LOS ANGELES — De Lakers verloren niet zomaar hun man maandag toen Dan Hurley hun aanbod afsloeg om hoofdtrainer van het team te zijn. Ook zij lijken de draad kwijt te zijn.
Dat de UConn-coach het zesjarige bod van $70 miljoen van de Lakers heeft afgewezen, is niet schokkend. Hurley maakt kans op een derde NCAA-kampioenschap op rij, een prestatie die sinds John Wooden vijftig jaar geleden niet meer is bereikt. De baan van de Lakers kan ook een vergiftigde kelk zijn geweest – een en al glitter en paars-en-gouden glamour aan de buitenkant, maar iets dat veel moeilijker te navigeren is als het eenmaal is gebeurd. geïntegreerd in het eigenlijke werk.
En gerelateerd aan het volgende punt: er is geen garantie dat een aanstelling zonder NBA-ervaring zoals Hurley goed zal passen bij LeBron James. De strikte normen van King, de specifieke kijk op hoe zijn teams zouden moeten opereren en de voorkeur om een partner te zijn van de hoofdcoach in plaats van een ondergeschikte, zouden op zijn zachtst gezegd interessant zijn om te zien bij Hurley.
Nee, de echte verrassing is dat de Lakers niet lijken te weten wat ze doen of wie ze precies willen worden.
Laten we beginnen met de schaamte van het najagen van een echte gok – en Hurley was precies dat – voordat het op zo’n publieke, langzame manier werd gedumpt. Het laat de Lakers er klein uitzien. Geeft een vleugje amateurisme. Het roept de vraag op waarom ze zich kandidaat stelden voor een universiteitscoach die de baan niet wilde.
Hurley heeft mogelijk enorm succes gehad in Los Angeles. Hij is duidelijk een bewezen winnaar. Scouts en frontofficepersoneel dat de draftvooruitzichten van UConn scoutte, waren onder de indruk van het tactische niveau van die teams, vooral aan de aanvallende kant. Misschien zou Hurley die onzekere sprong maken van de hoogten van universiteitsbasketbal naar het veel gecompliceerdere terrein van NBA-coaching met zeldzame scherpte.
Een paar hebben dit met succes gedaan – Brad Stevens en Billy Donovan staan op de lijst — maar het verleden voorspelt niet altijd de toekomst. Een lange lijst van mislukte universiteitscoaches op NBA-niveau zorgde ervoor dat velen in Boston voor Games 1 en 2 van de NBA Finals en collega’s in NBA-kantoren in het hele land sceptisch waren.
Het is één ding om publiekelijk afgewezen te worden. Het is iets heel anders om een Laker te zijn, een legendarische Laker, en een universiteitscoach te hebben. elk universiteitscoach, trek dingen uit, kondig aan dat hij over een dag zijn oordeel zal vellen, en zeg dan feitelijk: I Ik kan beter.
Stel je voor hoe JJ Redick zich nu voelt. De ESPN-omroeper, oud-speler en nog niet zo lang geleden de vermoedelijke topkandidaat om LeBron’s volgende hoofdtrainer te worden, staat niet bepaald bekend om zijn kleine ego. Dit moet pijnlijk zijn geweest: in het openbaar iemand anders het hof maken, uit het niets, nadat hij een ik-bevestig-mijn-nieuwe-hoofd-coaching-optreden had gegeven op zijn podcast in wat voelde als 30 seconden vóór Hurley’s verschijning.
En elke paar avonden op de nationale televisie moeten doen alsof je niet voor iemand anders bent gedumpt.
Idem voor James Borrego, de huidige assistent-coach van de New Orleans Pelicans. Bronnen denken dat hij binnen een week de baan bij Cleveland Cavaliers aangeboden zou kunnen krijgen, en hij heeft de afgelopen dagen in een vreemde situatie verkeerd.
Idem voor alle prospects – degenen met daadwerkelijke NBA-ervaring – die gedwongen worden om samen met Hurley naar de mislukte pers van de Lakers te kijken.
Maar het grootste probleem hier, en het meest alarmerende teken dat deze organisatie geen echt plan heeft, is het feit dat de twee sterkste kandidaten niet méér van elkaar kunnen verschillen.
Hurley zou een investering zijn in de visie van de Lakers die het langere spel spelen: spelersontwikkeling, kijken naar de post-LeBron-realiteit (de 39-jarige heeft deze zomer een spelersoptie waarvan algemeen wordt verwacht dat hij deze zal weigeren), en misschien veranderen wat hij doet. ‘Ik heb later deze maand toegang tot drie keuzes in de eerste ronde in de basisjaren, vóór een team doordrenkt met jeugd in plaats van handelsvoer.
Redick zou een heel andere agenda signaleren: een focus op de afnemende jaren van LeBron en de hoop en het plan om voor hen een Laker te blijven (de twee zijn tenslotte podcastpartners), een nadruk op concurrentie op de korte termijn, misschien ten koste van wat er hieronder, eventueel ruilend voor die drie keuzes uit de eerste ronde voor een speler als Trae Young of Donovan Mitchell, en ga voor een laatste uitbarsting van glorie met de LeBron-Anthony Davis-tandem.
Dat zijn heel verschillende visies, en de sprong van Redick naar Hurley en nu misschien terug naar Redick roept de vraag op: hebben de Lakers een concreet plan?
Weten ze überhaupt wel wat ze doen?
Goed geleide organisaties bepalen een visie, bedenken een plan en voeren dienovereenkomstig uit, van de spelers die ze begeren tot het soort hoofdcoaches dat ze zoeken. Wat Houston bijvoorbeeld deed om de stad weer op te bouwen, is een heel ander plan dan wat de Mavs deden om dit Luka-Kyrie-venster te maximaliseren.
Het plan in Orlando is lang niet hetzelfde als wat Phoenix nodig heeft met het snelle sluiten van de titel, en daarom hebben de Suns Mike Budenholzer net veel geld betaald. Nu winnen is niet hetzelfde als werken aan een meerjarige tijdlijn en afhankelijk van de aanpak heb je daarvoor verschillende spelers en verschillende coaches nodig.
Dit zijn lastige vragen en overwegingen voor L.A. Aan de ene kant is LeBron nog steeds LeBron, ondanks zijn leeftijd, en de Lakers hebben een gekoesterde geschiedenis waarin ze op zijn sterren vertrouwden, zelfs in hun latere jaren. Ruzie maken om hem terug te brengen met LeBron James kan zinvol zijn. Aan de andere kant zal het Westen de komende jaren een mijnenveld zijn. Wederopbouw, met het oog op een paar jaar vanaf nu en een plan om iets permanents te bouwen, als het voor de lange termijn is, heeft ook zijn voordelen.
In plaats daarvan lijken de Lakers te opereren alsof het inhuren van een NBA-hoofdcoach hetzelfde is als het scrollen door Netflix op zoek naar een film op vrijdagavond. ‘Laten we eens kijken wat ons grijpt’ is geen goede manier om een NBA-organisatie te runnen.
Er zitten consequenties aan deze glibberige, publieke aanpak van ‘gooi het tegen de muur en kijk of het blijft plakken’.
Denk hier eens over na: nu Hurley de Lakers publiekelijk heeft afgewezen, wat heb je dan te bieden om een kandidaat te krijgen die zowel kan winnen als, belangrijker nog, in Los Angeles, de persconferentie kan winnen als een ‘naam’ die groot genoeg is.
En kan LA zich nu het onwaarschijnlijke maar niet onmogelijke scenario veroorloven waarin LeBron besluit ergens anders heen te gaan?
Waarschijnlijk niet. Wat LeBron zeker weet, een feit dat hem veel invloed biedt.
Het is heel goed mogelijk dat LeBron een nog sterkere stem zal hebben in wie het optreden krijgt, en dat hij en zijn nieuwe coach agressief zullen proberen die drie eerste-rounders in te ruilen voor een nieuwe ster in een poging om nu te winnen.
Het is zo goed als een goed doordacht plan. Het is niet zoiets als de onbedoelde gevolgen als Hurley publiekelijk te schande wordt gemaakt.
De Lakers achtervolgden een shocker in de aanval op de man van UConn. Maar sinds hij hem heeft afgewezen, is de grootste verrassing misschien wel dat het team dat hij uiteindelijk heeft losgelaten geen echt plan heeft – geen idee wat precies zijn visie is om de komende dagen te winnen.