De fotoshow: NPR

Een week voor Valentijnsdag boekten Inna Jermolovich en Yulya Dmytrieeva treinkaartjes vanuit de Oekraïense hoofdstad Kiev naar het oosten, waar ze hun echtgenoten zouden ontmoeten – soldaten die in dezelfde eenheid dienen.

“Op deze dag verwachten we meestal cadeaus en bloemen, kaarten en harten”, zegt Inna, een 30-jarige importmanager en hoedenmaakster. “Niet dit jaar.”

Zij en haar man Dima zijn pasgetrouwd. Ze had hem al een maand niet gezien. Als hij hem zelfs maar een paar dagen ziet, zegt hij, “voelt hij me.”

“Het is geweldig, deze momenten”, zegt ze. “Ik geniet er zelfs van als hij thee drinkt, zijn schoenen aantrekt of rondloopt, gewoon om hem te zien ademen.”

Yulya en haar man Vadym zijn al bijna 14 jaar samen. “Hij is geweldig”, zegt Yulya, die 49 is, in de IT werkt en roodgeverfde dreadlocks heeft. “Hij is creatief. En hij maakt de mensen om hem heen blij.”

De vrouwen stappen op een trein naar de regio Donetsk, waar de hevigste gevechten van de oorlog plaatsvinden. Het staat vol met partners van de soldaten die er vechten. De route die begint in Kiev en eindigt in de stad Kramatorsk wordt ook wel de ‘liefdestrein’ genoemd.

Inna en Yulya moeten bij de voorlaatste halte uit de trein stappen. Inna’s echtgenoot Dima arriveert als eerste.

“Ze is het beste in mijn leven”, zegt hij. “Zij is waar ik voor vecht en voor leef.”

Dan komt Yulia’s echtgenoot Vadym die naar de trein van de liefde rent om haar te ontmoeten. Net als Julia heeft hij ook dreadlocks, maar die van hem zijn blauw en geel gekleurd – de kleuren van de Oekraïense vlag.

Vadyms gezicht licht op als hij zijn vrouw ziet. Ze springt in zijn armen en ze kussen elkaar. Inna en Dima omhelzen elkaar stevig.

Er worden de hele dag bijeenkomsten gehouden op het station van Slavjansk en op het eindstation van de trein, in Kramatorsk. Elke dag is het hier Valentijnsdag. Winkels die bloemen en chocolaatjes verkopen, hebben het altijd druk en verdienen hetzelfde als vóór de oorlog.

Het sneeuwt, dus Dima en Vadym nemen hun vrouwen mee naar een café om op te warmen. Ze proberen hun vrouwen zo vaak mogelijk te zien. Ze betreuren het dat scheiding in oorlogstijd een einde maakte aan te veel huwelijken.

“Sommige vrouwen gaan naar het buitenland en bouwen een nieuw leven op”, zegt Dima. ‘En soms kunnen de vrouwen die hier blijven niet begrijpen hoe hun echtgenoten veranderen op het slagveld.’

Vadym voedt een soldaat op in hun eenheid die van zijn vrouw is gescheiden.

“Ze heeft ons allemaal gemaakt”, zegt Vadim, terwijl hij zijn pols optilt om een ​​geweven vriendschapsarmband te laten zien. “Toen we terugkwamen van een zware gevechtsmissie, knapte er iets in hem en hij zei dat hij niet meer met haar kon praten.”

Er zijn enkele momenten van stilte. Dan veranderen ze van onderwerp. Inna en Dima hebben het over kinderen. Vadym en Yulya zeggen dat ze van plan zijn te adopteren. Maar twee jaar oorlog verlaagden ook de verwachtingen voor de toekomst.

“Het belangrijkste is nu om in leven te blijven”, zegt Vadim, “en dat is wat we van plan zijn te doen.”

De volgende liefdestrein arriveert op het station. Soldaten houden bloemen vast bij het perron en wachten tot de deur opengaat.