Sinds 2009 arriveert elk jaar een handvol artiesten, ingenieurs, muzikanten en hobbyisten van over de hele wereld met unieke instrumenten in Atlanta, Georgia. Sitars gemaakt van golfclubs, piano’s die buitenaardse tonen genereren uit elektromagneten en oneindig aanpasbare miniatuursynthesizers – ze hebben allemaal prijzen gewonnen tijdens de Guthman Musical Instrument Competition van Georgia Tech. Terwijl de universiteit zich voorbereidt op de presentatie van de tien finalisten voor 2024, is Jason Freeman op zijn zachtst gezegd enthousiast. “Het is een van de favoriete onderdelen van mijn werk”, zegt hij PopSci.
Hoewel de Muziekschool deel uitmaakt van de universiteit sinds de fanfare in 1908 werd opgericht, veranderde de wereld van de instrumentatie in de loop van de volgende eeuw dramatisch. Freeman, professor en voorzitter van de Georgia Tech School of Music en directeur van de competitie, evenals zijn collega-organisatoren, zagen een kans om de aandacht te vestigen op de steeds evoluerende wereld van de muziektechnologie, evenals op het enorme creatieve vermogen van de mens. wezens die steeds meer beschikbare hulpmiddelen gebruiken.
Freeman zegt dat ze elk jaar tussen de 50 en 100 open call-inzendingen ontvangen van makers die overal wonen, van Turkije tot Duitsland, Spanje en Californië. Tien finalisten komen dit voorjaar samen op de campus om hun uitvindingen te demonstreren voor een jury en voor een volle zaal. Een van de meest openbare evenementen van de school, de Guthman Competition, trekt tijdens het tweedaagse evenement maar liefst 1.500 bezoekers, waaronder leerlingen uit het basis- en voortgezet onderwijs en professionals uit de industrie.
Begin maart kunnen bezoekers finalisten zien (en horen) zoals de Babel Table van Jean-François Laporte, een instrument gemaakt voor een kinderproject dat gebruik maakt van meerdere reeksen latexmembranen en stromen perslucht om alles te produceren, van percussie tot elektronisch. -achtige tjilpende noten. Pippa Kelmenson’s Bone Conductive Instrument (BCI), dat geluidssignalen uitzendt om de individuele resonantiefrequenties van het lichaam te laten trillen om slechthorende gebruikers te helpen. Sonògraf van Playmodes maakt ondertussen gebruik van machine learning met camera’s om de handgeschreven tekeningen en collages van een gebruiker om te zetten in sonische melodieën. Freeman geeft toe dat het moeilijk kan zijn om een winnaar te kiezen met zo’n brede selectie finalisten en vergelijkt het proces met het vergelijken van appels met peren.
“De ene kan een mobiele app zijn, de andere kan een herinterpretatie van een traditioneel instrument zijn, terwijl een andere een apparaat kan zijn dat is ontworpen voor dove of slechthorende muzikanten”, zegt hij. “We vieren het hele scala aan oefeningen met een wedstrijd.”
Net als de tentoongestelde instrumenten zegt Freeman dat de concurrentie blijft evolueren. Aanvankelijk concentreerden de organisatoren zich op veel beperktere criteria, namelijk het potentieel voor het instrument om wijdverbreid commercieel succes te blijven boeken.
“Hoewel sommige winnaars dit doel zeker hebben bereikt, waren velen nooit van plan hun creaties in massa te produceren”, legt hij uit. “Ze creëerden iets dat een heel specifieke en unieke behoefte had. Soms voor één enkele muzikant, en soms voor een heel specifiek vakgebied.”
Over het algemeen beoordelen juryleden finalisten nu op basis van drie centrale criteria: ontwerp, innovatie en muzikaliteit, dat wil zeggen het potentieel van het instrument voor creatieve en melodische expressie. De meeste inzendingen bevatten een zekere mate van elektronica (zie: Teenage Engineering’s OP-1 minisynthesizer), hoewel velen volledig akoestische creaties blijven. Het heroverwegen van traditionele instrumenten is ook gebruikelijk, zoals de winnaar van de eerste plaats in 2014: de stembare microtonale gitaar van de Turkse muzikant Tolgahan Çoğulu, waarmee spelers de toets kunnen aanpassen voor niet-westerse melodieën. Een ander veel voorkomend thema is het gebruik van elektromagneten om geluid te genereren, zoals te zien is in de Thales-sensoren van finaliste Nicole Privatoa uit 2024.
Een ander belangrijk thema van de afgelopen jaren was de toenemende nadruk op het gebruik van instrumenten in onderwijscontexten, zoals manieren waarop leerlingen muziek kunnen leren spelen, waarbij enkele van de veel voorkomende vroege pijnpunten en frustraties worden vermeden. Een andere is het vergroten van de toegankelijkheid voor mensen met verschillende behoeften, zoals een lichamelijke beperking waardoor ze een bepaald instrument niet kunnen bespelen. Deze benaderingen zijn enkele van Freemans persoonlijke favorieten.
“Er is nog steeds een enorm potentieel voor technologie om ons te helpen beter te worden in traditionele instrumenten, maar ook om de praktijken van die instrumenten te herschikken of uit te breiden of aan te passen om mensen te helpen creatief te zijn en muziek te maken”, zegt hij.
Net als de tentoongestelde instrumenten zegt Freeman dat de concurrentie blijft evolueren. Gereedschappen voor het maken van instrumenten worden steeds beter beschikbaar, betaalbaarder en gemakkelijker te gebruiken. Wanneer hem echter wordt gevraagd naar de nieuwste tech-modewoorden en hun (potentieel problematische) implicaties, lijkt Freeman onaangedaan. Het is in ieder geval oud nieuws.
“Machine learning en AI zijn op dit gebied al heel lang op verschillende manieren belangrijk”, zegt hij.
Maar hoe innovatief ze ook zijn, dergelijke technologieën vormen geen snel recept voor succes. Freeman waarschuwt dat ontwerpers vaak ten onrechte denken dat aspecten van een instrument in een één-op-één-relatie in kaart kunnen worden gebracht: toon is de ene sensor, de fysieke intensiteit een andere en het volume weer een andere.
“Echte muziekinstrumenten werken niet zo. Echte muziekinstrumenten zijn niet-lineaire systemen waarin een enorme hoeveelheid onvoorspelbaarheid is ingebouwd.”