Wetenschappers, natuurbeschermers en voorstanders van katten zijn het erover eens dat ongecontroleerde populaties van buitenkatten een probleem vormen, maar ze blijven diep verdeeld over de oplossingen. Hoewel sommige natuurbeschermers het gerichte doden van katten suggereren, ook wel ruimen genoemd, herstellen de kattenpopulaties zich snel en kan één vrouwtje en haar nakomelingen in slechts zeven jaar minstens honderd, zo niet duizenden nakomelingen voortbrengen.
Hoewel veel kattenreddingsorganisaties de voorkeur geven aan sterilisatieprotocollen zoals ‘vangen, castreren en vrijlaten’, zegt Lepczyk dat het bijna onmogelijk is om dit effectief te doen, deels vanwege de vrijheid waarmee de dieren rondlopen en hoe snel ze zich voortplanten. Zonder huizen of toevluchtsoorden na castratie betekent het terugbrengen van katten naar buiten dat ze een lage levenskwaliteit kunnen hebben, ziekten kunnen verspreiden en dieren in het wild kunnen blijven schaden. “Welke techniek je ook gebruikt, als je de stroom nieuwe katten het landschap niet tegenhoudt, maakt het niets uit,” zei Lepczyk.
Reddingsschuilplaatsen, die al onder druk staan door een gebrek aan middelen en dierenartsen, hebben moeite om met hun nieuwe realiteit om te gaan. Terwijl sommigen materialen publiceren om de gemeenschap te helpen identificeren wanneer buitenkittens interventie nodig hebben, richten anderen zich op het werven van vrijwilligersprogramma’s voor pleegouders, die essentieel worden voor de zorg voor kittens die 24 uur per dag zorg nodig hebben.
“Hoe gaan we om met al deze kleine levens die onze hulp nodig hebben, terwijl de bevolking blijft exploderen?”, zegt Dunn. “We geven alles wat we hebben.”