Zolang David Cottrell zich kan herinneren, is zijn geboortestad in zee gevallen. Begin jaren zestig, toen Cottrell drie jaar oud was, dobberde een verlaten Amerikaanse kustwachtpost boven de wateren van de Stille Oceaan in North Cove, Washington. Halverwege het decennium was het station verdwenen, evenals het postkantoor, de school en een van de eerste vuurtorens van de staat.
Terwijl de gebouwen van North Cove in de oceaan smolten, deden veel inwoners van de stad dat ook. Ze laadden hun houten huizen op vrachtwagens en trokken zich landinwaarts terug. Bij elk geluid en gebulder van het tij werden degenen die achterbleven eraan herinnerd dat het slechts een kwestie van tijd was voordat ook hun huizen zouden instorten.
Toch moest hier leven gecreëerd worden. De volgende 55 jaar zou Cottrell werken op een van de 70 familieboerderijen die samen 60 procent van de veenbessen van de staat produceerden op 800 hectare wetlands, net landinwaarts gelegen van North Cove, langs Highway 105. De snelweg vormde een essentiële transportverbinding en werd bediend door als een natuurlijke dijk, maar net als het land eromheen was de toekomst ervan onzeker; De 105 Freeway is al een keer verplaatst vanwege het stijgende water, in 1995, en een schatting uit 2015 van het Washington Department of Ecology suggereert dat deze zelfs op de nieuwe locatie in 2030 onder water zal staan. Een zeewering om de oceaan buiten te houden zou de kosten tientallen miljoenen dollars.
Nu zijn levensonderhoud en zijn gemeenschap op de rand stonden, had Cottrell het gevoel dat hij ‘niets te verliezen’ had. Op een dag in 2016 liep hij naar het einde van Blue Pacific Drive, de hoofdweg aan de kust van North Cove – het einde was een verkreukeld asfalt dat culmineerde in een val van ruim vier meter in de oceaan – en gooide een basaltkeisteen van $400 over de rand in een laatste… slootinspanning strijd tegen erosie. Tegen alle verwachtingen in werkte het. Waar ooit slechts een kolkende oceaan was, is er zeven jaar later een nieuw strand, compleet met duingras, drijfhout en een bloeiend ecosysteem.
Het succes van Cottrell leidde tot een basisbeweging, waarbij mensen van de plaatselijke Shoalwater Bay Indian Tribe, burgervrijwilligers en leden van het plaatselijke afwateringsdistrict zich verenigden om een actiegroep te vormen die werkte aan strandherstelprojecten langs een afstand van ruim drie kilometer van de nabijgelegen kustlijn. Voor George Kaminski, een kustingenieur bij het State Department of Ecology, heeft het werk van Cottrell mogelijk een revolutie teweeggebracht in het vakgebied. “Hij heeft nooit geprobeerd er de eer voor op te eisen”, zegt hij, “maar David heeft enorm veel profijt gehad van deze zaak en heeft in wezen de gemeenschap gered.”
North Cove, opgericht in 1884, ligt achter Cape Shoalwater, een terugtrekkende strook land die zich in het noordelijke uiteinde van Willapa Bay kronkelt. Hier veranderde een perfecte storm van omstandigheden het in de snelst eroderende kustlijn aan de Amerikaanse westkust, wat het de bijnaam ‘Washaway Beach’ opleverde.
Terwijl de opwarming van de aarde wordt toegeschreven aan de snelle stijging van de zeespiegel en kusterosie over de hele wereld, zegt Kaminsky dat het verlies van Cape Shoalwater en het terugtrekken van de kustlijn van North Cove wordt toegeschreven aan een aantal complexe kustprocessen. Door El Niño veroorzaakte stormen en getijdenstromingen spelen een rol, maar Kaminsky en zijn collega’s denken dat het probleem wordt verergerd door de vele nabijgelegen pieren en dammen die langs de Columbia-rivier in het zuiden zijn gebouwd.