Het is stil geweest op universiteitscampussen in de Verenigde Staten sinds het schooljaar ruim een maand geleden eindigde: de meeste campussen zijn ontruimd, de campusprotesten zijn geëindigd en de reguliere media zijn de door studenten geleide demonstraties bijna vergeten.
De geest en de zaak zijn echter springlevend. En dat komt omdat de kampbeweging niet het begin was van de strijd voor de bevrijding van Palestina, en ook niet het einde ervan. Het was eerder een belangrijke verschuiving, omdat het het grote publiek bewust maakte van de medeplichtigheid van gekozen functionarissen en openbare instellingen aan de genocide van Israël op het Palestijnse volk. Het breidde en versterkte ook het solidariteitsnetwerk van de Palestijnse beweging uit, tot ver buiten de gebruikelijke aanhangers.
Terwijl pro-Palestijnse protesten vroeger grotendeels werden bijgewoond door Palestijnen en andere Arabieren, is er nu een hele gemeenschap van nieuwe bondgenoten die bekend zijn met de Palestijnse zaken en die op evenementen verschijnen.
Amerikanen met verschillende sociaal-economische en raciale achtergronden geloven nu dat het Palestijnse leven waarde heeft, dat het niet antisemitisch is om Palestina te zeggen, en dat Palestijnen – net als alle andere mensen – onvervreemdbare rechten op leven en zelfbeschikking hebben.
Gezien het feit dat de impact van studentenkampen veel verder reikt dan de grenzen van universiteitscampussen, kan dit niet ongedaan worden gemaakt door de protesten te onderdrukken. De pro-Palestijnse actie werd grotendeels buiten de campus voortgezet en nam verschillende vormen aan: van lokale protesten tot lezingen en conferenties tot verschillende vormen van mobilisatie, ook online.
Eind mei, net toen het schooljaar ten einde liep, hield de Palestijnse Jeugdbeweging samen met een aantal andere organisaties een driedaagse conferentie in Detroit, Michigan.
Duizenden kwamen bijeen om meer te leren over de rol van technologie in de apartheid, solidariteit met de vakbonden en het belang van de media bij het veranderen van het Palestijnse verhaal.
“We zullen hier zijn, op straat, op onze campussen, in onze klaslokalen, op onze werkplekken, elke dag totdat het zionisme is verslagen en tot de volledige bevrijding en terugkeer van ons volk”, luidt de slotverklaring van de conferentie.
Een paar dagen later kwamen ongeveer 100.000 mensen – onder wie velen studenten en jongeren – bijeen in Washington DC om de onvoorwaardelijke steun van de regering-Biden aan Israël aan de kaak te stellen. Demonstranten hieven een twee kilometer lange rode vlag op om de niet-bestaande rode lijn van president Joe Biden te symboliseren, waardoor de Israëlische regering en het leger onvoorstelbare wreedheden konden begaan in Gaza.
En onlangs kwamen duizenden jongeren, studenten en bondgenoten opnieuw bijeen in Washington DC om te protesteren tegen het bezoek van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aan de VS en de toespraak voor het Amerikaanse Congres. Hoewel hij een architect van genocide is en een oorlogsmisdadiger met een waarschijnlijk arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof, werd zijn toespraak met applaus ontvangen van leden van het Congres van beide partijen. Terwijl hij leugens verspreidde over zijn genocidale oorlog in Gaza, maakten de Amerikaanse jongeren duidelijk dat zij deze politieke farce en de medeplichtigheid van de Amerikaanse regering aan de Palestijnse genocide verwerpen.
Er vond ook een mobilisatie plaats om degenen te verdedigen en te steunen die nog steeds worden beschuldigd van hun deelname aan de kampen en bezettingen. Volgens The Appeal, een non-profit nieuwszender, zijn ruim 3.000 studenten gearresteerd wegens deelname aan campusprotesten tegen de Palestijnse genocide. Hoewel de aanklacht in veel gevallen is afgewezen, hebben lokale aanklagers in andere gevallen besloten deze te vervolgen, wat ernstige gevolgen voor de verdachte zou kunnen hebben.
De manier waarop dit werd gedaan illustreerde ook hoe de Palestijnse kwestie verbonden is met verschillende lagen van onrecht binnen de VS en waarom zoveel niet-Arabieren zich bij onze zaak hebben aangesloten. In het geval van de 22 mensen die aan de City University of New York (CUNY) werden gearresteerd en beschuldigd van strafrechtelijke vervolging, wezen waarnemers er al vroeg op dat degenen die in vergelijkbare omstandigheden werden vastgehouden aan de rijkere Columbia University alleen te maken kregen met aanklachten wegens misdrijf.
In juni liet de openbare aanklager van Manhattan de aanklacht wegens misdrijf tegen twaalf CUNY-studenten en -personeel vallen, maar zette de zaken van tien gemeenschapsleden voort, die voornamelijk zwart zijn en uit de arbeidersklasse komen. Mensen kwamen ter verdediging en probeerden meer aandacht te vestigen op dit onrecht en op een duidelijke poging van de autoriteiten om de meest kwetsbaren onder ons aan te vallen.
Er wordt op andere fronten veel gedaan, niet alleen op universiteitscampussen en op straat. Een gebied van bijzonder belang is de boycot. We weten dat boycots historisch gezien succesvol zijn geweest in het uitoefenen van politieke druk op bezettende landen: ze hielpen de apartheid in Zuid-Afrika te doorbreken, hielpen de Algerijnen tijdens hun onafhankelijkheidsoorlog tegen de Fransen, en oefenden druk uit op de Nederlandse economie tijdens de Indonesische Nationale Revolutie tegen de Nederlanders. keizerlijke heerschappij.
De Boycott, Sanctions, Divestment (BDS)-beweging is de afgelopen negen maanden aanzienlijk gegroeid en haar inspanningen werpen hun vruchten af. We hebben de wereldwijde verkopen van bedrijven op de boycotlijst aanzienlijk zien dalen, wat hun waardering heeft beïnvloed. De aandelen van McDonald’s daalden met ruim 7 procent, en die van Starbucks met 17 procent.
In sommige landen zijn boycots zo effectief geweest dat ze bedrijven tot waanzin hebben gedreven. In Bangladesh plaatste Coca-Cola, nadat de omzet met 23 procent was gedaald, een advertentie waarin elke band met Israël werd ontkend, met spectaculaire resultaten.
In Amerikaanse steden als Dearborn, waar de Arabische bevolking de helft van de stad uitmaakt, zijn plaatsen als Starbucks en McDonald’s bijna leeg en worden lokale bedrijven ondersteund als nooit tevoren.
Elders in de VS, waar de islamitische en Arabisch-Amerikaanse gemeenschappen kleiner zijn, lopen studenten en jongeren voorop in de BDS-beweging. Ze verspreiden de boodschap via sociale media en promoten actief boycots van bedrijven die medeplichtig zijn aan de Israëlische bezetting van Palestina.
Studenten kennen ook de kracht van stemmen en niet stemmen. Sinds het begin van de genocide vorig jaar zijn er verschillende politieke strategieën ingezet om ervoor te zorgen dat onze eisen worden gehoord. De campagnes ‘Abandon Biden’ en ‘Listen Michigan’ werden gelanceerd om kiezers ervan te overtuigen hun stem te onthouden of een ‘waarschuwingsstem’ naar Biden te sturen door afwezig te stemmen.
Veel jonge mensen en studenten namen deel aan deze campagnes, en nu ze zich opnieuw voorbereiden op de waarschijnlijke Democratische nominatie voor Kamala Harris in de presidentiële race, blijven ze er actief in.
Er is ook een groeiende erkenning van het onvermogen van het tweepartijenstelsel om de wil van het volk te weerspiegelen. Veel studenten zijn betrokken bij debatten over hoe deze status quo kan worden veranderd.
De inspanningen en plannen voor hernieuwde mobilisatie op de campus stopten ook niet. Als er aan het begin van het schooljaar geen staakt-het-vuren is afgekondigd, keren de leerlingen terug van de zomervakantie, klaar om de status quo te ontwrichten. De demonstraties zullen niet stoppen.
Als er een staakt-het-vuren wordt gepland, zal de studentenprotestbeweging nog steeds doorgaan. Zelfs als Israëls bombardementen op Gaza tijdelijk worden stopgezet, zal Palestina nog steeds bezet zijn en zal de bevolking ervan blijven lijden.
In de afgelopen negen maanden is het overduidelijk geworden dat Israël geen oorlog voert om zijn gevangenen te bevrijden en ‘zichzelf te verdedigen’. In plaats daarvan streeft het land naar de massavernietiging van Gaza om zich te ontdoen van de inheemse bevolking.
De beweging kenmerkt zich door de diepe overtuiging dat we moeten doorgaan naar de bevrijding, ongeacht de kracht die tegen ons wordt gebruikt.
We zullen niet worden gearresteerd wegens onderwerping. Met elke arrestatie, elke schorsing en elke poging om ons het zwijgen op te leggen hebben lokale autoriteiten en onderwijsinstellingen de steun voor de Palestijnse zaak alleen maar uitgebreid. Als degenen die het voorrecht hebben om namens Palestina te spreken, moeten we ons dus niet laten intimideren door degenen die aan de macht zijn en ervoor kiezen hun geweld te monopoliseren. We moeten doorgaan met het eisen van een staakt-het-vuren, een einde aan de bezetting en een vrij Palestina waar kinderen niet veroordeeld zijn om hun ouders te zien sterven onder bommen die betaald zijn door onze scholen en de overheid.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de redactionele positie van Al Jazeera.