Wals ik zeg dat Astro Bot me aan Super Mario Galaxy doet denken, kan ik geen groter compliment geven. Het is niet zo dat het een afgeleide is: het is inderdaad de overvloed aan nieuwe ideeën die het op de ranglijst van de beste 3D-platformgames van Nintendo plaatst. Hij nam me mee door zijn kleine sterrenstelsel van levels in planetoïdestijl, van badkamers tot jungletempels ter grootte van een diorama tot regeneilanden, waarbij elk een briljant idee had, zoals een paar bokshandschoenen voor kikkers of een aap in een rugzak of een stopwatch die Hiermee kun je gigantische zoompijlen op hun plaats vastzetten, zodat je erop kunt springen. Het is geweldig om te zien hoe de creativiteit van dit ontwikkelingsteam wordt ontketend.
Het Asobi-team heeft eerder een paar korte Astro Bot-games gemaakt – een voor PSVR, Rescue Mission en een andere die bij de lancering bij de PS5 werd gebundeld, Astro’s Playroom – maar deze is van volledige lengte, compleet met uitdagende bonusniveaus die spelen als geëlektrificeerde handschoenen om de vaardigheden te testen van een generatie die is opgegroeid met 3D-platformgames. Het is buitengewoon grappig en persoonlijk, dankzij de blauw-witte chibi-robot en zijn schare vrienden, van wie velen verkleed zijn als personages uit de slimste cracks in de PlayStation-geschiedenis. De aandacht die aan deze bots wordt besteed – hun animatie, maniertjes, dansbewegingen en kleine hulpkreten als ze vastzitten in een boom die wordt bedreigd door kwaadaardige octopussen – vult ze tot de rand met persoonlijkheid.
In Astro’s Playroom was de verwaandheid dat het zich in de PlayStation 5 zelf afspeelde – je speelde levels op basis van de zoomsnelheid van de SSD en de grafische verwerkingseenheid – en het visuele decorontwerp was technologisch gekruid, met bomen gemaakt van verwarde draden en lijnpatronen en schakelaars in computerchipstijl die elk glad oppervlak sieren. Astro Bot heeft een vergelijkbare esthetiek, maar wordt er niet door beperkt.
Deze keer is de PS5 het moederschip van de bots en ben je op een woestijnplaneet geland, waardoor honderden bots over het omringende sterrenstelsel zijn verspreid. Als laatst overgebleven bot zoom je door elk level op een reddingsschip in de vorm van een PS5-controller, breng je kameraden weer in elkaar en bouw je je voertuig thuis opnieuw op.
Aan het einde van elke cluster van planeten schuilt een baas die rechtstreeks uit een slapstick-tekenfilm (of eigenlijk een platformgame uit de jaren 90) komt, die een stuk schip bewaakt dat je vervolgens schoonmaakt en weer in elkaar zet met gigantische robotarmen, voorzichtig de trekker overhaalt en de controller ronddraait om vuil wegpoetsen, ijsblokjes afzagen of onderdelen uitlijnen. Het is buitengewoon leuk en tastbaar, en eigenlijk draait de hele game om de unieke en soms bizarre mogelijkheden van de PS5-controller. Voor alles zijn inventieve toepassingen gevonden, van de kleine microfoon tot het touchpad in het midden van de controller, terwijl Astro Bot muren op zwakheden aftast en zich ongelukkig vastklampt aan het reddingsschip terwijl je het door de ruimte leidt door het als een stuur te kantelen.
De schijnbare beheersing van de PlayStation 5 door de ontwikkelaar is indrukwekkend. Zelfs als er honderd bots op het scherm zijn die een brug bouwen die je moet oversteken, of als het landschap explodeert in duizend kleine fragmenten die rond rammelen, of als je van een glijbaan vliegt, gevolgd door een stel opblaasbare ballen… alles gaat soepel en snel. Je kunt de boomstammen splijten met de Astro-jetpack en vervolgens testen of ze drijven (dat doen ze), wat zinloos maar zo leuk is. Wanneer je door wolken ruimtestof in de vorm van het PlayStation-symbool vliegt, kun je de impact van elk symbool voelen als een klein gerommel aan de rechterkant van de controller. Astro’s stoot-, spring- en zweefmanoeuvres zijn absoluut pixel-perfect. Dit detailniveau maakt het verschil in het spel. Het is het soort overdadige zorg dat de meeste ontwikkelaars zich eenvoudigweg niet kunnen veroorloven, en als zodanig voelt het als een speciale traktatie voor de speler, het equivalent van vijfsterrenservice.
Ik waardeerde ook echt hoe geweldig Astro Bot was om met mijn kinderen te spelen. Er is geen coöp voor twee spelers, maar in plaats daarvan werkt het spel goed als pad-passer; mijn zevenjarige was vooral tevreden met het kijken terwijl ik speelde, giechelend om de grappen, en mijn vijfjarige dwaalde door de veiligere delen van het level en gaf me een blok als hij een lastig onderdeel raakte.
na het promoten van de nieuwsbrief
Verschillende planeten van Astro Bot hebben kleine hubs die aanvoelen als binnenspeeltuinen, met ballen om te raken en niet-bedreigende slechteriken om te raken, zwembaden om in te springen en kleine acrobatische uitdagingen om op te lossen. Mijn beide kinderen waren weggeblazen door de schattigheid en levendigheid van dit alles, zelfs toen verwijzingen naar Uncharted, God of War, Ape Escape en elke andere oude PlayStation-game die je maar kunt bedenken boven hun hoofd zweefden.
Astro Bot is nog steeds het prachtige eerbetoon aan de PlayStation-geschiedenis en het hardware-ontwerp dat Astro’s Playroom was, maar het heeft de ruimte gekregen om uit te groeien van een karaktervolle tech-demo tot de beste platformgame die ik in jaren heb gespeeld. Sterker nog, het is een van de beste platformgames die ik heb gehad ooit gespeeld, – en als kind in de jaren 90 speelde ik er echt heel veel. PlayStation heeft sinds LittleBigPlanet geen geweldige gezinsvriendelijke thuisgame meer, en Astro Bot is een waardige opvolger van de speels geestige erfenis van die serie.