Eind februari komen boeren uit de hele VS bijeen in Houston, Texas om getuige te zijn van de kroning van hun kampioenen: de winnaars van de National Corn Yield Contest. Elk jaar bekijken duizenden deelnemers de 17 pagina’s tellende wedstrijdregels en proberen vervolgens de recordboeken te ploegen, te planten en in te voeren. Hun doel? Pers zoveel mogelijk maïs uit elke vierkante meter landbouwgrond.
De overall winnaar in 2023 – en in 2021, 2019 en negen keer daarvoor – was David Hula, een boer uit Charles City, Virginia. Hula lijkt een beetje op de Michael Phelps van concurrerende maïsopbrengsten. Hij vestigt records, verbreekt ze en komt dan terug voor meer. In 2023 was zijn 623,84 bushels maïs per hectare ruim drie en een half keer het nationale gemiddelde.
Een stel boeren die strijden om de nationale kroon lijkt misschien een beetje een bonte boel, maar Hula’s record bereikt iets belangrijks. Het laat zien hoeveel voedsel er kan worden verbouwd als boeren elk instrument tot hun beschikking hebben: hoogproductieve zaadvariëteiten, harmonieuze combinaties van pesticiden en herbiciden, nauwkeurig toegepaste kunstmest, de juiste hoeveelheid water precies wanneer dat nodig is, enz. Als deze factoren goed zijn, kunnen boeren de hoeveelheid voedsel die ze op een bepaald stuk land produceren dramatisch verhogen, waardoor mogelijk elders land vrijkomt voor bossen of revitalisering.
In een nieuw onderzoek naar de gewasopbrengsten tussen 1975 en 2010 werd gekeken naar waar de gewasopbrengsten achterbleven of vooruit gingen. De resultaten geven ons een aantal verleidelijke aanwijzingen over waar boeren en beleidsmakers zich op moeten concentreren om meer mensen te voeden zonder veel meer land in boerderijen te veranderen. Belangrijker nog is dat ze een aantal grote gebieden aanwijzen waar ongelooflijke rendementen zouden kunnen wijzen op gemiste kansen als het gaat om het duurzamer voeden van de wereld.
De winnaars van de Nationale Maïsopbrengstwedstrijd laten de verbazingwekkend hoge opbrengsten zien die boeren kunnen behalen, maar de meeste boeren ter wereld hebben geen toegang tot de nieuwste landbouwtechnologie. Als gevolg hiervan zijn hun rendementen lager, wat ons brengt bij een concept dat de yield gap wordt genoemd. Grof gezegd is dit het verschil tussen de theoretische maximale hoeveelheid gewassen die een boer per hectare in een bepaald klimaat zou kunnen verbouwen als alles perfect zou zijn, en de werkelijke hoeveelheid die hij zou verbouwen.
Om het opbrengstverschil in actie te zien, vergelijkt u twee grote maïsproducenten: de VS en Kenia. In de VS bedraagt de gemiddelde opbrengst ongeveer 10,8 ton per hectare, terwijl deze in Kenia 1,5 ton bedraagt. Terwijl de VS zeer dicht bij de maximale theoretische maïsopbrengst zit, ligt Kenia – rekening houdend met het andere klimaat – ver onder het theoretische maximum. Met andere woorden: in de VS is er nauwelijks verschil in maïsopbrengst, terwijl in Kenia het opbrengstverschil ongeveer 2,7 ton per hectare onder het theoretische maximum ligt.
Opbrengstverschillen zijn belangrijk omdat ze ons vertellen waar boerderijen veel productiever kunnen worden, zegt James Gerber, datawetenschapper bij de klimaatnon-profitorganisatie Project Drawdown en hoofdauteur van het artikel. Het verhogen van de opbrengsten in het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika is van bijzonder cruciaal belang omdat dit nu al een van de hongerigste delen van de wereld is en de bevolking daar naar verwachting tegen 2050 zal verdubbelen.