Tegen het einde van een nacht waarin de hemel van Parijs zich als een patrijspoort opende en zijn best deed om de ambities van de brutaalste openingsceremonie uit de geschiedenis te overstemmen, had het hoofd van de Olympische Spelen in Parijs het vertrouwen om een grap te maken.
“Als je van de Spelen houdt, zorg er dan vooral voor dat een paar druppels regen je niet in de weg staan”, aldus Tony Estanguet. “Bedankt aan al die Games-fans die vanavond bij ons zijn geweest – een beetje nat!”
Een paar druppels! Als maar. Maar hoewel de regen de huid doorweekte, temperde het niet de geest van de duizenden atleten die aan de zes kilometer lange reis langs de Seine begonnen, of van de 330.000 toeschouwers die hen aanmoedigden. Want urenlang zongen, dansten en lachten ze alsof ze op het grootste feest ter wereld waren.
De Nederlanders en de Slovenen dobberden op en neer op hun boten. Jamaicanen zongen en zwaaiden met vlaggen. En Team Brit-vlagdragers Tom Daley en Helen Glover speelden ook hun rol en lieten hun beste indruk achter van Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in Titanic.
Premier Keir Starmer juichte, net als alle anderen in het Trocadero, de Britse atleten, waaronder Sir Andy Murray, toe vanaf de nauwelijks overdekte chique stoelen. In totaal paradeerden 39 Team GB-leden van de 327 in Parijs, een respectabel aantal gezien de weersomstandigheden.
Het idee om deze Spelen buiten een traditioneel stadion te houden was van spectaculaire proporties, maar op de een of andere manier slaagde Parijs erin dit voor elkaar te krijgen. Zoals Estanguet tegen het publiek zei: ‘Als je enorm verliefd bent op de Spelen, heb je het gevoel dat je alles kunt.
“We waren moedig en deden dingen die nog nooit eerder waren gedaan, zoals deze openingsceremonie in de stad, voor de eerste keer in de geschiedenis van de Olympische Spelen”, voegde hij eraan toe. “Zoals elk gastland was het onze ambitie om de Spelen sterker te laten worden.
“En als je van de Spelen houdt, ben je er klaar voor om de Spelen 100 jaar lang te spelen voor de kans om ze terug te halen naar Parijs!”
De grootste receptie van de avond werd uiteraard gegeven door het Franse team. Terwijl hun schip de Seine af voer, werden ze begroet door een buitengewone versie van La Marseillaise van Axelle Saint-Cirel, vanaf het dak van het Grand Palais.
Terwijl ze zong, verrezen tien gouden vrouwenbeelden uit de Franse geschiedenis uit de grond om te benadrukken dat dit de eerste genderneutrale Olympische Spelen in de geschiedenis zijn. Het was een moment waar de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, Thomas Bach, in zijn toespraak naar verwees.
“Samen zullen we een meer inclusieve, meer stedelijke, jongere en duurzamere Spelen beleven”, zei hij. “De eerste Olympische Spelen met volledige gelijkheid op competitief gebied.”
Zoals altijd gaf Bach ook een boodschap van liefde aan het gastland – en hoop op een betere wereld.
na het promoten van de nieuwsbrief
‘Parijs, de geboorteplaats van onze oprichter, Pierre de Coubertin, aan wie we alles te danken hebben,’ zei Bach afwisselend Frans en Engels. “Parijs, de stad van het licht, waar hij de moderne Olympische Spelen creëerde. Parijs, de stad van de liefde. Bedankt Frankrijk voor dit magische welkom.
“Wat is een betere plek dan Parijs om de magie van de Olympische Spelen met de hele wereld te delen.”
Hoop in de toespraak van Bach? Welnu, het kwam toen hij de hoop noemde dat deze Spelen een positieve kracht zouden kunnen hebben in een tijd waarin de gruwelijke oorlog in Oekraïne blijft woeden en gruwelijke beelden uit Israël en Palestina de afgelopen negen maanden onze schermen hebben gedomineerd.
“Sommigen zullen misschien zeggen dat wij in de Olympische wereld dromers zijn”, zei Bach tegen het publiek. “Maar wij zijn niet de enigen. Olympiërs van over de hele wereld, die ons laten zien tot welke grootsheid wij mensen in staat zijn. Daarom nodig ik iedereen uit: droom met ons mee.
“Laat u, net als Olympische atleten, inspireren door de vreugde die alleen sport ons kan geven.” Laten we deze Olympische geest van leven in vrede vieren, als één echte mensheid, verenigd in al haar diversiteit.”
En dan was er nog de spectaculaire finale, die begon met Rafa Nadal, Serena Williams, Carl Lewis en Nadia Comaneci die in een speedboot over de Seine raasden – en eindigde met lichten die schenen vanaf de Eiffeltoren, Céline Dion die het huis neerhaalde en de Olympische vlam zwevend in de lucht.
Het kwam allemaal neer op een spannende intentieverklaring, vooral in het laatste uur. Het langdurige applaus in het Trocadéro deed vermoeden dat het publiek het ook leuk vond. De spellen zijn tot op de flyers gericht.