Aan degenen die in maart voor het eerst aandacht besteedden aan vrouwenbasketbal: Het is nooit zo, maar het is altijd zo.
Er is nog nooit een speler geweest als Caitlin Clark uit Iowa, die een schijnbaar eindeloze reeks manieren heeft om aan een emmer te komen. Maar de felle hypercompetitie die het verlies van LSU tegen Iowa in het NCAA-titelspel markeerde? Het is basketbal. Als je niet wist dat vrouwen net als mannen onzin praten, heb je letterlijk niet opgelet.
NCAA-foto’s via Getty Images
Ondanks alle bewondering dit voorjaar over Clark en Angel Reese van LSU, en de dwaasheid en het respect, was de ironie dat Clark en Reese geen woord hoefden te zeggen. Ze begrepen dat er in de sport een verschil is tussen vijanden en tegenstanders. Degene die je de hele dag veracht; anderen, je haat het van zoemer tot zoemer.
Toen Reese naar Clark keek en haar de vinger liet zien die de kampioenschapsring van LSU zou hebben gedragen, was dat geen belediging. Het was een compliment. Reese, net zo meedogenloos op de planken als Clark op de perimeter, was blij dat haar team de uitdaging aankon. Naderhand klonk Clark niet boos dat Reese feest vierde, alleen dat ze daar een reden voor had. Ze spreken een gemeenschappelijke taal, van baller tot baller, en het respect was impliciet, hoewel ze dat wel uitten. Clark was de beste speler van het land, een cultureel fenomeen. Reese was het zeldzame dat Clark wilde worden, maar dat niet was: een nationaal kampioen.