Wanneer espresso machine kost meer dan $ 1.500, het kan moeilijker zijn om te testen dan goedkopere modellen. Het is alsof je een high-end camera test. Het moet op zijn minst goede foto’s opleveren, misschien zelfs geweldige foto’s. De rest van de beoordeling gaat minder over de prestaties van basisfuncties dan over hoe goed hij die functies in de loop van de tijd uitvoert, hoe goed hij bij jou als fotograaf past en hoe goed hij eruit ziet. Ik heb ongeveer 90 dagen met Diletta Bello doorgebracht, en ik moet zeggen dat hij in die tijd drie van de drie heeft gedaan.
Elke espressomachine in deze prijsklasse zou direct uit de doos bijna perfecte shots moeten kunnen maken, en de Bello stelde op dat vlak niet teleur. Binnen een uur nadat ik het had uitgepakt, er water doorheen had laten lopen en er een goed plekje voor op mijn aanrecht had gevonden, zag ik een goudbruine espresso in een demitasse-kopje stromen. De crème bouwde zich op in een gladde, wervelende laag en voordat ik hem zelfs maar op mijn lippen bracht, wist ik dat Bello en ik goed met elkaar overweg zouden kunnen als we samen waren.
Crème de la Crème
Ik ben dol op een bodemloze portafilter, en machines zoals de Bello zijn de reden waarom. Zodra je aan de enorme, mechanisch aanvoelende hendel draait om aan de kogel te trekken, begint de machine een rijk, bruisend, amberkleurig en aards beeld te produceren dat zich onder de crèmelaag opbouwt. Met een borrelglas kun je het echt zien opbouwen; het lijkt alsof iemand Guinness inschenkt. Kleine belletjes wervelen onder het oppervlak, om vervolgens op te stijgen en deel uit te maken van de schuimige wolk die bovenop het dikke, bitterzoete elixer rust.
Eigenlijk had ik geluk met die eerste schoten, want als het een beetje fout gaat, zal Bello missen. Als de maling te fijn is, zal deze wervelen en moeite hebben om een stroom overdreven bittere koffie in uw kopje te werpen. Als de maling te grof is, zal het water door het portafilter schieten alsof het de koffie helemaal nooit heeft aangeraakt, waardoor uw kopje wordt gevuld met een ondrinkbaar, zwak waterproduct in de buurt van de koffie dat smaakt alsof iemand een lekbakje in uw kopje heeft gegoten.
Eerlijk gezegd is dit geen geheel ongewoon resultaat bij gebruik van een high-end espressomachine. Ze kunnen kieskeurig zijn. Bello heeft zelfs een analoge manometer, wat erg handig is bij het diagnosticeren van problemen met uw shots: lage druk en snel schenken betekent dat uw koffie te grof is; hoge druk maar langzaam gieten betekent dat uw koffie te fijn of te strak verpakt is.
Maar Bell’s favoriete maalgraad was gemakkelijk genoeg te vinden, want dat is het ook is met pietluttigheid. Als uw maling verkeerd is, zal het u dat vertellen. Ik hou ervan om de kant van te fijn te kiezen, met een stevig schot, en dan de ruwheid over een paar schoten op te voeren om het goed te krijgen. Voor mij heb ik ontdekt dat de machine het goed doet met maling die iets fijner is dan de consistentie van witte kristalsuiker en stevig (maar Nee zwaar) aanstampen. We proberen dit ding niet onder een hydraulische pers te verpletteren, maar druk het gewoon langzaam naar beneden totdat je voelt dat er niets meer over is.
Knoppen en hendels
Foto: Diletta-espresso
Dit is een klusjesman-espressomachine en hij ziet er goed uit. Het voorpaneel heeft een solide metalen aan/uit-schakelaar die prettig klikt deel geluid. Er zijn ook twee scharnierende metalen buizen, één voor stoom en één voor heet water. Hun bewegingsbereik werd nooit beperkt en het is gemakkelijk om ze op hun plaats of uit de weg te krijgen, afhankelijk van wat je doet. Door de wendbaarheid van het stoompijpje kun je hem gemakkelijk in de juiste positie brengen om van je melk een romig microschuim te maken.