Deze Amerikaan is een van de weinigen die Gaza binnen mogen. Dit is de gruwel die ze zag: NPR

Momenteel mogen maar heel weinig mensen Gaza binnenkomen. dr. Seema Jilani, een Amerikaanse, is een van hen.

Ze werkte daar twee weken in het ziekenhuis en was getuige van de verschrikkingen die zich voor haar afspeelden. Ze nam spraaknotities op tussen de behandelende patiënten en deelde deze met NPR.

En een waarschuwing: de beschrijvingen die volgen uit die stemopnames, en uit haar interview met NPR op woensdag, bevatten aangrijpende scènes van geweld en lijden.

Het is bijna honderd dagen geleden sinds de dodelijke aanval op Israël door Hamas, die aanleiding gaf tot het Israëlische bombardement op Gaza.

Israël zegt dat het Hamas wil vernietigen. Volgens Palestijnse functionarissen zijn in Gaza ruim 23.000 Palestijnen gedood en is ongeveer één op de veertig mensen daar in slechts drie maanden tijd gewond geraakt.

Het Israëlische leger dringt nu dieper het centrum van Gaza binnen en zegt dat Hamas ziekenhuizen als commandocentra gebruikt. De Wereldgezondheidsorganisatie zegt dat Al-Aqsa het belangrijkste ziekenhuis in centraal Gaza is.

“Ik heb veel gezien en ik vergelijk nooit conflicten, maar dat moet het meest nachtmerrieachtige zijn dat ik ooit heb gezien. En vooral een van de meest onmenselijke en wrede dingen die ik ooit zal zien”, zegt Jilani. zegt in een voice-over van het 11-jarige meisje op de spoedeisende hulp in Al-Aqsa, dat bij de explosie zwaar verbrand was.

‘Om naar haar te kijken, [there] het was een eindeloze waterval van pijn die uit haar stroomde. Het is het spul van nachtmerries.”

Twee weken lang werkte Jilani op de eerste hulp bij het International Rescue Committee, in samenwerking met Medical Aid for Palestijnen, en was ze keer op keer getuige van de pijn.

“De kinderen liggen op de grond, één kind heeft een dubbele amputatie”, zegt ze in een video. “En er zijn geen bedden beschikbaar, dus mensen liggen letterlijk op de grond op zoek naar behandeling. Er is niet echt ruimte of ruimte om te ademen of na te denken. En dan één, twee, drie, vier… zes kinderen in mijn rij eromheen de hoek, die dringend medische hulp nodig heeft. Een van hen huilt, een kleine jongen van ongeveer zes of zeven jaar oud, die zijn tranen veegt.’

Jilani beschrijft een ziekenhuis dat op instorten staat, met 500 patiënten die in slechts één nacht arriveren. En die patiënten kwamen wanhopig op zoek naar voorraden naar de faciliteit. Ze had geen morfine of draagbare zuurstof om mensen te geven.

“Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat we op het gebied van de geneeskunde niet veel kunnen doen, maar dat we pijn wel kunnen behandelen. En dat is niet meer waar”, zegt Jilani. “Dus we kunnen hier niet eens enige troost bieden. Er is geen waardige dood als je op de grond van een ambulance ligt in Gaza.”

Dit alles vindt plaats terwijl het ziekenhuis wordt omringd door bombardementen en geweervuur. Nu hebben Artsen zonder Grenzen en het International Rescue Committee medisch personeel uit het Al-Aqsa-ziekenhuis geëvacueerd vanwege de toenemende Israëlische aanvallen in het gebied en evacuatieberichten naar de wijken daar.

De Verenigde Naties melden dat er nog maar drie artsen over zijn om honderden patiënten te behandelen. Jilani sprak met Overweeg alle dingen presenteert Ari Shapiro woensdag vanuit Caïro over wat zij heeft gezien.

Dit interview is licht bewerkt voor lengte en duidelijkheid.

Het meest interessante deel van het interview

Ari Shapiro: Ik neem aan dat je, toen je die gesproken notities opnam, erg gefocust was op de taken die moesten worden uitgevoerd. En hoe is het om ze nu te horen op een plek waar je wat meer ruimte hebt om na te denken en te ademen?

dr. Seema Jilani: Ik heb het gevoel dat mijn geest, mijn hart en mijn geest zich nog steeds in Gaza bevinden en mijn lichaam zich op de een of andere manier in Caïro bevindt, en dan zullen we doorgaan naar waar ik thuis noem. En het is inherent verkeerd dat ik dat voorrecht krijg en anderen niet vanwege het geluk van waar ik ben geboren.

Shapiro: Je hebt in veel conflictgebieden gewerkt: Afghanistan, Libanon, Gaza in 2015, direct na de Israëlische grondinvasie. En we hoorden dat je deze ervaring omschreef als de meest nachtmerrieachtige. Hoe verschilt het van andere oorlogen waarin je als kinderarts en als arts hebt gewerkt?

Jilani: Weet je, als kinderarts dacht ik niet dat ik veel nut zou hebben. Omdat dit een oorlog is, en in een oorlog zou ik me kunnen voorstellen en denken dat de slachtoffers van de oorlog, die gewond of gedood zouden worden, voornamelijk jonge mannen zouden zijn. Ik kan zeggen dat op een dag in onze reanimatiekamer vier van de vijf patiënten kinderen waren. En ik ben erg verdrietig en diep verontrust om te zeggen dat ik erg nuttig was als kinderarts in een oorlogsgebied. En dat mag nooit het geval zijn.

De andere manier waarop ik denk dat het heel anders is, is dat we in oorlogen vaak praten over de val van steden – de val van Mosul, de val van Saigon – en ik vraag me af wanneer het genormaliseerd werd om nu over de val van een ziekenhuis te praten – de val van Al Shifa, en nu de val van al – Aksa – crescendo helemaal tot aan Rafa. En we verwachten dat, en we geven nu deadlines voor wanneer we de volgende druppel van het volgende ziekenhuis verwachten terwijl het zich een weg baant door Nasser’s en mogelijk het Europese ziekenhuis in Gaza. En helaas blijven we als voyeuristische waarnemers naar de aardverschuiving kijken.

Shapiro: Mag ik u iets vragen over een patiënt waarover u ons in de gesproken memo vertelde. U legde uit dat hij een man van begin twintig was, die voor de VN werkte. Hij werd binnengebracht met nog steeds een vest aan met het logo van de United Nations Relief and Works Agency. En zijn beide benen waren afgesneden. Je kon hem geen morfine aanbieden, en het was duidelijk dat hij stervende was. Dus je nam een ​​stukje gaas en veegde het bloed uit zijn ogen en gaf hem wat water. Dit is wat je ons in de voice-over vertelde:

“De manier waarop hij kalmeerde toen ik alleen maar water op zijn lippen deed, vertelde me alles wat ik moest weten. Zijn vraag was zo klein, zo klein, en dat is alles wat hij nodig had. Hij had gewoon troost nodig, iemand om te getuigen, iemand om te zeggen: ‘Ja, je hebt pijn.’ Iemand om te zeggen: ‘Dit klopt niet.’ Iemand om hem te helpen opruimen en zich een mens te voelen.’

Je zei dat het beste wat je hem kon bieden een vredige plek was om te sterven, maar in het Al-Aqsa Ziekenhuis kon je zelfs dat niet bieden. Wat zegt de ervaring met die ene man over de huidige situatie in Gaza?

Jilani: Het enige dat hij had toen hij stierf, was mijn hand in zijn hand. En de enige troost die ik hem kon bieden was zijn lippen nat te maken met wat geïmproviseerd gaas en wat zout water, wat eigenlijk zout was, dat we meestal in infusen doen. Ik denk dat dit het bewijs is van hoe we de bevolking van Gaza in de steek hebben gelaten. En ik wou dat ik meer kon doen.

Maar de manier waarop hij omhoog reikte en zijn nek bewoog terwijl ik zijn haar streelde, zal die menselijke connectie nooit vergeten, en het zal een van de meest waardevolle herinneringen zijn die ik met me mee zal dragen. Nee, ik kon hem niet geven wat hij verdiende. Ik slaagde erin zijn voorhoofd te aaien met een natte doek, een paar woorden van kalmte, misschien een beetje zoetigheid te fluisteren, zijn tong nat te maken terwijl hij zijn hoofd ophief om mijn vingers te ontmoeten. En geen van die interventies is morfine. En aan het eind van de dag stierf hij op de vloer van een eerstehulpafdeling in Gaza met weinig meer dan mijn hand in de zijne.

Luisteren Overweeg alle dingen elke dag hier of op uw lokale ledenstation voor meer interviews zoals deze.

Shapiro: Voor mij bleef er één detail over van de stemopnames die u ons stuurde. En ik wil dit graag voor je spelen:

“Ik vraag me af hoeveel verschil ik echt maak. Het is zo’n spreekwoordelijke druppel in de oceaan van bloed. Het viel me gisteren op – er zijn hier veel vliegen – en er was een vlieg die verdronk in het bloed van de patiënt. En ik Ik dacht gewoon: wauw, er stroomt hier letterlijk een rivier van bloed. Het is zo veel dat insecten verdrinken in het bloed van mijn patiënten.’

Kunt u iets vertellen over wat de medische professionals in het ziekenhuis daadwerkelijk kunnen doen in deze vreselijke situatie? Ik bedoel, is een dokter in een overvol ziekenhuis zonder morfine, zonder gaas, onder voortdurend bombardement, daadwerkelijk in staat om een ​​verschil te maken voor de patiënten?

Jilani: Ik geloof het wel. Ik geloof dat het iets betekent als ik de hand van een heer vasthoud en hij op sterven ligt en mij in de ogen kijkt. En dat vind ik wel wat waard, anders zou ik dit niet doen. En ik denk dat het iets betekent voor de artsen daar om ons solidair met hen te zien. Gaza is een ruimte die zich zeer bewust is van de politieke situatie daarbuiten en de krachten die daarbuiten bestaan, en die zich vergeten voelen. En op het moment dat ze zien dat iemand naast hen staat en steun biedt, zelfs niet op een materiële manier – op een symbolische manier om te zeggen: “We zijn hier om je geduld te zien terwijl je rouwt om de dood van je vriend of familielid” – dat betekent iets. En dat betekent zeker iets voor mij.

En ik denk dat het de moeite waard is om daar ruimte voor te houden, hoe klein het ook lijkt. Sommige van deze dingen zijn ongrijpbaar, maar ze zijn niet ongrijpbaar voor degenen die het voelen, die het bloed door hun kleding zuigen. Ze zijn niet onbelangrijk voor moeders die hun kinderen moeten begraven. En ze zijn niet ongrijpbaar voor de weeskinderen wier hoofden ik in mijn hand hield.

Shapiro: Als je terug kunt gaan, wil je dat dan?

Jilani: Absoluut. Ongetwijfeld.

Shapiro: Je zegt het zo ondubbelzinnig. Vertel me meer.

Jilani: Ik was ruim 18 tot 19 jaar verankerd in dit conflict. De mensen van Gaza hebben een plekje in mijn hart. Hun veerkracht, hun ongelooflijke vermogen en tederheid, hun onkwetsbaarheid die ze kunnen uitbuiten. Elke keer als ik daarheen ga, heb ik het gevoel dat ik meer leer dan dat ik geef. Ik ben volkomen gezegend en dankbaar dat ik de mensen ken die ik daar heb ontmoet als onderdeel van het personeel en mijn patiënten en verpleegkundigen. En ik zal lessen nemen van elk van die mensen en ze hopelijk meenemen in mijn beroep, in mijn familie en ze laten zien hoe ze goed kunnen leven, zo ziet het eruit.