Er is nog een manier om iets compacts te maken voor lancering: het opblazen in een baan om de aarde. NASA heeft dit al gedaan: zijn experimentele BEAM-habitat, die aan het ISS is bevestigd, werd in 2016 gelanceerd en heeft een opgeslagen lading. Sierra Space wil opblaasbare habitats zo groot maken als een gebouw van drie verdiepingen, hoewel ze deze ontwerpen nog in de ruimte moeten testen.
Ekblaw beschouwt de TESSERAE-habitat en de springkussens als complementaire technologieën. De harde buitenlaag van TESSERAE zou astronauten beter moeten beschermen tegen ruimteschroot, zoals micrometeoroïden. En de TESSERAE-habitat is gemakkelijker te repareren dan opblaasbare exemplaren, zegt ze, omdat de tegels gemakkelijk kunnen worden vervangen. Dat geldt niet voor springkussens, waarbij een scheur een ingewikkelde reparatie of het vervangen van de hele leefomgeving kan betekenen. “Ik ben erg opgewonden”, zegt Ekblaw. “Ik denk dat het antwoord beide moet zijn, en niet geen van beide.”
Ontwerpuitdagingen
Het Aurelia Instituut voorspelt dat de habitat van TESSERAE, eenmaal gebouwd, heel anders zal zijn dan wat we gewoonlijk in het ISS zien: niet alleen functioneel, maar ook leuk, toegankelijk en comfortabel.
Het ontwerp bevat grillige elementen die in tientallen interviews met astronauten aan bod komen. Eén ziet eruit als een enorme opblaasbare zeeanemoon die uit een muur steekt. Maar het is eigenlijk een bank; in de ruimte liggen is niet eenvoudig, dus astronauten zouden zich theoretisch tussen de opblaasbare takken kunnen wringen en zich op hun gemak kunnen voelen.
Het opschalen van de technologie zal echter lastig zijn. Oliver Jia-Richards, een lucht- en ruimtevaartingenieur aan de Universiteit van Michigan, weet niet zeker of Aurelia’s combinatie van magneten en sensoren voldoende zal zijn om zelf grotere tegels te monteren. Om dingen nauwkeurig in de ruimte te verplaatsen, is meestal een voortstuwingssysteem nodig. “Als ze dit zouden bereiken, zou het een doorbraak zijn in de manier waarop we het doen”, zegt Jia-Richards. Ekblaw zegt dat hij de noodzaak van een rit niet uitsluit.
De structuren die de tegels momenteel kunnen creëren zijn ook niet luchtdicht en dus niet geschikt voor mensen, merkt Ekblaw op. Haar team kan grendels aan de randen van de tegels toevoegen, waardoor ze steviger met elkaar verbonden worden. Een ander idee is om een hermetische ballon op te blazen in het midden van de ruimte waar mensen zullen wonen. In dat geval zouden de tegels eenvoudigweg een exoskelet worden van de onder druk staande binnenblaas.
Het team heeft zojuist goedkeuring gekregen van NASA om volgend jaar meer kleine tegels naar het ISS te sturen. Deze keer sturen ze er ongeveer 32 (in plaats van slechts zeven) om te kijken of ze de hele bolvormige structuur op kleine schaal kunnen bouwen.
Dit verhaal is op 9 augustus bijgewerkt met verschillende correcties, waaronder de locatie van de co-workingruimte en details over het zelfassemblageproces.