PARIJS – Noah Lyles aarzelde niet toen hem werd gevraagd wat de inspiratie was voor zijn epische overwinning in een ongelooflijk spannende, ongelooflijk dramatische Olympische finale van de 100 meter op zondagavond.
De onlangs gekroonde snelste man ter wereld rommelde door een grote tas en liet vervolgens de bronzen medaille uit Tokio zien die hij had ingepakt voordat hij vorige maand naar Parijs vertrok.
“Ik was opgewonden zodra ik dit in mijn handen zag”, zei Lyles.
Voor Lyles is de medaille geen onderscheiding die hij heeft verdiend, maar een symbool van het laagste moment uit zijn atletische carrière. Hij heeft hem de afgelopen dagen meegenomen naar het Stade de France omdat de aanblik ervan hem meteen motiveert.
Lyles won zondagavond zijn eerste Olympische gouden medaille in zijn carrière in een fotofinish, waarmee hij de Jamaicaan Kishane Thompson met vijfduizendsten van een seconde achter zich liet. Hij is de eerste Amerikaan die de eerste plaats in de 100 mannen wint sinds Justin Gatlin dat twintig jaar geleden deed.
Als alles volgens plan verloopt, zou het het begin kunnen zijn van een transformerende week voor Lyles in Parijs. Hij is de grote favoriet om deze week goud te winnen op de 200 en is de meest voor de hand liggende keuze om de ankerproef van de 4x100m estafette voor mannen te lopen. Zoals Lyles het ziet, zou hij zichzelf zelfs kunnen overhalen een deel van de 4x400m estafette te lopen en zichzelf een kans te geven op een zeldzame vierde gouden medaille op dezelfde Olympische Spelen.
Het startpunt voor al dat succes kwam drie jaar geleden. Lyles behaalt geen goud in Parijs als hij in Tokio geen genoegen neemt met brons.
Tijdens de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in Tokio zat Lyles niet in een goede stemming. De depressie waarmee hij werd geconfronteerd toen hij als kind werd gepest, is teruggekeerd, aangewakkerd door het isolement van de COVID-19-pandemie, de moord op George Floyd en de onzekerheid over wanneer en of de uitgestelde Olympische Spelen in Tokio ooit zullen plaatsvinden.
Lyles kwalificeerde zich alleen voor de Olympische Spelen in Tokio in de 200, niet voor de 100. Toen hij aankwam bij lege stadions, strikte COVID-protocollen en minimale steun van familie of vrienden, verslechterde zijn geestelijke gezondheid verder.
Terwijl hij aan de start stond voor de finale van de 200 mannen, herinnert hij zich dat hij dacht: ‘Dit is niet leuk. Dit is het niet.”
Lyles, toen 24 en nu al de beste 200-meterloper ter wereld, eindigde die dag als derde op de 200, zijn tweede verlies in zijn carrière op die afstand als professional. Het was ongebruikelijk dat hij een kleine voorsprong niet kon vasthouden toen hij de hoek omging en de Canadees Andre De Grasse en landgenoot Kenny Bednarek toestond hem in te halen.
Toen Lyles die avond met verslaggevers sprak, noemde hij zijn bronzen medaille ‘saai’. Hij huilde terwijl hij vertelde over zijn eigen geestelijke gezondheidsproblemen, de antidepressiva waardoor hij aankwam, het feit dat hij met die medicijnen moest stoppen om zich voor te bereiden op de Olympische proeven.
Lyles keerde terug naar huis en zei tegen zichzelf: ‘Ik moet veranderen. Ik moet me ontwikkelen.” Het opnieuw beginnen aan therapie, zegt hij, heeft voor hem het grootste verschil gemaakt. Therapie hielp hem zijn verlammende angst om terug te keren naar het circuit te overwinnen en zijn teleurstelling in Tokio om te zetten in brandstof voor toekomstig succes.
Terwijl hij zich vroeger onder druk voelde om aan de verwachtingen van anderen te voldoen of nerveus was voor een grote race, zegt hij dat hij het nu probeert te framen als ‘buitengewoon nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren’.
‘Zo hebben ik en mijn therapeut het uitgedrukt,’ zei hij glimlachend. ‘Ik vraag me af wat ik ga doen. Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen?’
De kans die Lyles wilde zien duurde niet jaren of zelfs maanden. Het duurde weken. Slechts een maand na de Olympische Spelen in Tokio liep Lyles de wereldleidende tijd in de 200 tijdens de Prefontaine Classic. Hij volgde die in 2022 door het Amerikaanse record van Michael Johnson in de 200 te verbreken en een zeldzame sprinttriple te behalen tijdens de WK-finale. jaar vorig jaar.
Alles wat Lyles heeft bereikt, is terug te voeren op drie jaar geleden.
“Ik zal zeggen: ‘Ja, ik denk dat ik genoeg doe'”, zei Lyles eerder deze zomer. “Dan draai ik me om en kijk naar de medaille – ‘OK, weer aan het werk’.”