IHet is eerlijk om te zeggen dat de videogame-industrie een periode van alarmerende onrust doormaakt. Studio’s sluiten, ontwikkelingsbudgetten exploderen en winstgevende genres raken verzadigd met mega-budget pick-up-kandidaten die volledig uitwisselbaar aanvoelen.
Op deze verontrustende markt komt Concord, Sony’s nieuwe vijf-tegen-vijf ‘hero’-shooter, een subgenre van online multiplayer-blasters waarin spelers personages besturen met uitgebreide speciale krachten in plaats van identieke spec-ops-soldaten of ruimtemariniers. De game speelt zich af in een strijdend sterrenstelsel onder de controle van een autocratisch regime dat bekend staat als de Guild en geeft ons de controle over een verscheidenheid aan Freegunners: huursoldaten die door de ruimte navigeren op zoek naar banen, terwijl ze zichzelf tegelijkertijd tegen elkaar opnemen in zeer gepolijste spelscènes. . In het spel hebben ze het echter moeilijk.
Alle standaard hero shooter-personages zijn aanwezig – de vanille-soldaat, de zwevende heks, de teleporterende weirdo, de brutale tank – maar geen enkele heeft de onmiddellijke aantrekkingskracht van Overwatch-bewoners als D.Va of Mei. Ze brengen echter veel variatie in de gevechtszone. Lark is een bizarre paddenstoel-alien die sporen plant die vijanden vertragen en tegelijkertijd bondgenoten genezen; Kyps is een sluipende moordenaar die vijandelijke posities aan zijn team kan onthullen; omvangrijke robot 1-Off gooit exploderende vuilnisbakken. Ik hou van de aangeboren flexibiliteit van deze vaardigheden en hoe ze tussen karakters combineren. Een hertogin die een machinegeweer draagt, kan een verdedigingsbarrière omverwerpen, wat handig is voor dekking, maar ook de objectieve punten van het andere team blokkeert en kan worden gebruikt om vijandelijke soldaten in hinderlagen te leiden. Daveers kunnen het gebied bombarderen met een napalmachtige substantie genaamd Burnite, die vervolgens kan worden ontstoken door brandgevaarlijk vuur van andere spelers, wat het effect verdubbelt.
De 12 lanceerkaarten zijn meestal hypergekleurde variaties op de sci-fi industriële ruimtes die we gewend zijn te zien in Quake. De Spine Works en Sorting Hub zijn labyrintische complexen, allemaal onderling verbonden stalen loopbruggen, zeecontainers en doosachtige magazijnsmoorspoelen. Water Hazard is een verlaten booreiland met de overblijfselen van een gigantisch zeemonster erop, als een soort Lovecraftiaans sushigerecht uit een nachtmerrie. Mijn favoriet is Train Trouble, een post-apocalyptisch treinkerkhof waar Mad Max Tatooine ontmoet.
Als het gaat om wat er toe doet, de opwinding en spanning van moment tot moment van een teamgevecht, vliegt Concord soms echt voorbij. Beweging heeft dat enigszins zwevende gevoel van Destiny, dat briljant werkt op deze extreem verticale kaarten en spelers aanmoedigt dubbele sprongen te gebruiken om gevechten echt driedimensionaal te maken. Het pistoolgevoel is uitstekend: van jachtgeweren tot lasergeweren, elk wapen voelt solide en leesbaar aan, met audio- en visuele feedback die de unieke mogelijkheden ervan perfect overbrengt. Er zijn sublieme momenten waarop je hele team samen is en al hun vaardigheden op onvoorspelbare manieren worden gecombineerd en exploderen, waardoor een euforische schietervaring ontstaat die vergelijkbaar is met je beste Overwatch-tijden.
Maar op dit moment is de grote vraag of het genoeg heeft om spelers weg te drijven van het spel van Activision, of Valorant, of Apex Legends, of wat dan ook. Het is prachtig gemaakt, maar grote delen ervan voelen pijnlijk vertrouwd aan, niet alleen qua karaktertypes of anime-getinte visuele esthetiek, maar ook qua structuur. De spelmodi zijn allemaal van het standaardtype – er is een team deathmatch, er is er één waarin je drie objectieve zones moet domineren, een andere waar er maar één zone is maar deze altijd in beweging is, een andere waar je tokens van neergehaalde vijanden moet oppakken om een doden. Dit is het spul dat we sinds Doom spelen. Ondertussen zijn de dialoog en de humor dezelfde ironische truc na Whedon die Marvel- en Netflix YA-drama’s ons al tien jaar onder dwang voeden. Oh, voor de duistere, roekeloze satire en anarchistische, teamgenoot-slachtende chaos van Helldivers 2.
De meest interessante fout van Concord zit in het ‘meta’-spel, het strategische deel buiten de hoofdactie. De game introduceerde een aantal deckbuilding-elementen, dus je moet je eigen groep personages samenstellen, elk met kleine variaties op typische vaardigheden. Al deze personages hebben unieke bonussen, bekend als Crew Bonussen, die subtiele boosts toevoegen aan de gezondheid, het pantser of de vuurkracht van je team wanneer je ze in een wedstrijd speelt; ze stapelen zich op tijdens gevechten – dus als je met een georganiseerd team speelt, kun je samen een enorm statistisch voordeel opbouwen, zoals een goede hand in Hearthstone. Het is een interessant idee, maar in de chaos van openbare servers, waar slechts een klein deel van de deelnemers als onderdeel van een georganiseerd team speelt, is het moeilijk te weten of het enig effect zal hebben.
Misschien wel het brutaalste element van de Concorde is dat het een premiumgeprijsd product is in plaats van een gratis editie van ‘live services’ – dus in plaats van het alomtegenwoordige seizoenspasmodel zal alle daaropvolgende inhoud gratis zijn. Het is ook onbeschaamd en luid divers, wat het type spelers van moderne online games van streek zal maken het zou moeten verontrustend zijn, want eerlijk gezegd bederft deze minderheid van misantropische schurken de pret van alle anderen.
Ten slotte heeft Concord tijd, ruimte en een gezonde gemeenschap nodig als het boven zijn oudere, wijzere concurrenten wil uitstijgen. Op dit moment, wanneer spelers een gevoel krijgen voor de plek, is het schokkerig en ongericht – maar soms ook ongelooflijk leuk. Met zijn houding, details en uitgebreid achtergrondverhaal (dat kan worden verkend via een visuele encyclopedie die zeker geïnspireerd is door The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy) voelt het als iets dat het ontwikkelingsteam echt koestert. Ervan uitgaande dat de levensondersteuning van de uitgever niet voortijdig eindigt, bestaat de kans dat ze een publiek vinden dat er hetzelfde over denkt.