WToen Ethan Ewing voor het eerst begon te concurreren in het juniorsurfcircuit, ontwikkelden zijn rivalen een bijnaam voor de jonge Australiër. Zelfs als tiener straalde de North Stradbroke-surfer een bovennatuurlijke kalmte uit terwijl hij in het water lag tijdens de hitte. Hij zou in het midden van de opstelling zitten met voorrang, het recht om op elke golf te vertrekken en de controleprocedure. Terwijl andere surfers kleinere sets achtervolgden en golf na golf opstegen, wist Ewing dat hij slechts twee punten nodig had om de race te winnen. Hij zat stil en wachtte op de juiste golf, het juiste moment om te springen.
Als het erop aankwam, voerde Ewing vaker wel dan niet de uitvoering perfect uit en stelde de winnende score veilig. Zijn niet aflatende focus leverde hem de bijnaam “The Iceman” en de wereldtitel bij de junioren op. Bijna tien jaar later, terwijl de Olympische Spelen over amper 100 dagen voor de deur staan, strijdt de nummer twee van de wereld steelhead voor een gouden medaille in Parijs 2024.
Bells Beach, vlakbij Torquay langs de Great Ocean Road, ligt op een steenworp afstand van Teahupo’o, de Tahitiaanse break waar eind juli olympisch surfen plaatsvindt. Maar eind vorige maand, in de Ronde van 16, de vierde stop op de kalender van de World Surf League (WSL), toonde Ewing zijn competitieve karakter in een race tegen landgenoot Liam O’Brien.
Ewing vertrok in de vroege set en liet zijn vinnen flitsen met krachtige spins. De score van 8,50 bood het voordeel, dus Ewing ging zitten wachten. En wachtte. Halverwege de heat kwam er weer een set dichtbij, waarbij Ewing met 7.27 een beslissende voorsprong nam. Terwijl O’Brien naar links en rechts peddelde, op zoek naar een antwoord, opstijgend op elf golven in de hoop op iets speciaals, bewoog Ewing nauwelijks.
Het was verder onopvallende hitte, halverwege de middag met middelgrote golven bij Winkipop, een pauze van de beroemde Bells Beach Bowl. Maar voor degenen die goed keken, was het een geslaagde vertoning – de overwinning werd niet alleen behaald door bekwaamheid, maar ook door mentale kracht. Het soort overwinning dat goede surfers van kampioenen onderscheidt. Toen een verslagen O’Brien terugkeerde naar de parkeerplaats op de klif, kon hij alleen maar zijn schouders ophalen. “Ik heb door de jaren heen veel tegen Ethan gesurft – hij is uitgegroeid tot een van de beste ter wereld”, zei O’Brien.
“Het is iets dat ik altijd heb gedaan – ik ben selectiever geweest in mijn golven”, vertelde Ewing twee weken later aan de Guardian, vanuit Margaret River in West-Australië, waar de laatste etappe van de WSL net was begonnen. “Je ziet sommige mensen opstijgen op twintig golven in één heat, maar ik laat het liever tellen als ik op een golf opstijg – wees slim met je prioriteit. Je kunt goed surfen, maar als je niet slim surft, zijn er veel gemakkelijke manieren om te verliezen.” Ewing verloor uiteindelijk van de Bells in de kwartfinales.
WAchteraf gezien lijkt het misschien dat Ewing voorbestemd was om groots te worden op het gebied van surfen. Zijn moeder, Helen Ewing (née Lambert), was een baanbrekende vrouwelijke surfer en won in 1983 op 18-jarige leeftijd de Bells Beach Pro, voordat haar zoon zelfs maar werd geboren. Maar tragisch genoeg stierf Helen aan borstkanker toen hij nog maar zes was. Ewing groeide op met haar iconische Bells Beach-trofee naast zijn bed.
Ewing was vastbesloten om in de voetsporen van zijn moeder te treden en was een getalenteerde junior, geïnspireerd door de gouden generatie surfers van Queensland, waaronder de Australische wereldkampioenen Joel Parkinson en Mick Fanning. Toen Parkinson de jonge Ewing het oude board van de legendarische Hawaiiaanse surfer Andy Irons overhandigde, leek het alsof ze het stokje had doorgegeven. Irons, drievoudig wereldkampioen, stierf in 2010; in een video van de uitwisseling vertelt Parkinson aan Ewing: “Ik weet hoeveel impact deze man had op je surfen… Hij was een absolute bloedige legende en hij zou van je houden.”
Ewing kwalificeerde zich voor de WSL-campagne van 2017, won zojuist de wereldjuniorenkroon en scoorde zelfs een negen tijdens zijn eerste golf in zijn debuut WSL-toernooi. Maar het ging snel bergafwaarts. Hij eindigde als laatste in zijn eerste zes tourevenementen en slaagde er niet in zich te herkwalificeren. De surfer bleef drie jaar weg van de topklasse WSL, voordat hij uiteindelijk terugkeerde in 2021.
De Australiër won zijn eerste WSL-toernooi in 2022, in Zuid-Afrika, maar toonde vorig jaar zijn dominantie tijdens de Bells Beach Pro. Vier decennia nadat zijn moeder het toernooi had gewonnen, herhaalde Ewing deze prestatie: het eerste moeder-zoonduo ooit dat hetzelfde WSL-toernooi won.
“Het was geweldig om eerlijk te zijn”, zegt hij. “Het was zo emotioneel. Ik denk dat dit een van de meest trotse momenten van mijn vader in mijn carrière was: hij huilde. Het was best gaaf.”
Ewings eigen Bells-trofee staat nu naast die van mama op het nachtkastje. Haar nalatenschap is ook op andere manieren voelbaar: Helen was een pleitbezorger voor gendergelijkheid in de sport en merkte destijds het gebrek aan geld en media-aandacht op voor vrouwensurfen. Tegenwoordig heeft de WSL een gelijk prijzengeld en een gelijke kalender, nadat vrouwen de afgelopen jaren begonnen te concurreren op de beroemde Pipeline Break in Hawaï.
“De jongere meiden op de tour hebben momenteel het meeste succes in onze sport, vooral in Pipe”, zegt Ewing. “Het is super inspirerend en gaaf om te zien hoe ver ze gaan.”
Post-Bells Ewing vloog hoog en leek een sterke kanshebber voor de WSL-titel, die elk jaar wordt beslist via een top-vijf-competitie in de laatste fase van de tour. Maar aan de vooravond van de voorlaatste gebeurtenis van het jaar op Tahiti sloeg het noodlot toe. Ewing was aan het surfen op de angstaanjagende Teahupo’o toen hij te diep vertrok.
“Ik heb behoorlijk hard verwijderd”, zegt hij. “Ik raakte de rand direct op mijn rug. Ik wist meteen dat er iets mis was. Ik dacht dat dit het was voor mijn jaar. Omdat ik zo dicht bij de finale was en er zo iets serieus met de wervelkolom te maken had, dacht ik dat dat onmogelijk was.”
Interessant genoeg was er een manier. Na scans en medische consultaties op Tahiti en Brisbane kreeg Ewing te horen dat hij eerder dan verwacht weer kon gaan surfen. “Er waren twee breuken, maar dit waren de best mogelijke plekken om een rug te breken. Ik kon geen schade meer aanrichten”, zegt hij.
Hij surfte met wat pijn door de WSL-finale – geeft toe dat hij heeft besloten geen vervolgscan te ondergaan, omdat hij niet wilde weten of hij volledig genezen is. “Ik dacht dat het te veel in mijn gedachten zou spelen”, voegt hij eraan toe. “Er waren dagen die erger waren dan andere.”
Als Ewing met een gebroken rug de finale surfte, was dat niet te merken: hij werd derde in de wereld en won via twee ronden in de surf-off om de wereldtitel. Ewing ontmoette uiteindelijk Filipe Toledo uit Brazilië kort daarna, maar het was een verbluffende prestatie voor een surfer die amper een maand eerder met een gebroken rug in het ziekenhuis had gelegen. “Gezien de omstandigheden was ik heel blij dat ik die kans kreeg: om het seizoen daar af te maken in plaats van thuis te revalideren”, zegt hij.
De komende maanden zal Ewing niet één maar twee keer terugkeren naar de plaats van de blessure: voor de WSL-wedstrijd op Tahiti en daarna voor de Olympische Spelen. Surfen is toegevoegd aan eerdere Spelen en in juli wordt de wedstrijd gehouden in Teahupo’o. Ewing zal Australië vertegenwoordigen naast Jack Robinson, Tyler Wright en Molly Picklum.
“Het is behoorlijk gek”, zegt Ewing. “Toen ik opgroeide, was dat nooit een doel, want surfen was geen onderdeel van de Olympische Spelen. Dus om het nu te hebben – het is gek. Ik heb er zin in en ga mijn best doen.”
Owen Wright won in Tokio de eerste surfmedaille van Australië, een bronzen. Wat zou voor Ewing beter betekenen dan prestatie? “Alles aan de Olympische Spelen bevindt zich op een ander niveau”, zegt hij. “Het is het toppunt van sport. Een van mijn grootste doelen is om het daar goed te doen en Australië trots te maken.”
Na de WSL-finale van vorig jaar ging Ewing regelrecht terug naar Tahiti om “over alle mentale hindernissen heen te springen”. Surfer zegt dat hij zich een beetje bang zou voelen, gekwetst of niet. “Het is absoluut een heel enge golf”, zegt hij. “Maar ik heb het gevoel dat ik daar een aantal goede prestaties heb geleverd en ik voel me zeker meer op mijn gemak.”
Ewing visualiseerde de Olympische Spelen, hoe het zou voelen om in Australische kleuren te zijn tijdens een van de beroemdste pauzes ter wereld. “En op de golf is het een van de beste golven ter wereld, de plek is super mooi”, zegt hij. “Het zou een absolute droom zijn om in de finale te staan, om voor het goud te strijden.”