Chileense koninginnen, bekend om hun zachtaardige gedrag en uitzonderlijke honingproductie, hebben de voorkeur van imker Rebecca Krowelski uit Winnipeg, die ze bijna elk jaar importeert voor haar bijenkorf.
“Ik importeer vaak koninginnen in het vroege voorjaar en ik merk dat Chileense koninginnen heel goed overwinteren”, zegt ze.
Een koningin die goed overwintert is essentieel voor de overleving van de bijenkorf en de voorjaarsproductiviteit. Het garandeert de stabiliteit en continuïteit van de kolonie in de warmere maanden door gezond te blijven tijdens de strenge winter, legde Krowelski uit.
Maar dit is een veel voorkomend probleem voor Canadese imkers. De koude winters in dit land kunnen streng zijn en sommige koninginnen overleven het seizoen misschien niet. En het zijn niet alleen de strenge winters die zorgen baren. De afnemende bijengezondheid vernietigt kolonies sneller dan ooit tevoren.
Rebecca Krowelski met haar bijen.
Rebecca Krowelski
De oplossing voor dit dilemma, hoewel velen denken dat Canadese imkers te afhankelijk zijn, is het importeren van koninginnen uit warmere landen als Chili, Nieuw-Zeeland, Australië en het zuiden van de Verenigde Staten. Het is een praktijk waar imkers de afgelopen decennia steeds meer op hebben moeten vertrouwen. Maar sommige deskundigen waarschuwen voor de risico’s die aan deze afhankelijkheid zijn verbonden.
Hoewel het importeren van koninginnen sommige winterverliezen kan verzachten, benadrukte Krowelski dat de voordelen van het kweken van eigen koninginnen vaak groter zijn dan het importeren uit het buitenland, op voorwaarde dat imkers daar de tijd en middelen voor hebben.
“Ik importeer graag mijn koninginSmaar ik hou er ook van om mijn eigen koninginnen groot te brengen”, zegt Krowelski, die tien bijenkorven heeft in een buitenwijk van Winnipeg en haar honing op boerenmarkten verkoopt.
“Lokale koninginnen zijn de beste omdat we weten dat ze goed overwinteren omdat ze aan onze winters zijn geacclimatiseerd, en dat is een van de grootste voordelen”, legde ze uit. “Je kiest ook wat je kiest, dus let op de hygiëne en je zoekt naar kwaliteiten of eigenschappen die je in je koninginnen wilt. Door mijn eigen koninginnen te kweken, hoef ik er geen geld voor te betalen, omdat ik mijn eigen geld gebruik.”
Ze merkte op dat deze aanpak geschikt zou kunnen zijn voor kleine hobbyisten zoals zijzelf, omdat er maar een paar koninginnen nodig zijn. Commerciële boeren moeten wellicht efficiëntere methoden verkennen.
Jeremy Olthof, een imker in Alberta en afgevaardigde bij de Canadian Honey Council, importeert zijn koninginnen elk voorjaar. Hij zei dat de gemiddelde kosten van een koningin ongeveer $ 50 bedragen.
Hij runt Tees Bees Inc., een commerciële honingproducent en bestuiver in centraal Alberta. Het bedrijf beheert 3.000 tot 5.000 bijenkorven, afhankelijk van het jaar. En om aan de bestuivingsbehoeften te voldoen, importeert hij zijn koninginnen elk jaar uit Californië.
“We hebben zo’n kort seizoen en het maken van koninginnen is erg arbeidsintensief, er is goed weer voor nodig. Dus om onze bijenkorven op tijd sterk te krijgen zodat onze honing kan stromen, moeten we vroeg koninginnen hebben”, vertelde hij aan Global News. “Dat is de reden waarom plaatsen als Californië en Hawaï hun koninginnen specifiek in januari en februari grootbrengen. Ze kunnen de zaken veel eerder op gang brengen.”
Een kwart van de bijen van Olthof bestuift hybride canola in de provincie, en hij zei dat hij begin juli kolonies op volle sterkte zou moeten hebben.
Het proces is echter niet zonder hindernissen op regelgevingsgebied.
Voor alle import van bijen in Canada is een importvergunning van de Canadian Food Inspection Agency (CFIA) vereist. Noten kunnen alleen worden geïmporteerd uit landen die door de CFIA zijn goedgekeurd: de Verenigde Staten, Chili, Australië, Nieuw-Zeeland, Denemarken, Italië en Malta.
Maar ondanks de bureaucratische rompslomp vertellen de cijfers een overtuigend verhaal: alleen al in 2023 kwamen volgens Agriculture and Agri-Food Canada 343.125 buitenlandse koninginnen de Canadese bijenkorven binnen, voornamelijk uit Californië en Hawaï.
Deze toestroom van buitenlandse royalty’s is niet alleen een kwestie van gemak; het is een redder in nood voor Canadese imkers, zoals Olthof, die kampen met alarmerende kolonieverliezen. De afgelopen tien jaar is de gezondheid van bijen om verschillende redenen achteruitgegaan. De grootste daarvan zijn de varroamijten, een parasitaire insect die bijen aanvalt en zich ermee voedt.
Tijdens het winterseizoen 2022-2023 kende Canada een verlies aan nationale bijenkolonies van 32,2 procent, met provinciale verliezen variërend van 11,7 procent tot 46,2 procent. Dit percentage is hoger dan het gemiddelde jaarlijkse verlies van 27 procent dat tussen 2007 en 2022 werd gerapporteerd, volgens de Canadian Professional Beekeepers Association (CAPA).
Het seizoen 2021-2022 was het slechtste bijenteeltseizoen voor Canada. Het landelijke verlies in de winterperiode bedroeg 45,5 procent, terwijl de provinciale verliezen varieerden van 15,3 procent tot 57,2 procent. Dit nationale verlies was bijna het dubbele van het gemiddelde jaarlijkse verlies van 25,8 procent dat tussen 2007 en 2021 werd gerapporteerd.
“2021. was toen bijna de helft van de bijen in Canada stierf. En dat zorgde ervoor dat iedereen boos werd en de import van koninginnen toenam, want zo krijgen we onze aantallen terug”, aldus Olthof. ‘De verliezen zijn wijdverspreid en we krabben ons op het hoofd. Er zijn gebieden met volledige vernietiging en we proberen daar nog steeds achter te komen.”
Om deze verliezen te compenseren, wenden imkers zich tot geïmporteerde koninginnen om nieuwe kolonies te stichten. CAPA meldt dat de afhankelijkheid van geïmporteerde koninginnen de afgelopen decennia gestaag is toegenomen. In 1988 werden bijvoorbeeld meer dan 19.000 koninginnen geïmporteerd vergeleken met begin juni 2017, toen Canadese imkers al 207.764 koninginnen uit de VS en 18.216 koninginnen uit andere internationale bronnen hadden gekocht.
Op 14 mei vertrok imker Peter Dicks uit Ontario naar de luchthaven van Toronto om 75 Australische koninginnen op te halen.
Dicks is imker op Springridge Farm in Milton, Ontario, die een grote verscheidenheid aan honing produceert. De boerderij heeft momenteel twee kolonies die ook helpen bij de bestuiving van gewassen zoals aardbeien, pompoenen en pompoenen.
Hij zei elk jaar dat hij hoopt dat zijn bijen het winterseizoen doorkomen, maar met de opkomst van de varroa komt het steeds vaker voor dat volken de overwinning niet overleven.Teh.
“Vroeger was het geen probleem, maar nu is het dat wel”, vertelde hij aan Global News. “Toen mijn grootvader begon [beekeeping]Als hij tussen de drie en vijf procent van zijn koloniën zou verliezen, was dat een ramp voor hem. Maar nu denk ik dat als je minder dan 20 procent hebt, je het heel goed hebt gedaan.”
Hij stelt zich verschillende koninginnen voor in hun houten kooien met hun metgezellen.
Peter Dicks
Om het verlies te helpen, gebruikte Springridge buitenlandse bijenkoninginnen om hun kolonies te helpen opbouwen.
Dit is hoe het werkt.
Na de bestelling plaatst de internationale producent de koningin in een kleine houten kist met gezelschapsbijen die haar tijdens de reis voeden en verzorgen.
Nadat ze samen met haar metgezellen in een houten kist waren geplaatst, vertrokken de koningin en haar metgezellen naar Canada. De doos wordt zorgvuldig verpakt om hun veiligheid te garanderen en vervolgens, vaak per vliegtuig, vervoerd om de reistijd tot een minimum te beperken. Bij aankomst in Canada haalt de imker het pakket op op de luchthaven of het postkantoor.
Eenmaal in handen van de imker, maakt de koningin geleidelijk kennis met haar nieuwe bijenkorf. Deze zorgvuldige introductie omvat het plaatsen van de doos in de korf en het laten wennen van de bijen aan de geur. In de loop van een aantal dagen kauwen de bijen op de snoepplug in de doos, waardoor de koningin vrijkomt in de korf.
“Het fungeert als een vertragingsmechanisme waardoor haar feromonen één worden in de nieuwe kolonie, zodat ze niet wordt gedood door de bijen die daar zijn,’ zei Dicks.
Als de koningin wordt geaccepteerd, begint ze gewoonlijk binnen een paar dagen tot een week eieren te leggen, afhankelijk van haar acclimatisatie aan de nieuwe bijenkorf en het acceptatieproces door de werkbijen.
Deze afhankelijkheid van buitenlandse vorsten brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee.
Koninginnen die aan warmere klimaten gewend zijn, hebben vaak moeite om zich aan te passen aan de strenge winters in Canada, wat vragen oproept over hun levensvatbaarheid op de lange termijn, meldt de Canadian Association of Professional Imkers. Terwijl onderzoekers ernaar streven de mysteries van het succesvol overwinteren van koninginnen te ontrafelen, worden imkers geconfronteerd met een dringende behoefte aan onmiddellijke oplossingen.
“Het is nu een groot risico voor de sector omdat we er zo afhankelijk van zijn”, zei Olthof. “En de grootste angst voor mij op dit moment is als het plotseling verschijnt [parasite] gevonden in Californische bijen, zou de CFIA de koninginnen sluiten en de grens in een oogwenk sluiten, onze industrie zou lam liggen omdat we geen tijd zouden hebben om de productie van koninginnen op te voeren.”
Een ander nadeel is dat sommige koninginnen de vlucht naar Canada niet overleven en soms dagenlang in de winkels blijven liggen, waarbij de koningin en haar begeleiders omkomen, voegde hij eraan toe.
Geïmporteerde koninginnen lopen ook het risico ziekten over te brengen, zei CFIA Global News in een e-mail van 17 mei.
“De risico’s variëren van land tot land, maar kunnen ziekten of plagen omvatten die een negatieve invloed kunnen hebben op de Canadese bijenpopulaties, waaronder tropilaelapsmijten, dodelijke bijen, kleine bijenkorven, amitraz-resistente varroamijten en oxytetracycline-resistente Amerikaanse plaag,” zei hij woordvoerder.
Daarom zegt Olthof dat er druk is van de federale en provinciale overheden op imkers om hun afhankelijkheid van buitenlandse koninginnen te verminderen.
Provincies als Saskatchewan leiden dit initiatief door hun eigen binnenlandse bijenbestanden in stand te houden, zei hij.
Het staat bekend als het Saskatraz Breeding Program en heeft tot doel elk voorjaar voldoende koninginnen te produceren, tegen redelijke prijzen, voor commerciële imkers.
De CFIA vertelde Global News dat zij “blijft samenwerken met de industrie, provincies en een reeks andere belanghebbenden om de binnenlandse honingbijvoorraden te helpen vergroten en mogelijke oplossingen te onderzoeken die de veerkracht van de bijenindustrie zullen verbeteren.”
Ondanks de mogelijkheid om zijn eigen koninginnen te produceren, zei Olthof dat hij momenteel besluit ze te blijven importeren.
“Er is veel vaardigheid en kennis voor nodig en ik koop ze liever gewoon”, zei hij.
Ondanks de uitdagingen die het kweken van bijen in een kouder klimaat met zich meebrengt, blijven imkers zoals Krowelski toegewijd, gedreven door hun liefde voor deze essentiële insecten.
Rebecca Krowelski heeft tien bijenkorven om te verzorgen in een buitenwijk van Winnipeg.
Rebecca Krowelski
“Ik werd verliefd op bijen en ze geven me veel terug”, zei ze.
Ze noemde de vrienden en collega-imkers die ze op Instagram volgt en zei dat bijen hun leven hebben gered in moeilijke tijden.
“Ik denk dat zoveel mensen deze passie vinden en dat de bijen zoveel teruggeven, dus het is de moeite waard om het allemaal bij te houden.”