De campagne van Call of Duty: Modern Warfare 3 is een beschamend anachronisme | Plicht

Lvorig jaar annuleerde Nintendo een heruitgave van zijn strategiespel Advance Wars met oorlogsthema. De Russische invasie van Oekraïne een paar weken eerder zorgde ervoor dat de timing tactloos leek voor de uitgever, ondanks de schattige cartoon-esthetiek van het spel. Dergelijke dilemma’s bestaan ​​niet voor Activision, de uitgever van Modern Warfare 3, het nieuwste deel in de 20 jaar oude Call of Duty-serie, die op 10 november uitkomt. Minder dan een maand na het begin van de oorlog tussen Israël en Hamas, en nu de Russische troepen nog steeds op Oekraïens grondgebied zijn gestationeerd, arriveert de jaarlijkse blockbuster volgens een aandeelhoudersvriendelijk schema, ondanks dat er verschillende scènes van filmisch ingelijste misdaden voorkomen, zoals de bloedige overval van een vol voetbalstadion door terroristen vermomd als paramedici en het kapen en neerschieten van een passagiersvliegtuig met bestemming Sotsji.

Hoewel de serie vaak tussen historische omgevingen heeft gefladderd, waaronder het Europa van de jaren veertig en de bruisende, bloedige oerwouden van Vietnam, richt de serie zich steeds meer op hedendaagse slagvelden, zoals de titel van het spel suggereert. Terwijl we van perspectief wisselen tussen het verbluffende ensemble van internationale supersoldaten waaruit Task Force 141 bestaat, worden we getrakteerd op de nieuwste militaire elitetechnologie. We horen het gekrijs van knaagdieren terwijl een nachtkijker tot leven komt, voelen de kinetische aantrekkingskracht van het stijginstrument terwijl het in de kabel bijt en ons personage de liftschacht op tilt, en bewonderen het moorddadige silhouet van een hypergeëvolueerd geweer, geladen met mysterieuze accessoires die een cameraploeg waardig zijn.

Maar hoewel dit misschien een instrument van moderne oorlogsvoering is, lijkt het niet veel op de slagvelden die we momenteel elke dag op het nieuws zien: afbrokkelende muren en droevige vodden na een artillerie-aanval; het natte, uitgestrooide gras en de verspreide lichamen van een groep onlangs onder de voet gelopen soldaten. Call of Duty, met zijn fictieve landen en locaties, is altijd oorlog geweest door een Hollywood-lens, het technologische eindpunt van de gevechten met tinnen soldaten die zich afspelen op de tapijten van de kindertijd. En meer.

James Bond is in feite de ster die het dichtst bij de 13-levelcampagne van Modern Warfare 3 staat aan het entertainmentfirmament. Het verhaal, dat begint met een ontsnapping uit de gevangenis, is niet zozeer opgebouwd rond de logische ritmes van het plot als wel rond de zeer thematische decorstukken: een gevecht met sluipschutters in een bevroren landschap; penetratie van een raketbasis gelegen in een afgelegen heuvelgebied; een race naar een vervallen hoogbouw die doet denken aan de Raid van Gareth Evans. Dit zijn bekende sensaties, waarbij het belangrijkste verschil met Modern Warfare-games uit het verleden de zorgwekkende natuurgetrouwheid van elk grassprietje en de wenkbrauwen doet fronsen. Het is een beschuldiging die vaak op dezelfde manier wordt geuit tegen de Bond-films, waar de aantrekkingskracht ook berust op de sfeer en textuur van een terugkerende mythe in plaats van op de details van het verhaal. (In een latere missie infiltreer je met een geluidloos pistool het eilandlandgoed van een oligarch, een missie die bijzonder Vlaams is.)

nieuwsbriefpromotie overslaan

Er is hier wat bereik, en het is niet allemaal een variatie op het oude plan van Space Invaders om ze neer te schieten voordat ze jou neerschieten. In een gedenkwaardige missie ga je op zoek naar smartphones tussen de wrakstukken van een neergestort vliegtuig, in de hoop beelden te vinden die zijn gemaakt vlak voor de explosie die de crash veroorzaakte. In het tweede deel sluip je een militaire basis binnen terwijl je speelt als een CIA-agent van middelbare leeftijd. Met uw wapen gereed, moet u een stabiel looptempo aanhouden en oogcontact met passerende soldaten vermijden. Deze momenten doorbreken het ritme van de campagne, maar onder de gepolijste presentatie schuilt een behoorlijk oud, conservatief spelontwerp. Er is bijvoorbeeld geen sprake van de ingenieuze moeilijkheidsgraaddoelstellingen die te zien waren in de Nintendo 64-game GoldenEye 007 uit 1997.

Er is enige variatie voorzien met een nieuw missietype, dat zich afspeelt in een vierkante omgeving waar je met lege handen skydiven en wapens en uitrusting verzamelt voordat je enkele basisdoelen voltooit. Geïnspireerd door schietpartijen in oorlogstijd, voelen deze momenten een beetje halfslachtig aan en missen ze de verfijning van bijvoorbeeld het eveneens open ontwerp van Metal Gear Solid 5.

Call of Duty Modern Warfare 3.
Gung-ho… Call of Duty: Modern Warfare 3. Foto: Activision

Het kan belachelijk zijn om te beweren dat de campagnemodus van Call of Duty op bredere manieren zou moeten evolueren. In werkelijkheid is de singleplayer een duur anachronisme in kermisstijl, ontworpen om de marketinghype van de jaarlijkse release te rechtvaardigen. De serie verschijnt nog steeds in jaarlijkse termijnen, maar dat is een erfelijke gewoonte; Een paar jaar geleden schakelde Modern Warfare over op een live game in Fortnite-stijl die een verscheidenheid aan verschillende gameplay-modi biedt voor spelers met verschillende smaken. Er zijn snelle Deathmatch-modi voor multiplayer, de voorbeeldige Warzone voor degenen die de voorkeur geven aan de battle royale-stijl van het spelen van competitief drama, en de nog in ontwikkeling zijnde Zombie Resistance-modus, die een superieure visie biedt op games in de open ruimte tegen de computer missies waarnaar verwezen wordt in Moderna. Warfare 3-campagne.

De campagne is daarentegen iets dat de meeste spelers dit weekend zullen spelen, voordat ze nog een jaar lang moeten wennen aan de aanhoudende online modi. Dat het kort, archaïsch en enigszins inventief is, zal weinig effect hebben op het succes van het spel en de reactie van het publiek. Maar denk er eens over na voor de ontwerpers die dit alles op de een of andere manier moeten samenbrengen tot een samenhangend geheel, terwijl ze werken aan een meedogenloze, inflexibele en reikwijdteverstikkende jaarlijkse deadline. Misschien was het altijd een onmogelijke missie.