Deze kleine ‘bladnester’ is de kleinste bekende slagtandkikker

Kikkers staan ​​bekend om hun plakkerige, zweepachtige tongen, knobbelige wratten en de kleurrijke, giftige huid die sommige soorten bedekt. Eén groep kikkers in Zuidoost-Azië heeft nog een onderscheidend kenmerk: hoektanden. Wetenschappers hebben onlangs een nieuwe hondensoort ontdekt die deze benige kaken gebruikt die uit hun onderkaken steken om andere kikkers te bevechten en op gepelde prooien zoals gigantische duizendpoten en krabben te jagen. Limnonectes phyllofolia is ook de kleinste bekende hondensoort en wordt beschreven in een studie die op 20 december in het tijdschrift is gepubliceerd PLATTE EEN.

[Related: Female frogs appear to play dead to avoid mating.]

“Deze nieuwe soort is klein vergeleken met andere hoektanden op het eiland waar hij werd gevonden, ongeveer zo groot als een kwart”, zei co-auteur en bioloog Jeff Frederick in een verklaring. “Veel kikkers in dit geslacht zijn gigantisch en wegen wel twee kilo. Deze nieuwe soort weegt immers ongeveer hetzelfde als een muntstuk.” Frederick is postdoctoraal onderzoeker bij het Field Museum in Chicago en voerde dit onderzoek uit als promovendus aan de University of California, Berkeley.

De kikkers werden gevonden op het bergachtige eiland Sulawesi in Indonesië. Het is een groot eiland van 71.898 vierkante kilometer met een groot netwerk van vulkanen, bergen, laaglandregenwouden en bergnevelwouden.

“De aanwezigheid van al deze verschillende habitats betekent dat de omvang van de biodiversiteit van veel van de planten en dieren die we daar aantreffen onwerkelijk is: rivaliserende plaatsen zoals de Amazone,” zei Frederick.

Leden van een gezamenlijk Amerikaans-Indonesisch onderzoeksteam op het gebied van amfibieën en reptielen merkten iets verrassends op aan de bladeren van jonge boompjes en met mos bedekte rotsblokken in de jungle: kikkereieren.

Eieren van Limnonectes phyllofolia gelegd op een blad.  KREDIET: Sean Reilly
Koppeling van Limnonectes phyllofolia eieren gelegd op een blad. KREDIET: Sean Reilly

Kikkers leggen eieren bedekt met een geleiachtige substantie in plaats van een harde en beschermende schaal zoals vogels. Om niet uit te drogen leggen de meeste amfibieën hun eieren in water. In plaats daarvan lieten deze kikkers hun eimassa’s achter op bladeren en bemoste rotsblokken boven de grond. Nadat ze deze nesten hadden gevonden, begon het team kleine, bruine kikkers te zien.

“Als we naar kikkers zoeken, scannen we meestal de randen van de oevers of waden we door beken om ze direct in het water te spotten”, zegt Frederick. “Nadat het team de nesten herhaaldelijk had gevolgd, begon het echter kikkers te ontdekken die op bladeren zaten en hun kleine nesten omhelsden.”

Door nauw contact met de eieren kunnen de volwassenen ze bedekken met de juiste verbindingen om ze vochtig en veilig te houden tegen bacteriële en schimmelbesmetting. Zij werden benoemd Limnonectes phyllofolia, wat in vertaling “nestbladeren” betekent.

[Related: Go (virtually) adopt an axolotl, the ‘Peter Pan’ of amphibians.]

De kikkers die deze eieren op bladeren en rotsblokken legden, waren kleine leden van de hondenfamilie. Alle nestbewaarders waren mannetjes. Volgens Frederick is het gedrag van mannelijke kikkers bij het bewaken van eieren ongebruikelijk, maar niet ongehoord. Het team theoretiseert dat het ongebruikelijke voortplantingsgedrag van de kikkers ook verband kan houden met hun kleinere hoektanden. Hoewel sommige van hun familieleden grotere hoektanden hebben om de concurrentie af te weren, hebben deze kikkers waarschijnlijk een manier ontwikkeld om hun eieren uit de buurt van water te leggen en zijn ze de behoefte aan zulke grote hoektanden kwijtgeraakt.

“Het is fascinerend dat we bij elke volgende expeditie naar Sulawesi nog steeds nieuwe en diverse voortplantingswijzen ontdekken”, zegt Frederick. “Onze bevindingen benadrukken ook het belang van het behoud van deze zeer bijzondere tropische habitats. De meeste dieren die op plaatsen als Sulawesi leven zijn vrij uniek, en de vernietiging van habitats is een groeiend natuurbehoudsprobleem om de hyperdiversiteit aan soorten die we daar aantreffen, te behouden. Door meer te weten te komen over dieren zoals deze kikkers, die nergens anders op aarde voorkomen, worden deze waardevolle ecosystemen beschermd.”