Fof Džema, haar hele leven lijkt op een puzzel. Als baby bij een vreemde op de stoep achtergelaten, heeft ze nooit het gevoel gehad dat ze erbij hoorde, en ze wil wanhopig graag zien hoe de wereld eruit ziet buiten haar kleine stadje, dat niemand ooit verlaat. Wat nog belangrijker is: wanneer ze beweegt, beweegt de hele wereld met haar mee – als glijdende tegels, als een reeks transportbanden. Het is echt een puzzel om haar van A naar B te krijgen.
Elke scène in The Arranger: Mystery RPG Adventure is een eigen schuifblokpuzzel, waarbij je twee of drie stappen vooruit moet denken om Jemma en de objecten om haar heen in de goede richting te bewegen. Sommige dingen, zoals rotsen en robotvogels bedekt met paarse statische elektriciteit, bewegen niet langs haar heen, maar al het andere wel. Je moet dus zwaarden dragen naar de monsters die je in de weg staan, sleutels van de deuren, bananen naar de verlegen orang-oetans. Tenzij haar pad wordt geblokkeerd, materialiseert Jemma, wanneer ze het einde van een verticale of horizontale rij raakt, opnieuw aan het andere uiteinde, waardoor een nieuwe laag ruimtelijke logica wordt toegevoegd.
Het beschrijven van de game is lastig, maar vreemd genoeg is de gameplay verrassend intuïtief. Ik kan je niet precies vertellen hoe ik sommige kamers heb opgelost (er was er één bijzonder vervelende waarbij lasers en poppen betrokken waren waardoor ik jarenlang vastzat totdat het opeens niet meer lukte) – mijn hersenen leken de regels van zichzelf te begrijpen. De manier waarop Jemma over de verharde transportbanden beweegt, was gewoon logisch. De arrangeur presenteert een verrassend aantal wendingen op die regels, introduceert vlotten die het water oversteken, joysticks die robots besturen en grijphaken gedurende misschien 30 minuten of een uur voordat hij verder gaat met het volgende idee. Het drijft het idee van de schuifblokpuzzel tot het uiterste.
De schattige fantasy-kunststijl en het schrijven hebben voor mij niet veel bijgedragen aan het ronden van de puzzel: het is niet verstoken van persoonlijkheid, maar het meeste voelt behoorlijk functioneel aan. De arrangeur zinspeelt op een ongepast coming-of-age-verhaal, maar levert het nooit echt af. In plaats daarvan zijn er veel surrealistische kleine vignetten, zoals het scheren van vreemde wezens voor een schilder die ze als muzen gebruikt of het proberen een tienermeisje uit het huis van haar ouders te sluipen om zich te herenigen met haar langeafstandsvriendje. De frames in stripboekstijl laten je de actie en emoties zien die optreden tussen puzzelscènes, maar de Arranger voelt meer cerebraal dan emotioneel aan.
Het eiste af en toe zeker een tol van mijn hersenen – soms draaide ik dingen gewoon in cirkels omdat ik er niet achter kon komen hoe ik drie blokken tegelijkertijd op drie afzonderlijke schakelaars kon laten landen, zoals de logica van de lopende banden puzzels ontgingen mij tijdelijk. Maar vaker voelde ik me opgesloten, racete ik door de levels en arrangeerde ze bijna instinctief, alsof ik Tetris speelde. Nu ik het einde van Jenna’s avontuur heb bereikt, ben ik definitief een tijdje klaar met blokpuzzels – maar zelden speel je een spel dat één goed idee zo gedetailleerd onderzoekt als dit spel.
na het promoten van de nieuwsbrief