dit deel van het plan veroorzaakte het meeste ongemak, omdat lokaal zoet water cruciaal is voor de economie en identiteit van de gemeenschap.
De centrale spanning werd overduidelijk duidelijk tijdens een bijna wekelijkse reis naar Tamarack en omliggende gemeenschappen, vertelt James. Hij ging naar het Rice Lake National Wildlife Refuge en leerde over de inheemse wilde rijst die daar groeit en het belang ervan voor inheemse groepen. Hij ging monsters bekijken van het erts dat Talon had gewonnen en sprak met een geoloog over de hulpbronnen in de regio. Hij woonde ook gemeenschapsbijeenkomsten bij die een beetje verhit waren en moest zelfs met enkele lokale bijen vechten.
“We hebben het over een verhaal over twee verschillende, zeer waardevolle hulpbronnen die een conflict hebben veroorzaakt dat heel moeilijk op te lossen is”, zegt hij. Hij zegt. “Het is een spanning die uiteindelijk heel moeilijk op te lossen zal zijn.”
Er zijn zelden gemakkelijke antwoorden als het gaat om de enorme taak van het aanpakken van de klimaatverandering. Als je dit ingewikkelde web van afwegingen beter wilt begrijpen, neem dan de tijd om het verhaal van James te lezen. U krijgt alle details over waarom deze specifieke aanbetaling zo belangrijk is en u hoort meer over waar de zaken waarschijnlijk naartoe zullen gaan.
En daar stopt het verhaal niet. James heeft deze week ook nog een groot project, waarin hij probeert uit te zoeken hoe deze mijn miljarden dollars aan overheidssubsidies kan vrijmaken. Graaf er hier in.
Gerelateerde lectuur
Ja, we hebben genoeg materiaal om de wereld van schone energie te voorzien. Mijnbouw en verwerking kunnen echter lastig zijn.
Dit is hoe China hoopt zijn toeleveringsketen voor cruciale mineralen veilig te stellen.
Sommige bedrijven zoeken diep in de oceaan naar nieuwe bronnen van nikkel en andere metalen die van cruciaal belang zijn voor de energietransitie. Diepzeerotsen die op aardappelen lijken, zouden de sleutel kunnen zijn.
Het klimaat bijhouden
Sommige vrachtwagenchauffeurs worden verliefd op elektrische voertuigen. Elektrische vrachtwagens hebben nog steeds een beperkte actieradius en vormen een klein deel van de vrachtwagens op de weg, maar chauffeurs beginnen de voordelen ervan in te zien, hoewel critici zeggen dat de transitie naar elektrisch te snel gaat. (Washington Post)
De benzineprijzen zijn lager in de VS, maar het opladen van een elektrische auto is nog steeds veel goedkoper. Hier ziet u hoe goedkope benzine in elke staat moet aankomen om te kunnen concurreren met het opladen van elektrische voertuigen. (Yale klimaatverbindingen)
Oude mobiele telefoons kunnen een broodnodige bron van zeldzame aardmetalen zijn. Deze metalen zijn essentieel voor motoren, inclusief die in elektrische voertuigen en windturbines, en recycling zou tegen 2050 aan maar liefst 40% van de Amerikaanse vraag kunnen voldoen (New York Times)
→ Oude persoonlijke apparaten kunnen een bron zijn van andere metalen, zoals lithium en kobalt, zoals ik vorig jaar schreef in dit verhaal over batterijrecycling. (MIT-technologierecensie)
Niemand weet wanneer de volgende kerncentrale in de VS zal worden ingeschakeld. De voormalige koploper was de NuScale Modular Reactor Array, maar de toekomst van dat project is nu onzeker. (Canarische media)
Volgens een nieuw rapport zouden lokale verboden bijna 300 plastic tassen voor eenmalig gebruik per persoon per jaar kunnen elimineren. Kortom: beleid werkt. (korrel)
→ Denkt u dat uw plastic gerecycled is? Denk nog eens na. (MIT-technologierecensie)
Europa zal 54.000 kilometer aan extra transmissielijnen nodig hebben om de groei van offshore windenergie het hoofd te kunnen bieden. Het zou tegen 2050 de derde grootste energiebron in Europa kunnen zijn, als de infrastructuur dat kan bijbenen. (Bloomberg)