ARLINGTON, Texas – Ze begroetten het laatste fluitsignaal met gebalde vuisten en high fives, maar nee, ze kwamen niet op het veld terecht. Het Amerikaanse nationale herenteam heeft hier zondag de meest begeerde voetbaltrofee van Noord- en Midden-Amerika gewonnen. Ze vierden het met zorgeloze stappen en zonder overdrijving. Aan het eind dronken ze champagne, en misschien een paar harde seltzers; maar ze reageerden alsof ze dat wel waren Doe een Cero winnaars, liever omdat, nou ja, dat zijn ze ook. Ze domineerden Mexico en gingen voor grotere uitdagingen.
Mexico was ooit de gerespecteerde standaard, een traditionele reus die moest worden nagevolgd en vervolgd. De rivaliteit is een constante barometer geweest voor de USMNT. De Concacaf-finales waren de maatstaf waaraan de voortgang werd gemeten.
Maar nu is hun overwinning de basisverwachting. “Dit is onze trofee”, zei Berhalter over de Nations League. Toen hij de spelers vorige week opriep voor een welkomstbijeenkomst in Texas, liet hij ze een gefotoshopte afbeelding van Michael Jordan zien; ze spraken openlijk over de “trojka”.
Nu is het stretchdoel groter.
Mexico wordt overtroffen. De Zuid-Amerikaanse reuzen vormen het volgende referentiepunt.
Traditioneel, cultureel, technisch en spiritueel liggen de VS en Goliaths als Brazilië en Argentinië mijlenver uit elkaar. Maar zondagavond schuwde Tyler Adams een vraag die hen ter sprake bracht niet. Het zijn “teams [that] ze hebben al iets bewezen. Ze hebben alles gewonnen wat maar te winnen valt’, zei hij. “Het is als het ware een model van wat de VS willen worden.”
Geografie en politiek zullen de USMNT binnen Concacaf houden. Ze zullen de regio niet negeren. “Ik wil dit blijven winnen [Nations League] trofee, en laten we die gewoon winnen, tot het punt waarop mensen zich gaan vervelen”, zei Antonee Robinson vorige week.
Maar ze zijn er duidelijk aan ontgroeid. Ze zijn de afgelopen vijf jaar van het dieptepunt naar de top van Concacaf gestegen. “En nu, hoe ga je de volgende stap zetten?” Berhalter blikte vorige week terug.
Hun antwoord zal bepalend zijn voor de komende drie jaar.
De meeste stappen in het internationale voetbal zijn de nationale teams ontnomen. Individuele spelers zorgen voor progressie. Hun “voortdurende ontwikkeling bij hun clubs” was de eerste variabele die Berhalter noemde. Dat heeft de meeste impact, omdat de USMNT slechts twee dozijn gezamenlijke praktijken per jaar heeft. Tactiek wint zelden internationale wedstrijden; talent werkt.
Maar ze kunnen onmogelijk zoveel groeien als tussen 2019 en 2023. Mensen als Adams en Chris Richards gingen van kinderen naar volwassenen en transformeerden de Amerikaanse speelvoorraad de afgelopen cyclus volledig. Van 2023 tot 2026 zullen hun winsten marginaal zijn. Hun kern zal stollen. In veel opzichten is dat al zo.
De nasleep van het WK is doorgaans een tijd voor verandering. Maar niet voor het op een na jongste team in Qatar. Ongeveer 87% van de WK-minuten van de USMNT ging naar spelers die vijftien maanden later ofwel zondag in Arlington feestvierden of zich vanwege een blessure terugtrokken uit de selectie van de Nations League. En zonder nog twee blessures, Cameron Carter-Vickers en Walker Zimmerman, zou dit aantal met meer dan 90% kunnen stijgen. Een kern is een kern. Daarom zal de groei collectief zijn.
Het zal een voorsprong moeten vinden, om boven de spreekwoordelijke som der delen uit te stijgen. En om te kunnen stijgen zullen de Amerikanen naar de teams boven hen moeten reiken.
Berhalter weet dat. Een maand geleden, tijdens een bezoek aan Washington, zat hij op een barkruk in de kelder van de Astro Beer Hall en dacht na over de excentriciteiten van de Concacaf Wereldbekerkwalificatie. Zijn geest raasde door dierbare herinneringen. ‘Het is een handschoen,’ zei hij. “En het is geweldig om daar deel van uit te maken.” Hij glimlachte.
“Maar dat gaat ons niet helpen het WK te winnen”, vervolgde hij, nu op analytische toon. “We moeten tegen teams als Colombia, Engeland en Italië spelen. Dit zijn topteams die ons zullen helpen het WK te winnen.”
Ze zullen deze zomer tegen ten minste drie van deze teams spelen: Colombia en Brazilië in vriendschappelijke wedstrijden, en vervolgens Uruguay in de Copa América. Het Modified South American Football Championship zal een belangrijk platform zijn. “Het is gewoon een kans om vóór het WK te laten zien dat we een team zijn om bang voor te zijn”, zei Richards zondagavond, vooruitkijkend op juni.
Tot op heden hebben zij dit niet gedaan. In vijf jaar onder Berhalter hebben ze buiten Concacaf geen Elo-team uit de top 25 verslagen. Tegen 12 juni 2026 moeten ze leren hoe.
De enige manier om in dit geval te leren is door te doen. “Het is heel gemakkelijk voor ons om er gewoon over te praten”, zei Berhalter vorige maand. “[But] het is iets dat we moeten opbouwen. Omdat het er nog niet is. Als we tegen Argentinië of Brazilië spelen, wil ik dat de jongens vertrouwen in zichzelf hebben, vertrouwen in het team, dat we de wedstrijd kunnen winnen.” Ze zullen er pas zeker van zijn dat ze het kunnen.
In die zin is de Copa América een zeldzame kans. “De urgentie waarmee de Zuid-Amerikaanse teams spelen,” zei Berhalter, zal het “een zorg maken. Het is niet zoals in euro’s. Dat weet je”, zei hij tegen een groep fans. “Het is een ander niveau.” Het wordt de zwaarste test van de USMNT tussen nu en het WK op eigen bodem. We hopen dat dit je eerste kans is om mee te liften op de golf van het thuispubliek.
De finale tegen Mexico zal altijd relevant zijn. Ze zullen altijd vurig en belastend zijn. Volkenbond zal soms een nuttige ervaring zijn.
Maar Berhalter aarzelde niet toen hem werd gevraagd de twee te vergelijken.
“De Copa America”, zei hij vorige maand, “zal moeilijker worden.”