IJsklimmers en ecosystemen zullen gedwongen worden zich aan te passen naarmate de winterpatronen veranderen – en Arnold gelooft dat de sport zal overleven. Buitenmensen zijn flexibel, zegt hij. “Soms maak ik me zorgen. Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren”, zegt hij over de mogelijkheid dat ijsklimmen zal verdwijnen.
Uit onderzoek blijkt al dat bergbeklimmers en klimmers de sport niet willen opgeven en bereid zijn hun gedrag aan te passen om door te kunnen gaan met klimmen. Strategieën zijn onder meer het veranderen van het tijdstip waarop ze klimmen, het overschakelen naar activiteiten die verband houden met de nieuwe omgeving maar er beter mee compatibel zijn, of het zoeken naar nieuwe plekken om te sporten.
Sterker nog, sport blijft steeds meer mensen aantrekken. “Dit is een probleem. Er zijn minder ijsdalingen, in krappere periodes, maar tegelijkertijd meer beoefenaars”, zegt Torretta. Het vinden van goed ijs zal competitiever worden. Bovendien zegt een eenvoudige natuurwet dat als iets gevaarlijker wordt, en het aantal mensen dat aan dat gevaar wordt blootgesteld tegelijkertijd toeneemt, het risico op ongelukken toeneemt.
‘Om ijs te vinden, hebben we geen andere keus dan verder naar het noorden of hoger te trekken’, zegt Toretta. Hoger gaan is wat sommige alpiene dier- en plantensoorten al doen. Maar er is echter een grens dat de berg op een gegeven moment niet hoger wordt.
Er is echter een andere manier om verder te klimmen met bijlen en stijgijzers. Dit wordt droog gereedschap genoemd en omvat het klimmen met gereedschap gemaakt van ijs op kale rotsen. Het is een techniek die ooit als een compromis werd beschouwd voor het overwinnen van rotsachtige stukken op bevroren watervallen, maar die nu een sport op zich is geworden. “Ik denk dat de toekomst droog is”, zegt Torretta, hoewel ze er niet naar uitkijkt. “Ik geef nog steeds de voorkeur aan ijsklimmen.”
Maar sommige kliffen, hellingen en bergwanden worden volledig ontoegankelijk als het ijs smelt. “De noordwand van de Matterhorn is een goed voorbeeld”, zegt Arnold. “De afgelopen twee jaar zijn er geen ideale dagen geweest om te klimmen.” En droog gereedschap is geen optie, omdat de stijgende temperaturen de permafrost van de berg doen smelten, die ooit fungeerde als een natuurlijke lijm en het berggesteente op zijn plaats hield – maar dat is nu niet meer het geval. “Er vallen voortdurend stenen”, zegt Arnold.
En de Matterhorn is niet de enige piek die getroffen wordt; over het algemeen verdwijnt de permafrost uit de alpiene gebieden. “Bergen vallen uit elkaar”, zegt Torretta.
Huidige boeken over bergen zijn daarom geen betrouwbare referenties meer. “We kunnen de berggidsen niet langer vertrouwen, noch de rapporten van eerdere beklimmingen. Als ze zeggen dat de beste tijd in bepaalde maanden valt, kun je ze niet meer geloven”, zegt Arnold. Hij raadt iedereen die wil ijsklimmen aan om de veiligheid van de lijn dag na dag te controleren. “Vraag het aan de plaatselijke berggidsen, die houden veranderingen in de gaten”, zegt hij.
Ten slotte moeten klimmers, nu de sport riskanter is dan voorheen, de ijsveranderingen grilliger zijn en de onzekerheden groter zijn, opmerkzamer zijn dan ooit wanneer het tijd is om een klim te staken. En helaas is opgeven iets dat klimmers steeds vaker zullen moeten doen. “Ik ga morgen mee met een klant”, zegt Arnold. “Het zal moeilijk zijn om een beslissing te nemen.”