Aanvankelijk werd ontdekt dat deze vleermuizen gloeiende vingers hadden

Bioloog Fernando Gual-Suárez zegt dat hij zich altijd het moment zal herinneren waarop hij een collega hoorde zeggen: “Is dat normaal? Zien voeten er meestal zo uit?”

Hij en zijn collega’s vingen Mexicaanse vrijstaartvleermuizen (Tadarida brasiliensis) buiten een bekend opvangcentrum in het zuiden van Mexico-Stad. Het was januari 2021 en de avond ervoor hadden onderzoekers lange strengen fijne filamenten, bekend als mistnetten, gebruikt om vleermuizen zo’n 20 tot 30 kilometer naar het noorden te vangen, en ze vervolgens bestrooid met een speciaal poeder dat gloeit onder UV-licht. De hoop was dat er later stof zou worden gevonden op vleermuizen die in het zuiden waren bemonsterd, wat zou bewijzen dat de dieren zich tussen de twee locaties hadden verplaatst.

“Daar zijn we niet in geslaagd”, zegt Gual-Suárez van de Nationale Autonome Universiteit van Mexico in Mexico-Stad. Tijdens het zoeken naar stofsporen met hun UV-lampen kwam het team echter iets nog coolers tegen op de stofvrije vleermuizen: tenen die gloeien in het donker.

Om er zeker van te zijn dat de fotoluminescerende poten niet het resultaat waren van een overblijfsel of lokale afwijking, zochten en vonden de onderzoekers vergelijkbare lichtgevende structuren op 25 levende Mexicaanse vrijstaartvleermuizen op beide locaties, evenals op één vrouwelijke vleermuis die meer dan 700 gevangen had. kilometer naar het noorden. Het team testte ook museumexemplaren. Ze misten de fotoluminescentie van de voetstructuren, maar gloeiden overal in een dofgroene kleur – waarschijnlijk een gevolg van de chemicaliën die worden gebruikt bij het conserveringsproces en de fysieke veranderingen die in de loop van de tijd optreden, rapporteren de onderzoekers.

“Ik juich Gual-Suárez toe et al‘s werk bij het onderzoeken van levende dieren en het vergelijken van de resultaten zou niets met de natuur te maken hebben gehad als ze in plaats daarvan museumexemplaren hadden gebruikt’, zegt Linda Reinhold, een zoöloog aan de James Cook Universiteit in Cairns, Australië. “Het is goede wetenschap.”

Wetenschappers hebben hetzelfde fenomeen bij alles aangetroffen, van wespennesten en neushoornvogels tot tardigrades (SN: 2-09-21; SN: 6-11-20; SN: 13.10.20). Wat bijzonder vreemd is, is dat terwijl dieren zoals de vliegende eekhoorn in wezen van top tot teen gloeien onder UV-licht, het bij Mexicaanse vrijstaartvleermuizen alleen maar hun tenen zijn.

De vingers zelf worden al als behoorlijk bizar beschouwd.

Mexicaanse vrijstaartvleermuizen behoren tot een familie die bekend staat als Molossidae, en alle leden van deze familie “hebben zogenaamde ‘lepelvormige borstelharen’ langs de buitenranden van tenen 1 en 5”, zegt Nancy Simmons, een morfoloog bij het Amerikaanse Natuurhistorisch museum in New York. “Niemand wist ooit waarom molossers deze borstelharen überhaupt hadden.”

Simmons, een vleermuisexpert die niet bij het onderzoek betrokken was, merkt op dat het deze borstelharen zijn die gloeien onder UV-licht.

Wat het doel van de gloeiende vingers betreft: het is moeilijk om de functie ervan bij welk fotoluminescerend dier dan ook te bewijzen. Het is nog niet bekend of vleermuizen de opnieuw uitgezonden golflengten kunnen waarnemen die voor het menselijk oog als briljant cyaan lijken. En als nachtdieren zouden deze vleermuizen UV-licht meestal alleen tegenkomen in de schemering, bij zonsopgang en ‘s nachts wanneer de maan niet wordt gehinderd door wolken.

Maar de onderzoekers merken op dat, aangezien deze soort ‘s nachts duizenden kilometers migreert en in kolonies van wel een miljoen individuen leeft, het logisch zou zijn als de gloeiende borstelharen een rol zouden spelen in de nachtelijke communicatie.

“We moeten het in het laboratorium testen”, zegt Rodrigo Medellín, ecoloog ook aan de Nationale Autonome Universiteit van Mexico. “We spelen met het idee om een ​​kolonie Mexicaanse freetails in gevangenschap te houden en misschien hun voeten te scheren om te zien wat ze doen. Dit is slechts het oppervlak van een hele diepe en lange ijsberg waar niemand iets vanaf weet.”