Nou, Rodri had in één ding gelijk. We hebben absoluut een paar minder van dit soort games nodig. Welkom in de nieuwe wereld van het UEFA-expansionisme, een competitie zonder structuur, uitsluitend ontworpen om weer een rol tv-behang te leveren, en op basis hiervan een plek die elke vitale mate van spanning of vorm mist.
Het meest dramatische moment in het Etihad Stadium op kamertemperatuur vond plaats in de 78e minuut. Terwijl Inter een van de weinige goede kansen van de avond miste, kon Simone Inzaghi, hun opwindende energieke manager, letterlijk op zijn handen en knieën worden gezien in de houding van een uitgestrekte kat, terwijl hij met zijn handen op de grasmat sloeg alsof hij heet werd. Zachte rockmuziek uit de jaren 80. videodansen, haar haren zwaaide en de knieën van haar elegante donkere pak in het gras wreef.
In Italië gaat het gerucht dat Inzaghi geobsedeerd is door de finale van 2023 tussen deze twee teams, gefixeerd op wraak, op het goedmaken, op het opnieuw bereiken van dat niveau. Hij is zeker een geweldig, permanent woedend spektakel aan de zijlijn. Het was absoluut interessanter dan deze wedstrijd, meer de moeite waard om naar te kijken, waarbij de fysieke uitdrukking van zijn vermeende wraakfixatie op zijn minst een verhaallijn en een zekere dramatische spanning opleverde.
Voor het overige was dit 0-0-gelijkspel alleen maar interessant vanwege de vragen die het opriep. City was voor de gelegenheid aanwezig in hun ‘Definitive Maybe’-set, een eerbetoon (dwz een cash-in van het bedrijf) aan de 30ste verjaardag van dat album. Dit is een redelijke commerciële uitwisseling. Oases hebben een cultureel cachet. De stad heeft geld. Het leven is duur.
Maar het eigenlijke thuistenue is klassiek. Terwijl het lijkt alsof je een vervaagde oranje blouse draagt met stripnummers op de achterkant. Het lijkt op iets dat je tijdens de laatste uitverkoop bij TK Maxx zou vinden met een label met de tekst Made by Guido Ferrenti. Als dit is wat Absolute Maybe krijgt, stel je dan eens voor met wat voor wangedrocht ze zullen komen voor Be Here Now en Heathen Chemistry.
Het was wel toepasselijk, want binnen een uur produceerde City een soort Oasis-voorstelling uit de late periode: afgeleide, genotzuchtige, vertrouwde patronen zonder echte randen. Over het geheel genomen was het gewoon zo’n koude doordeweekse gelegenheid, weer een wedstrijd vol wedstrijden, alleen maar omdat er meer wedstrijden kunnen worden opgestapeld. Lange tijd was de grond min of meer stil. Haal de steun weg en het zou moeilijk te detecteren zijn dat er daadwerkelijk sprake is van een publiek spektakel.
Door dit alles zag Inter eruit alsof ze een zeer goed georganiseerd team waren. Als Marcus Thuram een betere speler was geweest, hadden ze bij rust twee voordelen gehad. Voor City was het meest interessante, het verhaal van de game, hoe poreus ze eruit zagen.
Meestal is er een onbreekbare geometrie van het City-middenveld, hoeken en sedimentaire lagen zijn bedekt, waardoor er nergens ruimte, kanaal of kanaal overblijft. Hier slaagde Inter erin de eerste uitdaging te overwinnen, rijstroken te vinden om te passeren en zich te haasten. Is er de afgelopen twee jaar een team zo gemakkelijk door het middenveld van City gekomen?
De frontlijn is zo hoog en zo plat gedrukt. Inter zette hun linksbuiten Piotr Zielinski naast, waardoor Ric Lewis na een aantal vroege uitbarstingen naar buiten kwam, waardoor City’s gebruikelijke overbelasting binnenin werd weggenomen. Kevin De Bruyne en Rodri leken vreemd geïsoleerd. Soms leek het alsof Rodri door zijn enorme centrale ruimte patrouilleerde. Hij zag er roestig uit. Eerlijk gezegd zag hij eruit alsof hij nog een paar wedstrijden kon gebruiken. Heeft hij al eerder gestaakt?
En ja, het komt goed met City. Ze worden altijd beter. Dat hebben we eerder gezien. Erling Haaland had 14 balcontacten. Jérémy Doku, die met nog tien minuten te gaan inviel, had er zestien. Ook dit is prima. We hebben dit eerder gezien. Het werkte. Maar het is ook een iets ander moment. Hoe goed is deze late Pep, een team rond Haaland? Het is nu zo’n uitgeklede entiteit.
na het promoten van de nieuwsbrief
Guardiola’s City-teams voelden zich vroeger als een esthetisch statement, een zoektocht naar de overwinning, maar ook als een intellectuele oefening in hoe je daar kunt komen. Tegenwoordig gaat het vooral om winnen, wat op zijn eigen manier een kunst is. Op zijn best heeft deze late-popversie van City een verstikkende, verstikkende kwaliteit. Wanneer je ze speelt, moet het verliezen van hen het gevoel geven dat je langzaam in slaap wordt gebracht door een dodelijke injectie.
Moet het op deze manier? Hier was het de afwezigheid van creatieve vindingrijkheid die het meest ongelooflijk leek. Zonder Phil Foden op het veld had City feitelijk één betrouwbare creatieve speler. Jack Grealish was waarschijnlijk hun levendigste aanwezigheid. Maar aan de andere kant vroeg je je af waarom Guardiola Grealish dit aandeed, hem in een soort rustplaats veranderde, een verdedigende vleugel, daar om de zaken te vertragen en de controle te behouden.
Grealish is in ieder geval op zijn eigen manier de eerste, een buitenspeler die het publiek rechtop laat zitten als hij de bal krijgt. Guardiola bracht tijdens de rust Ilkay Gündogan en Foden in en verbeterde zijn team meteen. Hij komt terug, misschien al zondag. Maar dit was geen goede reclame voor de nieuwe wereld.