Nu laat een nieuwe studie zien hoe deze branden een vicieuze cirkel kunnen creëren, die kan bijdragen aan de klimaatverandering, zelfs als de klimaatomstandigheden de seizoenen van natuurbranden verergeren. De branduitstoot in Canada zal in 2023 647 miljoen ton koolstof bereiken, volgens een studie die vandaag is gepubliceerd in Natuur. Als de branden een land zouden zijn, zouden ze de vierde grootste uitstoter zijn, na alleen China, de VS en India. Hoge emissies als gevolg van bosbranden laten zien hoe menselijke activiteiten natuurlijke ecosystemen naar een plek duwen die onze klimaatinspanningen belemmert.
“Het feit dat dit in grote delen van Canada gebeurde en dat het de hele zomer duurde, was echt waanzinnig om te zien”, zegt Brendan Byrne, een wetenschapper bij het Jet Propulsion Laboratory van NASA en hoofdauteur van het onderzoek.
Terugkijkend op de klimaatgegevens wordt duidelijk hoe de omstandigheden van vorig jaar hebben bijgedragen aan een ongewoon brutaal brandseizoen, zegt Byrne; 2023 was bijzonder warm en bijzonder droog, waardoor branden zich sneller konden verspreiden en heviger konden branden.
Een paar regio’s waren bijzonder opvallend in de branden, zoals delen van Quebec, een typisch nat gebied in het oosten van Canada waar de helft van de normale regenval viel. Deze branden veroorzaakten rook die langs de Amerikaanse oostkust omhoog dreef. Maar wat over het geheel genomen zo belangrijk was aan het brandseizoen van 2023, was hoe wijdverbreid de omstandigheden waren voor het aanwakkeren van branden, zegt Byrne.
Hoewel de klimaatverandering niet direct bosbranden veroorzaakt, hebben onderzoekers de hete, droge omstandigheden die bosbranden verergeren getraceerd tot de gevolgen van door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Volgens een World Weather Attribution-analyse uit 2023 waren extreme brandomstandigheden in het oosten van Canada twee keer zo waarschijnlijk als gevolg van de klimaatverandering.
Bij bosbranden komen op hun beurt enorme hoeveelheden broeikasgassen in de atmosfeer terecht. Door satellietbeelden van verbrande gebieden te combineren met metingen van een deel van de uitgestoten gassen, konden Byrne en zijn team de totale hoeveelheid koolstof die vrijkomt in de atmosfeer met grotere nauwkeurigheid berekenen dan schattingen die alleen op beelden zijn gebaseerd, zegt hij.