Een 13-jarige wordt verkracht en zoekt gerechtigheid: Geiten en frisdrank: NPR

INHOUDWAARSCHUWING: Het volgende verhaal verwijst naar het seksueel misbruik van een tiener.

“Als haar vader betreur ik het ten zeerste dat ik haar niet heb beschermd.”

Hij is Ranjit, een rijstboer van middelbare leeftijd uit het district Bero in de oostelijke Indiase deelstaat Jharkhand. Ze heeft het over de groepsverkrachting van haar 13-jarige dochter. Het onderwerp van de film van regisseur Nisha Pahuja is hun verhaal, om de tijger te doden, die werd genomineerd voor een Academy Award voor beste documentaire speelfilm.

Gelegen in een pittoresk dorpje met rijstvelden en stoffige straatjes, compleet met geiten, neemt Pahuja’s documentaire kijkers mee naar de schoonheid van het kleine stadje India – en de pijn en strijd in Ranjiths leven.

In de openingsscène vlecht een meisje haar haar en zet het vast met een feloranje lint dat lijkt op een gouden bloem. Hij blijkt 13 jaar oud te zijn.

De camera draait naar een man van middelbare leeftijd, zijn gezicht versleten en vermoeid. Hij zit naast een groen veld en spreekt over zijn liefde voor zijn dochter, een van de vier kinderen. “De hoeveelheid liefde die ik haar gaf, zou ik aan geen enkel ander kind kunnen geven”, zegt hij. In de film maakt Ranjith zich zorgen over het welzijn van zijn andere kinderen, maar besteedt hij een groot deel van zijn tijd en emotionele energie aan het omgaan met het enorme onrecht dat zijn dochter is aangedaan.

Een misdaad, een connectie

Het incident vond plaats op de avond van het huwelijk van Ranjits neef. De familie had het feest al verlaten en de dochter (de film gebruikt het pseudoniem “Kiran” om haar te beschermen tegen online trollen) zou binnenkort naar huis terugkeren. Rond half twee ‘s nachts vindt een bezorgde Ranjith zijn dochter strompelend naar huis. Ze vertelde haar familie dat ze door drie mannen was meegesleept en verkracht. Een van hen was Ranjiths neef.

De aanranding was zo gewelddadig dat het een aanzienlijk intern trauma veroorzaakte, zei Ranjith. Haar dochter is getraumatiseerd, zegt ze. Wekenlang sprak haar eens slimme, spraakzame kleine meisje nauwelijks.

Het was na deze gebeurtenis, in mei 2017, dat documentairemaakster Nisha Pahuja in hun leven kwam. Pahuja, geboren in Delhi, India, emigreerde in de jaren zeventig met zijn gezin naar Canada, maar heeft meer dan 25 jaar doorgebracht met filmen in India, een land dat hij ‘de grootste leraar van complexiteit’ noemt.

Pahuja volgde destijds het werk van The Center for Help and Social Justice en de Srijan Foundation, een non-profitorganisatie die zich richt op het versterken van vrouwen en kinderen op het platteland van Jharkhand. Hij was geïnteresseerd in hun lopende project om mannen en jongens bewust te maken van de vooroordelen, zodat zij de overtuiging zouden kunnen versterken dat vrouwen inferieur zijn aan mannen.

Ranjith maakte deel uit van dit project. Stichting Srijan begon intensief met haar samen te werken voor gerechtigheid nadat haar dochter was aangevallen.

Pahuja zei dat ze geschokt was door de acties van Ranjith na de verkrachting van haar dochter. Zoals in de film te zien is, staan ​​veel dorpelingen erop dat zijn dochter met een verkrachter moet trouwen om de vrede in het dorp te bewaren. Ranjith weigerde en diende een klacht in bij de politie.

De moed van Ranjith en zijn familie en hun strijd trokken hem naar het verhaal, zegt Pahuja.

In een land waar elke twintig minuten een vrouw wordt verkracht, hebben overlevenden vaak moeite om hun stem te laten horen. “Het komt zelden voor dat een vader zijn dochter op deze manier steunt”, zegt Pahuja

Onderzoek en filmen voor de documentaire duurden drie en een half jaar.

Een veranderde man, een vastberaden dochter

In de loop van de film verandert Ranjith van een eenvoudige boer in een man die vastbesloten is gerechtigheid voor zijn dochter te krijgen. “Na wat ze hebben gedaan, moeten we terugvechten”, zegt hij.

Er waren momenten in de film waarop Ranjith geschokt was. Hij drinkt zwaar, iets wat hij vroeger nooit deed. Hij mijdt maatschappelijk werkers die hem steun bieden en hem eraan herinneren rechtszittingen bij te wonen. Hij is zich pijnlijk bewust van de slechte oogst dat seizoen als gevolg van droogte en de extra kosten die hij moet maken bij vervolging. Hij heeft schulden, zijn gezin wordt verscheurd door de ervaring en hij en zijn vrouw maken zich zorgen over hun veiligheid en die van hun andere kinderen.

Maar Pahuja was vooral onder de indruk van de aandrang van de dochter om de verkrachters voor het gerecht te brengen.

“Ik was onder de indruk van Kirans geest en energie”, zegt ze “Ze weigerde zich terug te trekken en de zaak aan haar ouders over te dragen.” Dit raakte vooral duidelijk op de dag van zijn getuigenis. “Voordien maakte ik me altijd zorgen om haar en het trauma dat ze doormaakte”, zegt Pahuja

De ochtend dat het meisje in de rechtbank moest getuigen, terwijl ze aan het ontbijten was, zei Pahuja dat hij haar tijdens het ontbijt voor de camera vroeg hoe ze zich voelde – beelden die niet in de documentaire waren opgenomen. Hij antwoordde dat hij nerveus en bang was. “Toen hij echter de rechtszaal binnenliep, waren zijn gedrag en zelfvertrouwen opvallend”, zei Pahuja

Ranjith vertelde haar later dat er momenten waren waarop zijn dochter huilde als ze vertelde wat er was gebeurd, maar dat haar stem helder was en dat ze vooral erg beschermend was. “Het verraste me echt”, zei Pahuja “Ze is nog steeds een jonge vrouw met een sterke wil, heel uitdagend. Haar beide ouders hadden momenten waarop ze zich afvroegen of ze het juiste deden, maar haar vastberadenheid was standvastig. Ik vroeg me af waar die vastberadenheid vandaan kwam, vooral bij zo iemand. Jong? “

Een moedig besluit van een jonge vrouw

Vanwege het stigma dat ermee gepaard gaat, worden slachtoffers van verkrachting in India niet geïdentificeerd. En hoewel de documentaire het dorp waar het meisje woont niet noemt en een pseudoniem gebruikt om haar privacy online te beschermen, is haar gezicht in de hele film te zien. Dat komt omdat de dochter, nu 20, ervoor koos om naar voren te komen na het zien van de beelden. Aan het einde van de film verduidelijken de filmmakers: “Kiran is een van de weinige overlevenden die ervoor kozen hun identiteit bekend te maken. Ze deed dit nadat ze haar 13-jarige zelf in de film had gezien. Haar ouders steunden haar beslissing volledig. Later met vrouwenrechtenactivisten Na uitgebreid overleg besloten de filmmakers hem vrij te laten.”

Er zijn veel momenten in de documentaire die de rustige kracht en pittige persoonlijkheid van onze dochter laten zien. Ze lakt haar vingernagels felroze, zoals een 13-jarige waar dan ook. Toch heeft zijn ervaring hem duidelijk veranderd. In één scène vraagt ​​ze zich af: ‘Ik blijf me afvragen of ik verliefd ga worden. Ik denk er veel over na. En als dat zo is, hoe ga ik hem dan vertellen wat er met mij is gebeurd?’

Tijdens het filmen geeft Pahuja af en toe toe dat hij angst voelt voor zichzelf en zijn team. ‘Ik zou echter niet zeggen dat we helemaal welkom zijn [villagers] De vijand was niet de hele tijd. Mensen glimlachten naar ons en nodigden ons uit voor thee. Naarmate de zaak vorderde en het duidelijk werd dat de familie de aanklacht niet zou intrekken, begonnen de spanningen op te lopen.”

Meer dan wat dan ook zegt hij dat hij spijt voelde dat hij deel had uitgemaakt van het verbreken van de banden van de gemeenschap. “Ik wist dat de houding moest veranderen en dat ze de waarheid niet konden onderdrukken, maar ik begreep de waarde van gemeenschap, vooral in een cultuur als India”, zegt ze. “De steun die je ervan krijgt – economisch, sociaal, emotioneel – dit zijn complexe overlevingssystemen. Dus ik was me zeer bewust van de ontwrichting en het verdriet van het ontwrichten daarvan.”

Een historisch oordeel

Het vonnis kwam in 2018 na een proces van veertien maanden. Rechter Diwakar Pandey, die toezicht hield op de zaak, schokte de rechtbank en het grote publiek met een baanbrekende beslissing: hij achtte de drie schuldig en veroordeelde hen elk tot 25 jaar gevangenisstraf. Ze zitten nu hun straf uit, maar zijn in beroep gegaan bij het Hooggerechtshof.

Volgens gegevens van het Indiase ministerie van Binnenlandse Zaken zijn de veroordelingen in verkrachtingszaken in India gestegen van 27% in 2018 naar 39% in 2020. Dit was grotendeels te wijten aan de dood van een jonge vrouw in een bus in Delhi, een van de ergste groepsverkrachtingen in India in 2012, waarna de wetten werden gewijzigd. In dat jaar werd de Protection of Children from Sexual Offenses Act (POCSO) geïntroduceerd, een versnelde rechtsgang wanneer minderjarigen seksueel worden misbruikt. De zaak waarin de film centraal stond, werd berecht onder POCSO, die sterk leunt op de getuigenissen van overlevenden van verkrachting in plaats van zich te concentreren op medische onderzoeken en ooggetuigenverklaringen, zoals gebruikelijk is in gevallen waarin volwassen vrouwen worden verkracht.

Journalisten in de documentaire speculeerden dat de zaak waarschijnlijk gevolgen zou hebben voor rechtszalen in het hele land. Lokale activisten zeggen dat de zaak ook andere vrouwen heeft geholpen zich uit te spreken en gerechtigheid te zoeken.

“India heeft strikte wetten tegen verkrachting, maar er zijn ook veel belemmeringen voor het verkrijgen van gerechtigheid”, zegt S Mona Sinha, mondiaal directeur van de mensenrechtenorganisatie Equality Now. “We creëren sterkere wetten die zich richten op het gebrek aan toestemming van een vrouw als beslissende factor.”

Een ander obstakel voor gerechtigheid, zei Sinha, is dat vrouwen over de hele wereld vaak niet genoeg gewaardeerd worden of niet dezelfde rechten hebben als mannen. “In de film zien we dat het dorpshoofd zich zorgen maakt over de toekomst van de jongens, maar hoe zit het met het meisje dat een trauma heeft meegemaakt? We zien een vader die worstelt en volhardt om de stem van zijn dochter te horen en zegt dat ze een gelijk en verdient gerechtigheid. En ze kan niet trouwen met de man die haar heeft verkracht. Ze komt voor hem op ondanks grote angst – een mannelijke alliantie die heel sterk is”, zegt Sinha.

Ze hoopt dat de film een ​​aantal juridische en culturele barrières zal slechten die vrouwen ervan weerhouden als gelijken te worden behandeld en gerechtigheid te krijgen.

De slotscène van de documentaire herinnert ons aan de kracht van die barrières en verklaart de titel van de film. Een opgetogen Ranjit Roy krijgt het nieuws: de aanvallers van zijn dochter zijn gevangen gezet.

Hij is opgelucht en blij. Hij zegt dat hij zich herinnert hoe mensen hem ooit zeiden: ‘Je kunt een tijger niet in je eentje doden.’

Ranjit zegt: ‘Ik zei dat ik de tijger zou doden, en dat heb ik gedaan.’

Kamala Thiagarajan is een freelance journalist gevestigd in Madurai, Zuid-India. Hij rapporteert en publiceert over gezondheid, wetenschap en ontwikkeling wereldwijd The New York Times, British Medical Journalgrote zwarte lul, voogd en andere verkooppunten. Je kunt hem vinden op X @kamal_t