Sindsdien zijn er ups en downs geweest, van het fiasco met de terugtrekking uit Afghanistan tot de terugkeer naar het primaat in de NAVO, de succesvolle mobilisatie van hulp aan Oekraïne en het nerveuze samenleven met China.
Nu bestaat er binnen de regering-Biden een erkenning dat zijn niet aflatende steun voor Israëls recht om Hamas te vernietigen – ook al erkent hij de Israëlische excessen en druk uitoefent op de regering van premier Benjamin Netanyahu om meer te doen om onschuldige Palestijnse levens te beschermen – een prijs zou kunnen opleggen aan de macht van de president. staan in binnen- en buitenland.
“De diplomatieke kosten kunnen immaterieel zijn”, zei een hoge regeringsfunctionaris, die op voorwaarde van anonimiteit sprak om gevoelige kwesties te bespreken. ‘In principe wil je dat landen positief tegenover de Verenigde Staten staan, bereid zijn het land te steunen en willen samenwerken. Maar “als de publieke opinie in zoveel landen vijandig is, wordt het moeilijk om steun te krijgen voor de kwesties die ons interesseren.”
“Deze regering is er trots op dat ze de banden over de hele wereld heeft hersteld en met bondgenoten en partners heeft samengewerkt. Het is niet iets dat je wilt zien als je geïsoleerd bent in de regio en elders”, zei de functionaris. “Dat is een deel van de boodschap aan Israël: het helpt hen niet eens als we zo’n druk voelen. Wat wij zijn.”
Het meest voor de hand liggende isolement vindt plaats in internationale fora zoals de Verenigde Naties, waar de Verenigde Staten vrijwel de enige zijn geweest in hun verzet tegen de resoluties van de Veiligheidsraad waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren in Gaza. Deze week, toen de 193 leden tellende Algemene Vergadering een soortgelijke maatregel met overweldigende meerderheid goedkeurde, stemden slechts negen andere landen – waaronder alleen Tsjechië als NAVO-lid – tegen de regering.
Omdat ik deel uitmaak van een kleine VN-minderheid, vooral als het om Israël gaat, is niets nieuws voor Washington. “Wat dit onderwerp betreft staan de Verenigde Staten vrijwel alleen, en dat is al heel lang zo”, zegt Ivo Daalder, voorzitter van de Chicago Council on Global Affairs en voormalig Amerikaans ambassadeur bij de NAVO. Sinds het begin van de jaren zeventig hebben de Verenigde Staten hun veto uitgesproken over tientallen resoluties die als kritisch tegenover Israël werden beschouwd.
Massale Israëlische vergeldingsmaatregelen voor militante islamistische aanvallen zijn eveneens gebruikelijk. “Hoewel de omvang van de aanval van Hamas op 7 oktober, toen 1.200 Israëli’s op brute wijze werden gedood en zo’n 240 gijzelaars werden genomen, “gruwelijker was dan alles wat Israël ooit heeft gezien, is het patroon waarin Israël heeft gereageerd en blijft reageren, ondanks dat iedereen erom vroeg. dat ze moeten stoppen, dat is niet nieuw”, zei een hoge Europese diplomaat, die ook op voorwaarde van anonimiteit sprak over het aanhoudende conflict.
‘Ik denk niet dat ze hun geloofwaardigheid hebben verloren’, zei de diplomaat over de regering-Biden. “De Israëli’s wilden geen breuken maken” in de gevechtsoperaties die uiteindelijk de vrijlating van vele gijzelaars of de “vrijgave van hulp” aan de lijdende burgers van Gaza mogelijk maakten. “[Secretary of State Antony] Blinken en Biden lieten ze het doen. … Het zijn de kleine dingen; het zou veel beter zijn als er meer dingen en grotere dingen waren.”
Het zijn niet alleen bevriende buitenlandse partners die er bij de regering-Biden op aandringen meer te doen. Sommige ontwikkelingsfunctionarissen van het Witte Huis, het ministerie van Buitenlandse Zaken en de Verenigde Staten hebben nu hun bezwaren tegen Bidens niet-aflatende steun aan Israël openbaar gemaakt, met het argument dat het Gaza-conflict grotere gevolgen zou kunnen hebben voor het Amerikaanse leiderschap.
In zijn pogingen om het Zuiden te scheiden van Moskou en China heeft Washington de Russische invasie van Oekraïne een oorlog van koloniale agressie genoemd. Toch lijkt de oorlog van Israël in Gaza voor velen vrijwel hetzelfde. “Israël wordt aangevallen en heeft het recht op zelfverdediging”, zei Daalder. ‘Maar dat gebeurt in het gebied dat het bezet, waarvan de hele wereld denkt dat het bezet gebied is. Aan de ene kant proberen we andere landen zover te krijgen dat ze zich verzetten tegen wat Rusland in Oekraïne doet, terwijl we aan de andere kant proberen te steunen wat Israël in Gaza doet.”
‘Het maakt het argument moeilijker vol te houden’, zei hij.
“Zelfs oorlog kent regels”, zei de voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN, Dennis Francis van Trinidad en Tobago, toen hij deze week de sessie over de resolutie over het staakt-het-vuren opende, “en het is absoluut noodzakelijk dat we elke afwijking van deze principes en waarden, waarvan de geldigheid gevonden in hun universele toepassing.”
Enkele van de hardste woorden kwamen van Amerika’s nauwe partners in het Midden-Oosten. Het was een ‘walgelijk teken van dubbele standaarden’, zei de Egyptische VN-ambassadeur Osama Abdelkhalek tijdens de bijeenkomst, toen degenen die oproepen tot een einde aan agressie en bezetting en ‘respect voor het internationaal humanitair recht in bepaalde gevallen … zich helaas en schaamteloos de rug toekeren. … over andere situaties, vooral als het om Palestijnen gaat.”
Amerikaanse functionarissen erkennen dat de steun van de regering voor het recht van Israël om de belegering van Gaza voort te zetten het land vervreemd heeft van de partnerlanden. Maar ze houden vol dat ze geen enkel land de samenwerking hebben zien verbreken of hun standpunten over niet-gerelateerde kwesties hebben zien veranderen.
Ze erkennen dat dergelijke overloopeffecten kunnen optreden naarmate het conflict zich verdiept, maar noemen een potentieel positief effect: dat Amerika blijk geeft van zijn vastberadenheid om zijn vrienden bij te staan, zelfs als ze impopulair zijn. En zij schrijven een groot deel van de Arabische kritiek toe aan de noodzaak voor die regeringen om de woede van hun eigen burgers te sussen door het lijden van de Palestijnen vocaal te steunen.
Maar de belangrijkste partners in de regio zijn diep ongelukkig, wat mogelijk de weg voorwaarts effent.
De Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken Ayman Safadi, een cruciale bondgenoot in het doel van Washington om vrede op lange termijn tussen Israëli’s en Palestijnen tot stand te brengen, was een van degenen die in het openbaar sprak. “Hoe kan iemand over de toekomst van Gaza praten als we niet weten hoe Gaza eruit zal zien als deze agressie eindigt?” Safadi zei dit tijdens een recente conferentie in Bahrein.
‘Elke dag worden er mensen vermoord’, zei hij. ‘En dan moeten we de rommel na Israël komen opruimen. Dat gaat niet gebeuren.”
Het standpunt van de regering blijft vasthouden aan haar nadruk op het feit dat Israël geen duurzame vrede in Gaza zal bereiken voordat Hamas militair is vernietigd, maar is sinds de aanval van 7 oktober gestaag geëvolueerd.
“Het instinct op de eerste dag was om heel duidelijk te zijn over Israëls recht op zelfverdediging”, zei een hoge regeringsfunctionaris. “[B]zelfs vanaf het begin hebben wij het standpunt ingenomen dat wanneer Israël reageerde “het dat moet doen” in overeenstemming met de oorlogsregels, waarbij humanitaire hulp wordt toegestaan en zoveel mogelijk moet worden gedaan om het aantal burgerslachtoffers te beperken.
Deze laatste boodschap werd zelfs nog duidelijker “naarmate de omstandigheden verslechterden” en Gaza onder verwoestende Israëlische lucht- en grondaanvallen kwam te staan, waarbij het aantal burgerslachtoffers toenam en de enclave steeds meer tot puin werd gereduceerd. Washington begon ‘klachten en kritiek te horen, niet alleen van vrienden, maar van over de hele wereld. Niet alleen internationaal, maar ook in eigen land”, aldus de functionaris.
Tijdens zijn bezoeken aan de regio werd Blinken steeds openhartiger in zijn nadruk op het feit dat Israël niet alleen de intentie moet tonen, maar ook de acties moet ondernemen die nodig zijn om burgers te beschermen. Vice-president Harris zei na ontmoetingen in Dubai met Arabische leiders eerder deze maand: “Hoewel Israël zichzelf verdedigt, gaat het erom hoe. De Verenigde Staten zijn ondubbelzinnig: het internationaal humanitair recht moet worden gerespecteerd. Er zijn te veel onschuldige Palestijnen vermoord.”
Deze week waarschuwde Biden dat Israël “begint te verliezen [international] steun te geven aan de willekeurige bombardementen die gaande zijn”, en liet doorschemeren dat de verandering van Netanyahu’s extreemrechtse–vleugelregering zou het antwoord kunnen bewijzen.
De opmerkingen van de president brachten een stortvloed aan vragen met zich mee over de vraag of Biden Israël beschuldigt van oorlogsmisdaden of dat hij zich misschien verkeerd heeft uitgesproken.
‘Ik denk niet dat Biden ongelijk had’, zei Daalder. “Ik denk dat hij hierin gelooft. … Hij was er heel duidelijk over dat hij de Israëlische regering helemaal zat was.”
“De vraag voor Biden is: op welk punt zeg je ‘genoeg?’” voegde hij eraan toe.
Een Europese diplomaat drukte het anders uit. “Ik denk dat er waarschijnlijk meer naar Biden is geluisterd dan verwacht. Dat betekent niet dat Netanyahu veel naar hem luistert.”
Netanyahu heeft er in het verleden niet voor teruggeschrokken om met de vinger naar Amerikaanse presidenten te wijzen, met name toen hij in 2015 een gezamenlijke zitting van het Congres toesprak.
Het optreden werd georganiseerd door de leiding van het Republikeinse Huis zonder medeweten van de regering-Obama, en Republikeinse wetgevers applaudisseerden luid toen Netanyahu de Amerikaanse onderhandelingen met Iran over zijn nucleaire programma, een belangrijk initiatief voor het buitenlands beleid van president Barack Obama, aan de kaak stelde. De Democraten noemden het een ‘belediging’ en velen, waaronder de toenmalige vice-president Biden, weigerden de toespraak bij te wonen.
Terwijl Republikeinse wetgevers Biden nu bekritiseren vanwege wat zij ervan beschuldigen zich te bemoeien met het eigen beleid van Israël, hebben sommige regionale experts en voormalige Amerikaanse functionarissen op het gebied van het buitenlands beleid de president opgeroepen om moediger te zijn door de rest van de wereld te laten zien dat hij woorden kan volgen met daden. over de Palestijnen..
Tijdens zijn campagne beloofde Biden het Amerikaanse consulaat voor Palestijnen in Jeruzalem en het Palestine Liberation Office in Washington, die door president Donald Trump waren gesloten, te heropenen en het besluit van de voormalige president terug te draaien. verwerping van de Amerikaanse juridische opinie over de illegaliteit van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Biden deed dat allemaal niet.
Als oud voorstander van Israël: “Ik denk niet dat hij hierover in de verdediging hoeft te gaan”, zei Daalder over Biden. “Hij heeft zijn strepen verdiend.”
Missy Ryan heeft bijgedragen aan dit rapport.