Duits parlement stopt met het gebruik van faxmachines: NPR

BERLIJN — Het geluid van de jaren negentig weerklinkt nog steeds door de Duitse hoofdstad. Net als technomuziek blijft het faxapparaat trendy. Volgens de laatste gegevens van de Duitse Vereniging voor Digitale Industrie maken vier op de vijf bedrijven in de grootste economie van Europa nog steeds gebruik van faxmachines, en een derde vaak tot zeer vaak.

Net zoals de reputatie van Duitsland op het gebied van efficiëntie regelmatig wordt ondermijnd door trage internetverbindingen en een afhankelijkheid van papier en rubberen postzegels, staan ​​faxmachines op gespannen voet met een wereld die kunstmatige intelligentie omarmt.

Maar er is vooruitgang in zicht in de Bondsdag – het lagerhuis van het parlement – ​​waar wetgevers van de begrotingscommissie van het parlement de opdracht hebben gekregen om eind juni hun vertrouwde faxmachines te dumpen en te vertrouwen op e-mail in plaats van op officiële communicatie.

Torsten Herbst, parlementair lid van de pro-zakelijke Vrije Democraten, wijst de ene faxmachine na de andere aan terwijl hij door de Bondsdag loopt. Hij zegt dat vooral de publieke sector van faxen houdt en dat het binnenkomen in het parlement voelt als teruggaan in de tijd.

“Toen ik in 2017 verkozen werd, ging ik naar mijn kantoor en daar stond een faxapparaat. Ik dacht dat het een vergissing was”, zegt Herbst met grote ogen. ‘Ik heb de administrateur van de Bondsdag gebeld en gevraagd waarom u mij een fax heeft gestuurd? Die heb ik niet nodig.’ Hij zegt geschokt te zijn door het antwoord: “O ja, dat zou je moeten doen. Als je een verzoek aan de overheid wilt sturen, gebruik dan een faxapparaat!”

Herbst leidde het initiatief om faxmachines uit het parlement te verwijderen. Hij kon de begrotingscommissie ervan overtuigen dat het een waardevol kostenbesparingsinitiatief was. Maar hij zegt dat het uitschakelen van het apparaat slechts het halve werk is.

“Als je een bericht faxt, onderteken je het en is het geldig”, legt Herbst uit. “Dat is een verschil met e-mail, dat in ons rechtssysteem niet dezelfde status heeft.” Als lid van de Duitse regerende coalitie werkte Herbst aan wetgeving om van e-mail een juridisch bindende vorm van communicatie te maken.

Herbst zegt dat de al lang bestaande juridische positie van het faxapparaat in Duitsland neerkomt op een wijdverbreid wantrouwen jegens alles wat geen pen en inkt op echt papier is. Het gevolg is volgens hem een ​​buitensporige bureaucratie.

“We hebben in Duitsland veel procedures waarbij je papieren afdrukt of een pdf-bestand nodig hebt – en het wordt uiteindelijk afgedrukt, wat geen zin heeft”, zegt Herbst hoofdschuddend.

Het Duitse leger is onlangs ook onder vuur komen te liggen vanwege zijn afhankelijkheid van het faxapparaat.

In maart waarschuwde het Internationale Monetaire Fonds dat als Duitsland de economische groei wil stimuleren, het land de administratieve rompslomp moet terugdringen en eindelijk over moet gaan tot echte digitalisering.

Thorsten Alsleben, hoofd van de neoliberale denktank New Social Market Economy Initiative in Berlijn, is het daarmee eens. “Achtenvijftig procent van de door ons ondervraagde bedrijven zegt dat ze niet in Duitsland willen investeren vanwege de bureaucratie”, zegt Alsleben. “Het is erger dan belastingen, erger dan hoge energieprijzen, erger dan wat dan ook.”

Als onderdeel van een campagne waarin de regering werd opgeroepen de administratieve rompslomp te verminderen, opende Alsleben wat hij “het meest Duitse van de Duitse musea” noemt: het Museum van de Bureaucratie.

Onder de tentoongestelde objecten bevindt zich een stapel documenten van 3 meter hoog die de papieren vertegenwoordigen die nodig zijn om een ​​enkele windturbine te installeren. De tweede is een foto van een brievenbus met het label: “Vul hier online formulieren in.”

Alsleben zegt dat deze obsessie met bureaucratie het gevolg is van risicoaversie onder Duitse ambtenaren.

“Overheidsfunctionarissen, geen politici maar ambtenaren, zeggen: ‘Nee, nee, nee. Als we deze bureaucratie terugdringen, kan dit en dat gebeuren en dat is te gevaarlijk'”, klaagt Alsleben. “En dan raakt iedereen in paniek en zegt: oké, nee, dan kunnen we het niet verminderen.”

Voor sommigen betekent papierwerk echter werk. Marcus Schulze leidt een leverancier van kantoorapparatuur die uitgebreide faxreparatie- en onderhoudsdiensten aanbiedt.

Hij nam het 30 jaar geleden over van zijn vader en zegt: als het om faxmachines gaat, is dit de norm. “Onze klanten zijn onder meer ziekenhuizen, dokterspraktijken, advocatenkantoren, rechtszalen, noem maar op!” zegt Schulce.

Hij pronkt met zijn enorme collectie oude typemachines, bureautelefoons, diskettes en faxapparaten die nu de planken van zijn eigen kantoor sieren. Hij zegt dat ze niet alleen maar decor zijn; verhuurt vaak oudere modellen faxmachines aan productiehuizen die films maken uit het begin van de jaren negentig.

Nieuwere modellen zijn ook gewenst, maar niet voor fictieve kantoren. “Vorig jaar ontvingen we van de Berlijnse politie een bestelling voor 60 gloednieuwe faxmachines.”

Schulze zegt dat veel klanten geloven dat faxmachines veiliger zijn dan e-mail. De sterke bezorgdheid van Duitsland over gegevensbescherming wordt vaak genoemd als de reden waarom velen hier nog steeds de voorkeur geven aan contant geld boven creditcard.

Hij zegt dat het enige andere land dat met Duitsland concurreert uit liefde voor analoge technologie, die andere grote economie, Japan, is, waarvan de fabrikanten van faxmachines, zegt hij, nog steeds de beste zijn.

Terug in de Bondsdag controleert parlementslid Herbst de machine van de Commissie Buitenlandse Zaken voordat hij iets verstuurt, om te zien of deze nog verbonden is. Als het begint te piepen en sissen, zucht hij en kijkt hoe het papier door de machine rolt.

Grijnzend zegt Herbst dat de laatste fax die hij stuurde een voorstel was om parlementaire faxmachines te verwijderen.